****คำเตือนคือสปอยทั้งรีวิวเลยฮะ อ่านสปอยแล้วไม่หนุกแน่
ใครยังไม่ได้ดู ห้ามอ่าน รีบออกไปเดี๋ยวนี้เลย =3=****
ไม่ได้รีวิวหนังในพันทิปมานานมากละ วันนี้คึกคัก จัดซะหน่อย เรื่องของเรื่องคือไปดู Amour มา
ละหนังเท่มาก มันใช่ มันโดนแบบ เฮือกกก มันไม่ใช่หนังรักซาบซึ้งแอ๊บแบ๊วเค้าตัวเองนะฮะ แต่นี่คือหนังโชว์ความดาร์ค และด้านที่ไม่สวยงามของความรัก
แต่เอ๊ะ ทำไมบางคนถึงซาบซึ้งอิ่มเปรมกับหนังเรื่องนี้ล่ะ เลยอยาก จะแชร์มุมมองแปลกประหลาดของเราให้ได้อ่านกันบ้าง และนี่แหละ ที่มาของรีวิวนี้ ฮัดช่า *เก๊กหล่อ*
+ + + + +
หนังเริ่มเรื่องมาให้ชวนสงสัย สร้างฟีลลึกลับชวนขนลุกกับศพคุณยายแอน(ท่าตายสวยมาก) และวิธีการล็อกปิดห้องแบบพิสดาร เอ๊ะ เดี๋ยวนะ หนังเรื่องนี้มันอะไรยังไงกัน แล้วอิตาลุงแก่ๆสามียายแอนหายไปไหน เอ๊ะๆๆๆ พี่เจนสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่าง...
หลังจากนั้นก็เป็นฉากในโรงละคร เป็นฉากนอกห้องพักฉากเดียวในเรื่อง(ฉากเดียวใช่มะ เดี๋ยวนะ เริ่มไม่มั่นใจ) นั่นแหละ ทำให้เรารู้ว่าคุณตาคุณยายสองคนนี้นี่เค้าอยู่ติดบ้านนะ ชีวิตวันๆก็มีกันอยู่สองคน อ่านหนังสือ เล่นเปียโน และใครสังเกตมั้ยไม่รู้ แต่เรารู้สึกว่าเป็นคู่รักที่ไม่หวานเลยแฮะ ฉากกลับมาจากดูละครละตาจอร์จจะกินกาแฟป้ะ หรือข้าว หรืออะไร แล้วยายแอนก็บอกว่าก็ไปกินสิ ประมาณนั้นแหละ มั้ง จำไม่ค่อยได้(แล้วยังสะเออะมารีวิว) เออ นั่นแหละ ประเด็นคือมันทำให้เรารู้สึกว่าสองคนนี้เป็นคู่รักคนแก่ที่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันอย่างเหี่ยวเฉาดีจังเลย
ก็ไม่มีอะไร ก็ดูปกติดี จนกระทั่งว่ายายแอนมาเป็นโรคเส้นเลือดคอตีบตัน โรคนี้แหละมั้ง ลืมละ(สาบานว่าเพิ่งดูวันนี้จริงๆ =___=) นั่นแหละ ก็ตามธรรมเนียมหนังรักโลกสวย คุณตาก็เทคแคร์ คุณยายก็จะอ้อแอ้ จะยืนหยัดสู้ เกรงใจจัง งุงิๆ ซึ่งคนปกติก็จะแบบสู้ๆนะคะ คุณตาคุณยาย เมื่อวันที่ชีวิต เดินเข้ามาถึงจุดเปลี่ยน จนบางครั้งคนเราไม่ทันได้ตระเตรียม น้ำตาไหลพราก
