ทดลองมาหลายแบบเหมือนกันแต่ก็เต็มไปด้วยความปรุงแต่งอย่างมากก็ทำได้อาทิตย์เดียวแล้วก็เลิก อยู่ดีๆมีพี่ที่รู้จักเล่าถึงวิธีการกำหนดลมหายใจแบบโกเอ็นก้า ผมก็ลองมาทำเองโดยนั่งสมาธิแบบกำหนดรู้เอา ตอนนี้เข้าอาทิตย์ที่สามแล้วครับ ก็ตั้งเวลาไว้วันละชั่วโมง ทุกครั้งๆก็จะประสพกับสภาวะที่ไม่เมือนกันเลย บางวันก็สามารถกำหนดรู้ทั้งลมหายใจ ลมที่สัมผัสผิว เสียงต่างๆที่ได้ยิน เวทนาความปวดเมื่อย ได้พร้อมๆกันในทีเดียว บางวันเจอเวทนาหนักๆล้วนๆเลย บางวันสัมผัสถึงเวทนาแต่ไม่เจ็บซะ คือเห็นมันแยกออกจากกันมันไม่ได้ทำให้เกิดทุกข์ บางวันนั่งๆอยู่ก็มีคำตอบที่ไม่ใช่เป็นเสียง แต่เหมือนมันรู้ขึ้นมาเองไม่รู้จะอธิบายยังไง รุ้ว่าเมื่อเอาจิตไปยึดติดกับสิ่งใดมันจะมีทุกข์ตามมาด้วยเสมอ ดีใจหรือเสียใจเอาจิตไปจับมันก็เป็นทุกข์อยู่ดี ร่างกายก็ไม่ได้มีตัวตนมันว่างเปล่าไม่ต่างจากเสียงหรือความปวดเมื่อยที่ไม่มีตัวตน แต่ผมก็ไม่ได้เคลิ้มตามนะแค่รับรู้มันเฉยๆ จนมีแบบแยกความคิดออกมาอีกส่วน แค่ดูมันแล้วความคิดมันก็หายไปเหลือแต่ความตามรู้ลมหายใจเข้าออก เหลือรู้อย่างเดียวจนเหมือนว๊าบนิ่งไปสักพัก แล้วก็เป็นความกลัวแบบซุปเปอร์กลัวที่สุดในชีวิตผุดออกมาจากกลางอก มันไม่ใช่กลัวผีกลัวเจ็บกลัวตายแต่มันกลัวไรไม่รู้ที่น่ากลัวที่สุดตั้งแต่เกิดมา กลัวจนแทบจะเลิกตามรู้มันแต่ก็ดูมันไปเรื่อยๆ เหงื่อออกทั้งตัวเหมือนอาบน้ำผมก็กำหนดรู้เม็ดเหงื่อที่ไหลไปด้วยจนความกลัวค่อยๆคลายหายไปซะงั้น ทุกๆวันภายในเวลาหนึ่งชั่วโมงไม่เหมือนกันสักวัน แต่รู้สึกได้ถึงการเข้าสู่ความนิ่งที่เร็วขึ้น ความคิดฟุ้งซ่านน้อยแล้วก็ตามรู้มันพอทันอยู่ ส่วน effect ในชีวิตประจำวันก็กลายเป็นอารมณ์กลางๆ แอบกำหนดรู้ระหว่างขึ้น MRT ระหว่างกินข้าวไปด้วย มองคนก็เริ่มมองว่าชายหรือหญิง หล่อหรือสวย ก็มาจากความไม่มีตัวตนเหมือนกัน ขอคำแนะนำด้วยครับ