จอมใจเจ้าป่า
Link ตอนที่ 1 ค่ะ part 1 http://ppantip.com/topic/30041844
ตอนที่ 1 part 2 (จบตอน) http://ppantip.com/topic/30047179

ตอนที่ 2 part 1

    เป็นอย่างที่หล่อนเดาไม่มีผิด มีคนกำลังลากของหนักมาทางด้านนี้ ชายฉกรรจ์แต่งชุดพื้นเมืองสามคนพูดจาเสียงดังด้วยความกราดเกรี้ยวทั้งลากทั้งดึงสิ่งหนึ่งมาตามทาง มันคงไม่น่าตกใจถ้าของนั้นจะไม่ใช่คนเป็นๆทั้งคน

จากที่ซ่อนที่หลบอยู่ ลลินามองเห็นพวกมันอยู่ไกลๆ ร่างที่ถูกลากมาถูกมัดมือไว้อย่างแน่นหนาด้วยเชือกเส้นโต คนที่คุมตัวมาจับปลายเชือกกระตุกเป็นจังหวะ แต่คนถูกดึงไม่ยินยอมพร้อมใจจึงทอดร่างทิ้งตัวกับพื้น เกิดการทั้งลากทั้งดึงกันขึ้น มิหนำซ้ำอีกสองคนที่ตามมายังตวัดเท้าเตะเป็นระยะ ร่างที่ถูกพันธนาการไว้นอนงอร้องครางโอดโอย ยิ่งเขาร้องผู้ที่คุมตัวมาก็ยิ่งโมโหจึงเกิดการลงไม้ลงมือกันชุลมุน ร่างเล็กผอมเกร็งที่ถูกรุมทำร้ายอยู่ในชุดเสื้อผ้าสกปรกแบบคนพื้นราบ เขาร้องโหยหวนไม่เป็นภาษาราวกับสัตว์ที่จะถูกนำไปฆ่า

    เด็กสาวกอดลูกสุนัขในมือไว้แน่นนิ่วหน้าด้วยความไม่พอใจทั้งอกใจก็สั่นระรัวเหมือนรัวกลอง ถ้าหล่อนเดาไม่ผิดอีกไม่ช้าต้องเกิดเรื่องเลวร้ายขึ้นอย่างแน่นอน นึกอยากจะออกไปขัดขวางการกระทำของคนหยาบช้ากลุ่มนั้นแต่ก็ต้องระงับใจไว้ ด้วยรู้ดีว่าหล่อนไม่อยู่ในสภาพที่จะแสดงตัว ถ้าเรื่องนี้เกิดขึ้นในเขตของเทพวัฒน์น่ะหรือ “คุณลีน่า” จะต้องออกงิ้วจับมาตบเรียงตัวโทษฐานทำร้ายคนไม่มีทางสู้และลงโทษเสียให้สาสม

    ณ ที่ไม่ไกลจากจุดที่หล่อนซ่อนตัวอยู่ พวกมันหยุดลากเหยื่อแล้ว ชายที่ถูกมัดมือตัวสั่นงันงกคุกเข่าอ้อนวอนด้วยภาษาที่หล่อนไม่เข้าใจ แต่อีกสามคนจะเมตตาก็หาไม่พวกมันทั้งเตะทั้งต่อยเอาอย่างไม่นับ ลลินาถึงกับกัดฟันกรอด “เลวชาติรังแกคนไม่มีทางสู้ ไอ้พวก”

    เพียงครู่หนึ่งเหตุการณ์วุ่นวายก็หยุดลงด้วยการมาถึงของชายคนที่ห้า ลลินามองไม่เห็นหน้าเขาเพราะต้นไม้ใบหนาบังเอาไว้ หากยืดตัวเพื่อมองดูให้ชัดชายอีกคนที่ยืนด้านตรงข้ามจะต้องมองเห็นหล่อนทันที ซึ่งนั่นก็หมายความว่าอันตรายจะมาถึงตัว