...แต่เราไม่อิน โอยยย น่าเบื่อ กลิ่นอายมิสเตอรี่ตอนเริ่มๆหายไปหมดเลย โวยวายๆ จะหลับละนะ ขู่นะ ผู้กำกับทำอะไรซักอย่างเสะ บ้าจริง นี่เข้าชิงเบสพิคเจ้อ นี่ได้ภาพยนตร์ภาษาต่างประเทศยอดเยี่ยมเลยนะ ทำได้แค่นี้เองหรอ โห่ๆๆๆ
และเหมือนผู้กำกับจะรับรู้ได้ว่ามีคนโวยวายอยู่ในโรงหนังลิโด้3 ที่นั่ง E14 ก็เลยส่งพยาบาลเข้ามาดูแลรับใช้คุณยายแอนอาทิตย์ละ3วัน มาดึงทึ้งหัว บังคับส่องกระจก จับยายแอนแก้ผ้าละเอาน้ำฉีด ทารุณกรรมต่างๆนานา(เอ๊ะ เดี๋ยวนะ) ซึ่งแน่นอนว่าตาจอร์จก็ยืนดูอยู่อย่างไม่รู้สึกทุกข์ร้อน(แต่ตาไล่พยาบาลออกไปคนนึงนะ นังคนนั้นซาดิสม์เกิน)
คือตาจอร์จเริ่มไม่ไหวละไง ตาไม่รักยายจริงละไง ขี้เกียจละ เหนื่อยละ พยาบาลจัดการที ข้าเหนื่อยกับยายแก่นี่เหลือเกิน เริ่มดาร์คละทีนี้ หนุกละ (อ้าวเฮ้ย ตาจอร์จนี่เทคแคร์ได้ไม่ถึงครึ่งเรื่องเองนี่หว่า)
และมาถึงฉากพีค... ตาบ่นให้ยายฟังว่าข้าไม่ไหวละนะ เอ็งกินน้ำหน่อย ข้าเหนื่อยแล้วนะเฮ่ย เดี๋ยวจับส่งโรงบาลเลย ฉากนี้คือรู้ละว่าความรักอะมงอะมอนี่ไม่มีละ วันนั้นสัญญากันแล้วหนิว่าจะไม่เอาส่งโรงบาล เห้ย ไมพูดงี้อ่ะ ถ้าเราเป็นยายเราเสียใจนะ
และยายก็คิดเหมือนเรา ยายพ่นน้ำใส่หน้าเลยจ้า แล้วยังไง? ยายโดนตบ... เฮือก จบแล้ว นี่ล่ะของจริง หมดแล้ว ไม่อะมอแล้ว เราตกใจ ยายก็ตกใจ ยายสะอึกกลืนน้ำลงไปเลย เห็นมะ
คนรักกันไม่น่าจะทำได้ลง...
เอาจริงๆเราคิดว่าตาฆ่ายายตั้งแต่ล็อคห้องไม่ให้ลูกสาวเข้าแล้ว แต่พอเปิดมาปุปยายยังไม่ตายนี่หดหู่กว่าเดิมอีก ตาปกปิดอะไร? อย่าบอกนะว่าตาทารุณกรรมยาย ละกลัวยายจะฟ้องลูกสาวไรงี้ ใช่ เราคิดอย่างนั้น หนังไม่ได้ฉายให้ดู เป็นรูปวาดอะไรก็ไม่รู้(สวยดี) เราว่ายายโดนตาจัดหนักแน่ ไหนกันความรักสวยงาม...
ละพอมาถึงฉากเฉลยเอาหมอนกดก็ไม่ได้ลุ้นอะไรแล้ว มีแค่ตกใจ ละเอาใจช่วยยายให้ไม่ต้องทรมานมาก แค่นั้นจริงๆ...
ดาร์คแล้วยัง? หดหู่บ้างมั้ย?
