"ภาพเขียนของรัตนาภรณ์"
เธอวาดเขียนเรียนรู้อยู่ทุกเมื่อ
อาจถ้อยคำพร่ำเพรื่อเมื่อเธอถาม
งามไหมพ่อต่อตรงไหนให้นิยาม
จะวาดตามคำขอพ่อบอกมา
เติมแขนขาตาจมูกลูกทำได้
ผมสั่นยาวเอาแค่ไหนให้พ่อว่า
คิ้วเข้มดำให้เหมือนอั้ม พัชราภา
วาดโครงหน้าเหมือนนางในวรรณคดี
ส่วนชายหนุ่มรูปหล่อพ่อนั่นแหละ
หวังเกาะแกะกุมเกี้ยวพาราสี
แล้วบรรจงลงลายเส้นเน้นทุกที
ปากก็ท่องบทกวีนิรนาม
เธอวาดเขียนเรียนอยู่ไม่รู้จบ
วาดแล้วลบก่อนพบเจอทุกคำถาม
งามไหมพ่อต่อตรงไหนให้นิยาม
จะวาดตามคำขอพ่อบอกมา
ขณะลงลายสีที่ภาพวาด
เธอเล่าเรื่องประวัติศาสตร์ให้ฟังว่า
เมื่อครั้งไทยเสียกรุงศรีอยุธยา
เพราะขุนแผนควบม้ามาช่วยไม่ทัน
พ่อตกใจใครบอกหนู”คุณครูค่ะ”
ก่อนจะเรียนวิชาพละขณะนั้น
เสียงคุณครูผู้เล่าเช้าวันจันทร์
เธอยืนยันเป็นมั่นเหมาะเพราะจำมา
พ่อส่ายหน้าว่าไม่ใช่เข้าใจผิด
ช่างเถอะพ่อต่ออีกนิดหนูคิดว่า
ภาพดอกไม้ในอุทยานกาลเวลา
เหมือนนัยน์ตาโศกเศร้าของเจ้านก
เหมือนดอกไม้ในภาพวาดขาดสีสัน
เหงาเศร้าเท่ากันหวั่นวิตก
ขาดความคิดจิตวิญญาณสะท้านทก
เหมือนภาพรกรุงรังเอ๊ะ!ยังไง
เทียบคะแนนความสร้างสรรค์คงไม่มี
พอแค่นี้ดีไหมพ่อต่อตรงไหน
เสรีภาพฉาบทาด้วยสีใด
สีดอกไม้ใช้หลากสีใช่สีเดียว
ภาพเขียนของรัตนาภรณ์