    ชายคนที่มาใหม่นี้ไม่ได้แต่งชุดพื้นเมืองเหมือนสามคนแรก เขาสูงใหญ่กว่าคนที่เหลือมากมายนัก หล่อนเห็นเพียงผมยาวระต้นคอและผิวเนื้อสีแทนของเสี้ยวหน้าด้านข้างเพียงพริบตาเดียว จึงเดาไม่ออกว่าเป็นคนแถบนี้หรือมาจากต่างถิ่น เสียงจากชายในชุดพื้นเมืองในกลุ่มที่จับคนมาพูดขึ้นเป็นภาษากลางว่า

    “นายสิงห์”

    เพียงแค่ได้ยินชื่อหัวใจของหล่อนก็กระตุกจนสั่นไปทั้งร่าง จำได้ว่าเมษาเคยพูดถึงทายาทคนที่สองของบ้านฤทธิไกรไว้อย่างโกรธแค้น

    “ไอ้วีรสิงห์มันทั้งเหี้ยมทั้งเลือดเย็น คนของเราไม่รู้เรื่องข้ามเขตไปมันซัดไม่เลี้ยง ไม่ถามสักคำ”

    เท่าที่ได้ยินมา ลูกชายคนรองของบ้านนั้นอายุอานามก็รุ่นเดียวกันกับพี่ชายของหล่อน แต่กิตติศัพท์ความร้ายกาจดูจะล้ำหน้าไปหลายขุม เมษาที่ว่ามุทะลุแล้วคนๆนี้กลับบ้าบิ่นมากกว่า ฟังดูเหมือนเขาไม่ใช่คนมีเหตุผล ทั้งยังดื้อด้านใจแคบและเอาแต่ใจตนเอง มักใช้กำลังตัดสินปัญหา เมื่อร่ำลือกันมาอย่างนั้นจึงไม่มีใครกล้าต่อกรกับเขายิ่งพวกคนพื้นถิ่นแถบนี้กลัวเขาหัวหด

เขาอยู่ตรงหน้าลลินาห่างไปไม่ไกล เด็กสาวอยากรู้นักว่าจะเป็นอย่าง ”เขาว่า” กันหรือไม่ แต่สติที่มีช่วยย้ำเตือนหล่อนให้ต้องอดทนต่อความอยากรู้และหมอบนิ่งอยู่ สถานการณ์ตึงเครียดขึ้นเรื่อยๆเสียงสั่นเครือของเหยื่อร้องขอชีวิตอย่างโหยหวน ผู้ชายหนึ่งในสามที่เป็นลูกน้องของวีรสิงห์ดูจะโกรธแค้นมากเป็นพิเศษ คอยแต่จะเข้าไปเตะต่อยจนเพื่อนของมันต้องดึงตัวไว้

“หมาหมู่ รังแกคนไม่มีทางสู้” หล่อนนึกในใจ ทั้งยังจดจ่อดูเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยใจระทึกแทบไม่กล้ากะพริบตา

หล่อนอดนึกเปรียบเทียบกับพี่ชายไม่ได้ ในเวลาแบบนี้ถ้าเป็นเมษาเขาคงทำอะไรสักอย่างที่ทำให้เกิดการตัดสินความอย่างยุติธรรม อย่างเช่นปล่อยเหยื่อคนนั้นจากการถูกล่ามและให้พวกเขาต่อสู้กันอย่างลูกผู้ชาย แต่สิ่งที่นายสิงห์ของดินแดนแห่งนี้ทำกลับทำให้หล่อนแทบเสียสติ