+ + + + +
●
นกพิราบ - อิสระ อิสรภาพ ความหลุดพ้น ปลดภาระ
ฉากนกพิราบ1 - ตาไล่นกพิราบออกไป ตายังรักยายอยู่ ยังคิดจะดูแล
ฉากนกพิราบ2 - ตาพยายามตะครุบนกพิราบไว้ ตาต้องการหลุดพ้น จบสิ้นภาระนี้เสียที
นกพิราบในจดหมาย - ตาบอกว่าตาจับนกพิราบได้แล้ว แต่ตาปล่อยมันไป...
นกพิราบทำให้เรารู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ได้พูดถึงความรักลึกซึ้งอะไรเลย มีแค่คนแก่คนนึงที่อยากจะหลุดพ้นออกจากความสัมพันธ์ที่ตัวเองเป็นฝ่ายเสียเปรียบ เมื่อคนรักกลายเป็นง่อย เป็นอิผีบ้าร้องมามา ใครจะทน? นี่มันความรักจริงๆหรอ?
ถึงแม้จะตัดมาที่ภาพตากับยายกลับมารีเทิร์นกันเหมือนเดิมใส่เสื้อโค้ทเดินออกจากห้องไป ตาที่ปล่อยนกพิราบออกไป อาจจะไม่ได้หมายถึงตาที่อ่อนโยน แต่มันคือคุณตาที่ได้รับอิสรภาพมาในเวลาที่สายเกินไป... ไม่เหลือใครแล้ว ลูกไม่มี เพื่อนตาย เพิ่งฆ่าเมีย...
Amour ในที่นี้คืออะไร รักใคร? ความรักรูปแบบไหน?
เราสรุปได้ว่ามันคือความรักตัวเอง ความเห็นแก่ตัว นั่นแหละ Amour
บีบคั้น เศร้า และหดหู่
"You are a monster sometimes"
-ประโยคที่ยายแอนหยอกล้อตาจอร์จ
---จริงๆแล้วเราเป็นมอนสเตอร์กันอยู่ตลอดเวลาแหละ คนข้างๆนี่ไว้ใจได้ที่ไหน รักตัวเองกันเถอะ เย่ ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ ติชมได้ จุ๊บๆ =3=
Amour หนังรักของจริง มืดหม่นสะใจ -พล่าม+สปอย-
ใครยังไม่ได้ดู ห้ามอ่าน รีบออกไปเดี๋ยวนี้เลย =3=****
ไม่ได้รีวิวหนังในพันทิปมานานมากละ วันนี้คึกคัก จัดซะหน่อย เรื่องของเรื่องคือไปดู Amour มา
ละหนังเท่มาก มันใช่ มันโดนแบบ เฮือกกก มันไม่ใช่หนังรักซาบซึ้งแอ๊บแบ๊วเค้าตัวเองนะฮะ แต่นี่คือหนังโชว์ความดาร์ค และด้านที่ไม่สวยงามของความรัก
แต่เอ๊ะ ทำไมบางคนถึงซาบซึ้งอิ่มเปรมกับหนังเรื่องนี้ล่ะ เลยอยาก จะแชร์มุมมองแปลกประหลาดของเราให้ได้อ่านกันบ้าง และนี่แหละ ที่มาของรีวิวนี้ ฮัดช่า *เก๊กหล่อ*
+ + + + +
หนังเริ่มเรื่องมาให้ชวนสงสัย สร้างฟีลลึกลับชวนขนลุกกับศพคุณยายแอน(ท่าตายสวยมาก) และวิธีการล็อกปิดห้องแบบพิสดาร เอ๊ะ เดี๋ยวนะ หนังเรื่องนี้มันอะไรยังไงกัน แล้วอิตาลุงแก่ๆสามียายแอนหายไปไหน เอ๊ะๆๆๆ พี่เจนสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่าง...
