ผมทำร้านอาหารอยู่ที่จีน เมื่อสองเดือนก่อนมีเด็กสาว มาสมัครงาน ผมก็รับไว้ ผมรู้สึกว่าท้องป่องๆ (เด็กรูปร่างอวบ) ผมก็ถามแฟนว่า เหมือนท้องนะ แฟนก็ถาม ท้องหรือเปล่า น้องเขาว่า ไม่ได้ท้อง (ที่ร้านผม ใครลำบากมา รับทำงานหมด ถ้าสะดวกจะไปก็ยินดี เหมือนที่พัก แต่ส่วนมาก มาอยู่แล้วยาว จนคนล้นงานแล้ว ตอนนี้เกือบยี่สิบคนแล้ว) ผมก็เฉยๆ ตอนนี้เมียไม่อยู่ ก็เลยไม่ค่อยได้สุงสิงกับเด็กเท่าไหร่ ผมมีห้องสี่ห้อง เป็นห้องแถว ผมอยู่ห้องท้ายๆ ก็เลยไม่ค่อยได้สุงสิงเด็กเท่าไหร่
แต่น้องพักอยู่ที่ร้าน มีห้องลอยนอนกันสามสี่คน เมื่อสองวันก่อน ตอนเช้า ผมก็ไปจ่ายตลาด กับมา แม่ครัวบอกว่า ห้องนอนไม่ได้ เลือดเต็มห้อง ผมก็ว่าทำไม น้องว่าคลอดลูก ผมถามแล้วเด็กอยู่ใหน น้องแม่ครัวว่าตายแล้ว ผมก็ไปที่ร้าน ผมไม่กล้าดู กลัวจิตตก เป็นคนขี้สงสาร แต่เด็กที่คลอดลูก ยังลงมาทำงานได้ปกติ พอผมรู้ ผมไล่ไปหาหมอก็ไม่ไป เลยให้เด็กมาดูลูก ให้แน่ใจ ผมก็เลยให้เอาไปฝัง ผมไม่ดู ผมกลับทำใจไม่ได้จริงๆ ตอนนี้ที่พิมพ์ก็จุกที่อกอยู่ ถ้าผมเอาเด็กมานั่งคุย ให้กำลังใจ คงไม่ตาย ทำไมผมไม่ทำ เจ็บใจ
เด็กที่คลอดออกมา เป็นแฝดด้วย รู้ว่าตอนคลอดเจ็ดเดือนกว่าไม่รู้ว่าคลอดออกมาตาย หรือแม่เด็กทำให้ตาย ผมเห็นแวบๆ ตอนห่อออกมา มีเส้นผมแล้วด้วย ผมไม่มองเลย ผมเครียดทั้งวัน เสียใจ และรู้สึกว่า ตัวเอง ทำไมเฉยๆได้ขนาดนี้ แต่ว่าจะพูดมากก็ไม่ได้ เพราะเคยถามแล้วเด็กว่าไม่ท้อง จะเซ้าซี้ก็ไม่เป็นการดี
ตอนนี้ก็ได้แต่ดูแลคนคลอดให้ไปหาหมอทุกวัน สั่นนะครับ พิมพ์ไปมือสั่น เสียใจ เสียดายที่เขาไม่ได้เกิด เด็กที่ไปดูว่า น่ารัก ขาว เฮ้อ...ทำไมผมต้องมาเจออะไรอย่างนี้ด้วย เครียด รู้สึกว่าตัวเอง คิดอะไร ทำอะไร ช้า เสียการเสียงานตลอด.......
ตอนนี้ก็คุยกับเด็กๆว่า ตอนทำงาน ผมเป็นเถ้าแก่ แต่เลิกร้าน มีอะไรมาคุยกัน เถ้าแก่ไม่ทิ้ง.....แต่เด็กก็รู้แล้ว ที่อยู่นานๆ น้องคนนี้มาใหม่ ยังไม่รู้ว่าผมยินดีช่วยเหลือ เฮ้อ.....ยังไงก็ยังโทษตัวเองอยู่.....จุกอก....
เพราะความนิ่งเฉยของผม เด็กต้องมาตายสองศพ จิตตก.เศร้า เครียด รู้สึกโทษตัวเองมาสองวันแล้ว
แต่น้องพักอยู่ที่ร้าน มีห้องลอยนอนกันสามสี่คน เมื่อสองวันก่อน ตอนเช้า ผมก็ไปจ่ายตลาด กับมา แม่ครัวบอกว่า ห้องนอนไม่ได้ เลือดเต็มห้อง ผมก็ว่าทำไม น้องว่าคลอดลูก ผมถามแล้วเด็กอยู่ใหน น้องแม่ครัวว่าตายแล้ว ผมก็ไปที่ร้าน ผมไม่กล้าดู กลัวจิตตก เป็นคนขี้สงสาร แต่เด็กที่คลอดลูก ยังลงมาทำงานได้ปกติ พอผมรู้ ผมไล่ไปหาหมอก็ไม่ไป เลยให้เด็กมาดูลูก ให้แน่ใจ ผมก็เลยให้เอาไปฝัง ผมไม่ดู ผมกลับทำใจไม่ได้จริงๆ ตอนนี้ที่พิมพ์ก็จุกที่อกอยู่ ถ้าผมเอาเด็กมานั่งคุย ให้กำลังใจ คงไม่ตาย ทำไมผมไม่ทำ เจ็บใจ
เด็กที่คลอดออกมา เป็นแฝดด้วย รู้ว่าตอนคลอดเจ็ดเดือนกว่าไม่รู้ว่าคลอดออกมาตาย หรือแม่เด็กทำให้ตาย ผมเห็นแวบๆ ตอนห่อออกมา มีเส้นผมแล้วด้วย ผมไม่มองเลย ผมเครียดทั้งวัน เสียใจ และรู้สึกว่า ตัวเอง ทำไมเฉยๆได้ขนาดนี้ แต่ว่าจะพูดมากก็ไม่ได้ เพราะเคยถามแล้วเด็กว่าไม่ท้อง จะเซ้าซี้ก็ไม่เป็นการดี
ตอนนี้ก็ได้แต่ดูแลคนคลอดให้ไปหาหมอทุกวัน สั่นนะครับ พิมพ์ไปมือสั่น เสียใจ เสียดายที่เขาไม่ได้เกิด เด็กที่ไปดูว่า น่ารัก ขาว เฮ้อ...ทำไมผมต้องมาเจออะไรอย่างนี้ด้วย เครียด รู้สึกว่าตัวเอง คิดอะไร ทำอะไร ช้า เสียการเสียงานตลอด.......
ตอนนี้ก็คุยกับเด็กๆว่า ตอนทำงาน ผมเป็นเถ้าแก่ แต่เลิกร้าน มีอะไรมาคุยกัน เถ้าแก่ไม่ทิ้ง.....แต่เด็กก็รู้แล้ว ที่อยู่นานๆ น้องคนนี้มาใหม่ ยังไม่รู้ว่าผมยินดีช่วยเหลือ เฮ้อ.....ยังไงก็ยังโทษตัวเองอยู่.....จุกอก....