อยากเล่าบ้าง..."เป็นผู้หญิงอย่าใจง่าย พลีกายแลกความรักไม่ได้ เรื่องจริง" จากปากผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่งที่มีอยู่จริง

วันก่อนได้คุยกับเพื่อนผู้ชาย ที่รู้จักและสนิทกันมาเกือบๆ10ปี ไม่ได้เจอกันนาน

วันนึงไม่รู้ลมอะไรพัด ดันมีโอกาสได้มาพบกันอีกครั้งเพราะทำงานในบริษัทเดียวกันแผนกเดียวกัน ตำแหน่งเดียวกัน แค่คนละหน้าที่

เพราะไม่ได้เจอกันนาน เวลาพักเราก็มักมีเรื่องเก่าๆมาเล่ามาคุยมาแซวและถามสารทุกข์สุขกันและกัน

จนมื้อกลางวันวันหนึ่ง ฉันถามเพื่อนว่าทำไมเมื่อเช้ามาสาย

เพื่อนเล่าว่า เมื่อคืนกลับบ้านตี3 แหนะ

ฉันไม่แปลกใจ ไม่สงสัย และรู้ดีว่ามันไปไหนมา เพียงแค่ไม่รู้ว่าไปอยู่กับใครเท่านั้น

ที่แน่ๆไม่ใช่ภรรยาหรือว่าแฟนมันแน่นอน เพราะมันไม่มี(เป็นตัวเป็นตนและคาดว่าคงไม่มี)

ที่ว่าฉันรู้ เพราะฉันรู้ตั้งแต่สมัยเรียนแล้วว่า เพื่อนคนนี้ชอบ "ตีหรี่"

เพื่อนคนนี้ ไม่ใช่แค่ฉันที่รู้แต่เพื่อนร่วมห้องทุกคนในสมัยเรียนปวช.ก็รู้ ว่ามันเป็นพวก "บ้า Kาม"

เช้าๆมันมีเรื่องที่ไปฟาดฟันอะไรต่อมิอะไรในสมรภูมิKามๆในโลกของมันมาเล่าในวงสนทนาเสมอๆ

เรียกได้เต็มปากว่า มันเองก็ไม่แพ้ใครในยุทธภพ รู้จักเกือบทุกที่ทุกแหล่ง ทุกราคา ทุกชนิดการบริการในกรุงเทพฯ

เกือบ10ปี เพื่อนคนนี้ไม่ได้เปลี่ยนไปเลยสินะ มันก็ยังคงเดินทางอย่างมั่นคงในยุทธภพของมันอยู่เหมือนเดิม

แต่...ฉันเข้าใจผิด เพื่อนไม่ได้ไปตีหรี่...

"เมื่อคืนกูไปทายาแก้คันให้สาวใหญ่มา แฟนเค้าไม่อยู่ กูก็แค่ไปช่วยแก้เหงา"

มันพูดหน้าตาเฉยๆมาก แต่ฉันกำลังงง

"ยังไงวะคะ ไม่ได้ไปตีหรี่หรอกหรอ?" ฉันถาม

"โหย ข้าเลิกตีแล้วตีทำไม เปลืองเงิน ของฟรีก็มีตามบอร์ดเยอะแยะ หาง่ายกว่าทิชชู่อีก บอกตรงๆ" มันเล่าต่อไป

"ของฟรี??? ไปหาจากไหนว่ะ" ไม่ใช่ว่าฉันโลกสวยไม่รู้เรื่องพวกนี้ ฉันรู้ความหมาย ฉันรู้ว่ามันหามาจากที่ไหน แต่ที่ถามแบบนั้นเพราะฉันไม่เชื่อไม่คิดว่าเพื่อนจะทำ

"ตามบอร์ดไง...(ชื่อบอร์ดบลาๆๆๆ)....เยอะแยะ ข้ามีรถมีโทรศัพท์คุยกันไม่กี่บรรทัด ถูกใจอยู่ใกล้ โทรกริ๊งเดียว ขับรถแปบเดียวสบายตัว"

"............................." ฉันพะอืดพะอมกับข้าวที่อยู่ในปาก