หลังจากนั้นก็เป็นฉากในโรงละคร เป็นฉากนอกห้องพักฉากเดียวในเรื่อง(ฉากเดียวใช่มะ เดี๋ยวนะ เริ่มไม่มั่นใจ) นั่นแหละ ทำให้เรารู้ว่าคุณตาคุณยายสองคนนี้นี่เค้าอยู่ติดบ้านนะ ชีวิตวันๆก็มีกันอยู่สองคน อ่านหนังสือ เล่นเปียโน และใครสังเกตมั้ยไม่รู้ แต่เรารู้สึกว่าเป็นคู่รักที่ไม่หวานเลยแฮะ ฉากกลับมาจากดูละครละตาจอร์จจะกินกาแฟป้ะ หรือข้าว หรืออะไร แล้วยายแอนก็บอกว่าก็ไปกินสิ ประมาณนั้นแหละ มั้ง จำไม่ค่อยได้(แล้วยังสะเออะมารีวิว) เออ นั่นแหละ ประเด็นคือมันทำให้เรารู้สึกว่าสองคนนี้เป็นคู่รักคนแก่ที่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันอย่างเหี่ยวเฉาดีจังเลย
ก็ไม่มีอะไร ก็ดูปกติดี จนกระทั่งว่ายายแอนมาเป็นโรคเส้นเลือดคอตีบตัน โรคนี้แหละมั้ง ลืมละ(สาบานว่าเพิ่งดูวันนี้จริงๆ =___=) นั่นแหละ ก็ตามธรรมเนียมหนังรักโลกสวย คุณตาก็เทคแคร์ คุณยายก็จะอ้อแอ้ จะยืนหยัดสู้ เกรงใจจัง งุงิๆ ซึ่งคนปกติก็จะแบบสู้ๆนะคะ คุณตาคุณยาย เมื่อวันที่ชีวิต เดินเข้ามาถึงจุดเปลี่ยน จนบางครั้งคนเราไม่ทันได้ตระเตรียม น้ำตาไหลพราก
...แต่เราไม่อิน โอยยย น่าเบื่อ กลิ่นอายมิสเตอรี่ตอนเริ่มๆหายไปหมดเลย โวยวายๆ จะหลับละนะ ขู่นะ ผู้กำกับทำอะไรซักอย่างเสะ บ้าจริง นี่เข้าชิงเบสพิคเจ้อ นี่ได้ภาพยนตร์ภาษาต่างประเทศยอดเยี่ยมเลยนะ ทำได้แค่นี้เองหรอ โห่ๆๆๆ
และเหมือนผู้กำกับจะรับรู้ได้ว่ามีคนโวยวายอยู่ในโรงหนังลิโด้3 ที่นั่ง E14 ก็เลยส่งพยาบาลเข้ามาดูแลรับใช้คุณยายแอนอาทิตย์ละ3วัน มาดึงทึ้งหัว บังคับส่องกระจก จับยายแอนแก้ผ้าละเอาน้ำฉีด ทารุณกรรมต่างๆนานา(เอ๊ะ เดี๋ยวนะ) ซึ่งแน่นอนว่าตาจอร์จก็ยืนดูอยู่อย่างไม่รู้สึกทุกข์ร้อน(แต่ตาไล่พยาบาลออกไปคนนึงนะ นังคนนั้นซาดิสม์เกิน)
คือตาจอร์จเริ่มไม่ไหวละไง ตาไม่รักยายจริงละไง ขี้เกียจละ เหนื่อยละ พยาบาลจัดการที ข้าเหนื่อยกับยายแก่นี่เหลือเกิน เริ่มดาร์คละทีนี้ หนุกละ (อ้าวเฮ้ย ตาจอร์จนี่เทคแคร์ได้ไม่ถึงครึ่งเรื่องเองนี่หว่า)
และมาถึงฉากพีค... ตาบ่นให้ยายฟังว่าข้าไม่ไหวละนะ เอ็งกินน้ำหน่อย ข้าเหนื่อยแล้วนะเฮ่ย เดี๋ยวจับส่งโรงบาลเลย ฉากนี้คือรู้ละว่าความรักอะมงอะมอนี่ไม่มีละ วันนั้นสัญญากันแล้วหนิว่าจะไม่เอาส่งโรงบาล เห้ย ไมพูดงี้อ่ะ ถ้าเราเป็นยายเราเสียใจนะ
และยายก็คิดเหมือนเรา ยายพ่นน้ำใส่หน้าเลยจ้า แล้วยังไง? ยายโดนตบ... เฮือก จบแล้ว นี่ล่ะของจริง หมดแล้ว ไม่อะมอแล้ว เราตกใจ ยายก็ตกใจ ยายสะอึกกลืนน้ำลงไปเลย เห็นมะ
คนรักกันไม่น่าจะทำได้ลง...
