ปรัชญา  ไม่ใช่อะไรอื่น   นอกจากปลายทางคือ การย่อความจริงให้เหลือหนึ่งเดียว

สมัยก่อน   ยังไม่มีศาสตร์ต่างๆ
ความรู้ทั้งสิ้น  ยังเป็นแค่หน่ออ่อนของความจริง
มีแต่สิ่งที่เรียกว่า  ศาสนาและปรัชญา  ที่ผู้คนสถาปนาเป็นเขตแดนของการค้นหาความจริง

ต่อมา    การท้าพิสูจน์ได้หยั่งราก ปักฐาน  สถาปนาและแตกแขนงเป็น  ศาสตร์สาขาต่างๆ  มากขึ้น
ความรู้และความจริงถูกค้นพบ   แยกย่อย  แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย  
สร้างอาณาบริเวณของอำนาจความรู้ เพื่อ ควบคุมและเปลี่ยนแปลงโลกหนักมือยิ่งขึ้น    
ระบบผู้เชี่ยวชาญกลายเป็นอาณาจักรต้องห้ามสำหรับคนทั่วไป ที่ยากจะเข้าใจ  และเข้าถึงได้
ผู้เชี่ยวชาญได้กลายเป็นศูนย์อำนาจอ้างอิงที่คอยตัดสินถูกผิดแทนสังคม และปัจเจกบุคคล   สามัญชนกลายเป็นผู้ไร้อำนาจ..

แต่ถ้าเขารู้ว่า  ความจริงมีหนึ่งเดียวหล่ะ  อะไรจะเกิดขึ้น?

การผูกขาดอำนาจความรู้ ก็จะทำไม่ได้  หรือทำได้ยาก
และความถูกต้องไม่ถูกต้อง ก็อยู่ที่แต่ละคนเป็นผู้กำหนด  ซะมากกว่า หรือไม่?

เช่น   ความบ้า  จิตแพทย์เป็นผู้กำหนดว่าใครบ้าไม่บ้า   แต่อาจไม่มีใครยอมรับว่าตนบ้า  มากไปกว่า การคิดและทำนอกกรอบ
หรือ อาชญากร  ไม่มีใครยอมรับว่าตนเองเลว   คนเราอาจพลาดผิดได้แต่ไม่ใช่ตีตราประทับบาปไปชั่วชีวิต  

หรืออย่าง ปชต.นั้น  ไม่ใช่ผู้วิเศษหรือคนดีที่ไหนมากำหนดว่า   ใครควรเป็นผู้ปกครอง มากกว่าปชช.เป็นผู้เลือกขึ้นมา เพื่อใช้อำนาจดูแลบ้านเมืองแทนพวกเขา  

ปรัชญา  ไม่ใช่อะไรอื่น   นอกจากปลายทางคือ การย่อความจริงให้เหลือหนึ่งเดียว