ก่อนอื่นต้องออกตัวก่อนเลยว่า ไม่ได้มีเจตนาจะสนับสนุนการใช้บริการสถาบันลดน้ำหนักแต่อย่างใด เพียงแค่อยากนำประสบการณ์ของตัวเองมาเล่าสู่กันฟังให้เพื่อนๆได้อ่านกันเล่นๆ หรือบางคนที่กำลังจะตัดสินใจไปใช้บริการจะได้มีข้อมูลคร่าวๆไว้ประกอบการตัดสินใจ เพราะเท่าที่ลองค้นๆดูในอากู๋ก็พบว่ามีคนรีวิวอย่างละเอียดกันน้อยมาก ส่วนใหญ่จะพูดถึงแต่ข้อดีไปเลย หรือข้อเสียไปเลย ตัวเองเคยใช้บริการสถาบันลดน้ำหนักมาพอสมควรก็เลยอยากจะแบ่งปัน เพราะคิดว่าหลายๆคนคงไม่คิดจะเข้าไปใช้บริการเป็นแน่แท้ ก็อยากให้เพื่อนๆลองอ่านกันดูเล่นๆ ว่าไอ้ที่เขาโฆษณากันว่าอย่างนู้นอย่างนี้มันเป็นอย่างไร แก้เบื่อในวันที่อากาศแสนจะร้อนอบอ้าวนะครับ ^ ^
เริ่มต้นก็ขอเล่าประวัติตัวเองคร่าวๆก่อน เพื่อนๆจะได้เข้าใจถึงที่มาที่ไปในการตัดสินใจไปใช้บริการ ผมเป็นคนที่อ้วนแต่เด็ก อ้วนมากกกกกกกก คือพ่อแม่จะเลี้ยงดูดีมาก ชอบให้ลูกกินๆเยอะ นัยว่าเด็กที่กินเยอะๆจะแข็งแรง พอมาหลังๆพ่อแม่เริ่มไปต้องบอกให้กินเยอะแล้ว แต่กินเยอะเอง 555 ช่วงนี้พีคที่สุดคือช่วงม.ปลาย ตอนนั้นต้องเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัย ส่วนตัวก็จริงจังมาก เรียนพิเศษหนักสุดๆ ชีวิตทุ่มเทกับการเรียนเต็มร้อย ช่วงนั้นสิ่งที่ทำให้มีความสุขมากๆคือการกิน หิวก็กิน ไม่หิวก็กิน เครียดก็กิน มีความสุขก็กิน ว่างก็กิน ไม่ว่างก็กิน เรียกได้ว่ากินตลอดเวลายกเว้นตอนนอน 555 ช่วงนั้นคือ หุงข้าวหนึ่งหม้อ ทอดหมูน้ำมันเยิ้มๆ แล้วก็เอาหมูลงไปคลุกกับข้าว กินมันจนหมดหม้อนั่นแล่ะ โห มาคิดตอนนี้แล้วตลกตัวเองมาก ว่าทำไปได้ยังไง ผลของการใช้ชีวิตสุดโต่งนั้นก็คือ น้ำหนักพุ่งไปถึง 110 กิโลกรัม อุ๊แม่จ้าว นี่ถ้าเป็นหมูนี่ถึงเวลาถูกเชือดแล้วนะ (เพื่อนผมเป็นสัตวแพทย์บอกว่า ฟาร์มหมูจะเชือดหมูไปขายตอนน้ำหนัก 110 กิโลกรัม นัยว่าเป็นช่วงที่เหมาะสม ในใจได้แต่คิดว่า โชคดีแท้ที่ไม่เกิดเป็นหมู ไม่งั้นไม่รอด 555)