ต่อหน้าต่อตาลูกน้องท่ามกลางเสียงร้องโหยหวนของเหยื่อ หล่อนเห็นเพียงท่อนแขนสีแทนที่โผล่พ้นเสื้อเชิ้ตสีมอๆเขาสะบัดมือพร้อมกับดึงอาวุธจากขอบกางเกงด้านหลัง เล็งศูนย์ไปยังเหยื่อผู้เคราะห์ร้าย และภายในเสี้ยวนาทีโดยไม่ทันที่ใครจะขยับตัว เขาก็ปล่อยกระสุนออกจากรังเพลิง คมกระสุนเจาะเข้าที่กลางหน้าผากอย่างถนัดถนี่เหยื่อที่นั่งร้องขอชีวิตยังตาเหลือกค้าง ระยะยิงประชิดขนาดนั้นเขาหงายหลังผลึ่งสมองกระจุยขาดใจตายในท่าคุกเข่าและถูกมัดมือ ลูกน้องของเขาก็ใจทมิฬไม่ต่างกันพวกมันยังตามเข้าไปถ่มน้ำลายรดศพอย่างแสนแค้น

“เอาไปโยนเหว” ลลินาได้ยินเสียงห้าวร้องสั่งสั้นๆก่อนที่นายสิงห์ของพวกมันจะเดินจากไป ไม่ไยดีกับซากที่ไร้ชีวิตและสิ่งที่ตนเองกระทำลงไป ลลินาไม่ใช่ผู้หญิงบอบบางประเภทเอาแต่นั่งเสริมสวยอยู่ในห้อง หล่อนเติบโตมากับพี่ชายที่ดูแลหล่อนเหมือนน้องชายตัวเล็กคนๆหนึ่ง ผู้ชายมีเรื่องกันต่อยกันเป็นเรื่องธรรมดาสามัญนัก

แต่หล่อนไม่เคยเจออะไรที่โหดร้ายเพียงนี้ ภาพชายเคราะห์ร้ายถูกสังหารโหดอย่างไร้หนทางสู้ สั่นคลอนความรู้สึกอย่างรุนแรง ความรู้สึกรังเกียจหวาดกลัวและคับแค้นผสมปนเปจนร้อนไปทั้งร่าง หล่อนตัวสั่นเทาจนแทบควบคุมไม่ได้ เจ้าสุนัขตัวน้อยในมือดูเหมือนจะรับรู้ มันดิ้นพรวดออกจากอ้อมกอดส่งเสียงเห่าสั้นๆและวิ่งออกจากพงหญ้ารก ลลินาจะคว้าไว้ก็ไม่ได้มือหล่อนสั่นเกร็งจนคว้าอะไรไม่อยู่ ใจยิ่งวูบไปอีกเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าสวบสาบเดินตรงมา

“หมาน่ะนาย หมาน้อย” กลิ่นบุหรี่ฉุนจัดลอยเข้าจมูก แสดงให้รู้ว่าลูกน้องของมันเข้ามาใกล้หล่อนมากเพียงใด ถ้าเพียงแต่มันจะชะโงกหน้าเข้ามาอีกนิดลลินาคงต้องมีจุดจบไม่ต่างจากชายคนนั้น โชคยังเข้าข้างหล่อนที่พวกมันไม่ได้ระแวงว่ามีคนอื่นอยู่แถวนี้ ชายป่าแถบนี้มีทั้งชาวบ้านและชาวพื้นถิ่นอาศัยอยู่ แบ่งเขตปกครองดูแลกันเองไม่ยุ่งเกี่ยวกันไม่แปลกที่จะมีเจ้าลูกหมาตัวจ้อยวิ่งหลงทางมาจากไหนสักแห่ง

    เด็กสาวไม่ยอมโผล่หน้าออกไปดูอีกจนเวลาผ่านไปครู่ใหญ่ หล่อนจึงไม่เห็นว่าพวกมันจัดการกับศพอย่างไร เจ้าหมาน้อยเพื่อนยากของหล่อนก็ถูกคว้าตัวไปเสียแล้วโดยช่วยเหลืออะไรไม่ได้ เมื่อเสียงพูดคุยดังห่างออกไปอันเป็นสัญญาณปลอดภัย เด็กสาวจึงค่อยยืดตัวขึ้นมอง พลางถอยหนีอย่างระวังไม่ให้เกิดเสียง ก่อนจะหันหลังวิ่งกลับไปทางเดิมอย่างสุดชีวิต