ตอนแรกผมได้ยินสุภาษิตนี้  ผมงงมาก  ทำไมแพ้ถึงเป็นพระ  ชนะถึงเป็นมาร

พอโตขึ้นเพิ่งเริ่มเข้าใจ  อ๋อ  สังคมมนุษย์  ย่อมต้องมีการรักษาสมดุล
ไม่มีใครอยากต่ำต้อยกว่าใคร  ดังนั้น  ผมจึงสังเกตเห็นคนส่วนหนึ่งในสังคม
ที่ได้พ่ายแพ้ในสังคม  ไม่ว่าเป็นสังคมทุนนิยม  สังคมการเรียน  เริ่มเข้าปฏิบัติธรรม
พวกนี้จะต่างจากพวกที่ไม่ใช่ชนชั้นปลายแถวคือ  คนที่ได้รับความกระทบกระเทือนใจกับชีวิต
จะเริ่มทำตัวมีศีลธรรมอย่างรวดเร็วผิดธรรมชาติ  นอกจากจะปลอบประโลมตัวเองแล้ว  ยังคอยทำหน้าที่ของหมาหางด้วน
ด้วยการดึงคนอื่นๆ  ให้สละโลกแห่งความเป็นจริงตามตัวเอง  หรือเป็นการดึงคนออกจากสนามที่ตัวเองสู้ไม่ได้  พร้อมกับประณามคนที่
เขาไม่ยอมหลงตัดหางตัวเองออก ว่า ชั่วช้านัก ไอ้พวกโลภ  ไม่มีความสุขกับชีวิต พอในกลุ่มจะคุยเรื่องเงินๆทองๆ ก็เริ่มแทรกละว่า เงินทองไม่สำคัญ  เราอยู่เฉยๆ  อดมื้อกินมื้อ โหนรถเมล์ไปทำงาน มีความสุขกว่าตั้งเยอะ  ไอ้พวกไม่พอเพียง (รังเกียจเงินนักก็ไปใช้ชีวิตในป่าสิจ๊ะ)  แล้วคราวนี้ก็รวบรวมพวกขี้แพ้มาเป็นกลุ่ม  ชวนกันนั่งๆ  นอนๆ  ภูมิใจกับความอดอยาก  พร้อมกับประณามคนทำมาหากินว่าไม่พอเพียงบ้าง ลุ่มหลงในวัตถุบ้าง  ทำตัวเองดีนักหนา เป็นพระ  แล้วเรียกคนที่อยู่ในโลกของความเป็นจริงว่าเป็นมาร

เรียกง่ายๆว่า แพ้เป็นพระ  ชนะเป็นมาร    
ปล ไม่ได้ว่าคนปฏิบัติทุกคนนะครับ  ใครปฏิบัติแล้วอยู่ดีมีสุขก็ขออนุโมธนาด้วย  
      แต่อยากถามว่าใครเคยเจอ มนุษย์ที่แพ้เป็นพระมาบ้างครับ