ผมเป็นคนโชคดีมากที่เกิดมาค่อนข้างสูง คือ ผมสูง 181 เซนติเมตร น้ำหนักขึ้นเท่าไหร่ ผมก็หลอกตัวเองว่า ผมเนี่ยโครงสร้างใหญ่ ไม่ได้อ้วนเล๊ย ไม่มี๊ไม่มี และก็โชคดีอีกอย่างคือ ผมไม่ค่่อยเสียเซลล์เรื่องความอ้วนของตัวเองเท่านั้น คนอ้วนหลายๆคนชอบบ่นว่า อยู่ในสังคมยาก อึดอัดกับสายตาคนอื่น แต่ผมเฉยๆแฮะ คือผมมีกลุ่มเพื่อนที่รัก และเฮฮาไปด้วยกัน การเรียนของผมก็ดีอยู่บ้าง จนคนอื่นให้ความยอมรับในความสามารถมากกว่ารูปลักษณ์ภายนอกอะไรอย่างนั้น ผมก็ไม่ได้รู้สึกว่าชีวิตผมขาดอะไร ชีวิตก็ดำเนินอย่างปรกติสุขเรื่อยมา
[CR] แวะมาเล่าประสบการณ์เกี่ยวกับสถาบันลดน้ำหนักให้เพื่อนๆฟังครับ ^ ^ (ไม่มีรูปนะครับผม)
เริ่มต้นก็ขอเล่าประวัติตัวเองคร่าวๆก่อน เพื่อนๆจะได้เข้าใจถึงที่มาที่ไปในการตัดสินใจไปใช้บริการ ผมเป็นคนที่อ้วนแต่เด็ก อ้วนมากกกกกกกก คือพ่อแม่จะเลี้ยงดูดีมาก ชอบให้ลูกกินๆเยอะ นัยว่าเด็กที่กินเยอะๆจะแข็งแรง พอมาหลังๆพ่อแม่เริ่มไปต้องบอกให้กินเยอะแล้ว แต่กินเยอะเอง 555 ช่วงนี้พีคที่สุดคือช่วงม.ปลาย ตอนนั้นต้องเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัย ส่วนตัวก็จริงจังมาก เรียนพิเศษหนักสุดๆ ชีวิตทุ่มเทกับการเรียนเต็มร้อย ช่วงนั้นสิ่งที่ทำให้มีความสุขมากๆคือการกิน หิวก็กิน ไม่หิวก็กิน เครียดก็กิน มีความสุขก็กิน ว่างก็กิน ไม่ว่างก็กิน เรียกได้ว่ากินตลอดเวลายกเว้นตอนนอน 555 ช่วงนั้นคือ หุงข้าวหนึ่งหม้อ ทอดหมูน้ำมันเยิ้มๆ แล้วก็เอาหมูลงไปคลุกกับข้าว กินมันจนหมดหม้อนั่นแล่ะ โห มาคิดตอนนี้แล้วตลกตัวเองมาก ว่าทำไปได้ยังไง ผลของการใช้ชีวิตสุดโต่งนั้นก็คือ น้ำหนักพุ่งไปถึง 110 กิโลกรัม อุ๊แม่จ้าว นี่ถ้าเป็นหมูนี่ถึงเวลาถูกเชือดแล้วนะ (เพื่อนผมเป็นสัตวแพทย์บอกว่า ฟาร์มหมูจะเชือดหมูไปขายตอนน้ำหนัก 110 กิโลกรัม นัยว่าเป็นช่วงที่เหมาะสม ในใจได้แต่คิดว่า โชคดีแท้ที่ไม่เกิดเป็นหมู ไม่งั้นไม่รอด 555)
ผมเป็นคนโชคดีมากที่เกิดมาค่อนข้างสูง คือ ผมสูง 181 เซนติเมตร น้ำหนักขึ้นเท่าไหร่ ผมก็หลอกตัวเองว่า ผมเนี่ยโครงสร้างใหญ่ ไม่ได้อ้วนเล๊ย ไม่มี๊ไม่มี และก็โชคดีอีกอย่างคือ ผมไม่ค่่อยเสียเซลล์เรื่องความอ้วนของตัวเองเท่านั้น คนอ้วนหลายๆคนชอบบ่นว่า อยู่ในสังคมยาก อึดอัดกับสายตาคนอื่น แต่ผมเฉยๆแฮะ คือผมมีกลุ่มเพื่อนที่รัก และเฮฮาไปด้วยกัน การเรียนของผมก็ดีอยู่บ้าง จนคนอื่นให้ความยอมรับในความสามารถมากกว่ารูปลักษณ์ภายนอกอะไรอย่างนั้น ผมก็ไม่ได้รู้สึกว่าชีวิตผมขาดอะไร ชีวิตก็ดำเนินอย่างปรกติสุขเรื่อยมา