เอาจริงๆเราคิดว่าตาฆ่ายายตั้งแต่ล็อคห้องไม่ให้ลูกสาวเข้าแล้ว แต่พอเปิดมาปุปยายยังไม่ตายนี่หดหู่กว่าเดิมอีก ตาปกปิดอะไร? อย่าบอกนะว่าตาทารุณกรรมยาย ละกลัวยายจะฟ้องลูกสาวไรงี้ ใช่ เราคิดอย่างนั้น หนังไม่ได้ฉายให้ดู เป็นรูปวาดอะไรก็ไม่รู้(สวยดี) เราว่ายายโดนตาจัดหนักแน่ ไหนกันความรักสวยงาม...
ละพอมาถึงฉากเฉลยเอาหมอนกดก็ไม่ได้ลุ้นอะไรแล้ว มีแค่ตกใจ ละเอาใจช่วยยายให้ไม่ต้องทรมานมาก แค่นั้นจริงๆ...
ดาร์คแล้วยัง? หดหู่บ้างมั้ย?
+ + + + +
●
นกพิราบ - อิสระ อิสรภาพ ความหลุดพ้น ปลดภาระ
ฉากนกพิราบ1 - ตาไล่นกพิราบออกไป ตายังรักยายอยู่ ยังคิดจะดูแล
ฉากนกพิราบ2 - ตาพยายามตะครุบนกพิราบไว้ ตาต้องการหลุดพ้น จบสิ้นภาระนี้เสียที
นกพิราบในจดหมาย - ตาบอกว่าตาจับนกพิราบได้แล้ว แต่ตาปล่อยมันไป...
นกพิราบทำให้เรารู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ได้พูดถึงความรักลึกซึ้งอะไรเลย มีแค่คนแก่คนนึงที่อยากจะหลุดพ้นออกจากความสัมพันธ์ที่ตัวเองเป็นฝ่ายเสียเปรียบ เมื่อคนรักกลายเป็นง่อย เป็นอิผีบ้าร้องมามา ใครจะทน? นี่มันความรักจริงๆหรอ?
ถึงแม้จะตัดมาที่ภาพตากับยายกลับมารีเทิร์นกันเหมือนเดิมใส่เสื้อโค้ทเดินออกจากห้องไป ตาที่ปล่อยนกพิราบออกไป อาจจะไม่ได้หมายถึงตาที่อ่อนโยน แต่มันคือคุณตาที่ได้รับอิสรภาพมาในเวลาที่สายเกินไป... ไม่เหลือใครแล้ว ลูกไม่มี เพื่อนตาย เพิ่งฆ่าเมีย...
Amour ในที่นี้คืออะไร รักใคร? ความรักรูปแบบไหน?
เราสรุปได้ว่ามันคือความรักตัวเอง ความเห็นแก่ตัว นั่นแหละ Amour
บีบคั้น เศร้า และหดหู่
"You are a monster sometimes"
-ประโยคที่ยายแอนหยอกล้อตาจอร์จ
---จริงๆแล้วเราเป็นมอนสเตอร์กันอยู่ตลอดเวลาแหละ คนข้างๆนี่ไว้ใจได้ที่ไหน รักตัวเองกันเถอะ เย่ ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ ติชมได้ จุ๊บๆ =3=