วันนี้ไม่มีโปรแกรมออกจากบ้านไปไหน ก็เลยหยิบหนังสือกอล์ฟมาอ่านเล่น  ๆ ได้ความรู้หลายข้อ เช่นเรื่องการนัดหมายเพื่อนร่วมก๊วน ตำราว่า ท่านนักกอล์ฟควรไปถึงสนามก่อนออกรอบประมาณหนึ่งชั่วโมง หากไปช้าไม่ทันเวลาที่จอง จะต้องไปต่อคิวก๊วนอื่น ๆ ซึ่งจะทำให้เสียอารมณ์และเกิดความเบื่อหน่ายในการรอ หากจำเป็นต้องยกเลิก เช่นติดภารกิจงานเร่งด่วนกระทันหัน ควรโทรศัพท์แจ้งยกเลิกกับทางสนาม จะเป็นการรักษามารยาทอันดีงาม

อ่านแค่ข้อนี้ข้อเดียว ก็แสดงให้เห็นว่ากอล์ฟนั้นเริ่มสอนตั้งแต่การตรงต่อเวลา การรักษามารยาทในการนัดหมาย ถ้ายกเลิกการนัดหมายก็ต้องแจ้งให้ทราบก่อน ซึ่งนิสัยตรงต่อเวลานี้ เราส่วนใหญ่ไม่ค่อยจะให้ความสำคัญเท่าไร นึกจะไปก็ไป นึกจะไม่ไปก็นอนเสีย ไม่คิดถึงหัวอกคนที่นั่งรอเท่าไร

ผมมีเพื่อนคนหนึ่งชอบมาสายเป็นประจำ และอ้างได้สารพัดเรื่อง เช่นนัดให้ไปหาที่ทำงานตอนสามทุ่ม แต่ไปถึงกลับไม่เจอ รออยู่เกือบชั่วโมง ทนไม่ไหวจึงโทรไปถามว่ามาถึงไหนแล้ว เขาทำเสียงงัวเงีย บอกว่า นอนหลับอยู่ ถามว่าทำไมนอนล่ะ เพราะนัดกันจะมาทำงานไม่ใช่หรือ เพื่อนว่าพอดีฝนตก คิดว่าคุณไม่มาก็เลยนอน

ผมว่า ถ้ามีสตังค์มากพอจะพาเพื่อนคนนี้ไปลองเล่นกอล์ฟดู เผื่อว่า เขาจะได้ฝึกฝนเรื่องการตรงต่อเวลาบ้าง

ตอนบ่าย ผมนัดลูกสาวไว้ที่ห้างสรรพสินค้า เดอะมอลงามวงศ์วาน หลังเลิกเรียน ลูกบอกอยากกินสุกี้ บังเอิญผมก็อยากจะได้หนังสือคู่มือเที่ยวอินเดียของสำนักพิมพ์วงกลมด้วย เคยไปหาซื้อที่ห้างเซ็นทรัลรัตนาธิเบศร์ ทางพนักงานขายร้านซีเอ็ดกดหาสินค้าทางคอมพิวเตอร์และบอกว่าหนังสือมีโชว์อยู่ที่เดียวคือร้านซีเอ็ด เดอะมอลงามวงศ์วาน

หนังสือเล่มนี้จัดทำขึ้นสำหรับพกพา มีขนาดเล็ก ไม่เหมือนของสำนักพิมพ์หน้าต่างสู่โลกกว้าง ซึ่งใหญ่มาก ให้ข้อมูลละเอียดยิบ ตั้งแต่ยุคก่อนประวัติศาสตร์ แต่เล่มหนา น้ำหนักเกือบครึ่งกิโล อ่านมาก รู้มาก แต่สักพักก็ลืมหมด ส่วนของสำนักพิมพ์วงกลม เขาย่อเอาเฉพาะข้อมูลที่จำเป็นเช่น ที่พัก ร้านอาหาร สถานที่ท่องเที่ยว แหล่งช็อปปิ้งเป็นต้น

ไหน ๆ ก็ไปเดอะมอลแล้วก็ขึ้นไปบนชั้นห้า ดูรองเท้ากอล์ฟเสียหน่อย วันหลังเผื่อเพื่อนนัดให้ไปออกรอบ จะได้ใส่รองเท้ากอล์ฟเข้าสนาม  ไปดูหลายยี่ห้อ ทั้งไนกี้ พูมา อดิดาส ราคาไม่ต่ำกว่าสองพัน บางยี่ห้อราคาหมื่นกว่าบาท  ผมจึงเลือกเอาราคาย่อมเยาที่สุด ยี่ห้ออดิดาส  สีขาว เบอร์สิบ ใหญ่กว่าที่ใส่พอดีหนึ่งเบอร์ ราคาลดแล้ว ๒,๒๙๐ บาท มีใบรับประกันให้ด้วย

ในใบนั้นเขียนว่า จะรับประกันสินค้ากรณีที่เกิดจากความบกพร่องของทางโรงงานเป็นเวลาหนึ่งปี นับจากวันที่ลูกค้าซื้อสินค้า

ผมสงสัยว่า อะไรบ้างล่ะ ที่เกิดจากความบกพร่องของโรงงาน เชือกผูกขาดเร็ว หนังลอกง่าย หรือใส่ไปสักหกเดือนพื้นรองเท้าหลุด  ถือเป็นความบกพร่องของเราหรือของโรงงาน

อีกข้อหนึ่งบอกว่า การดัดแปลงแก้ไข ตกแต่งสินค้าทุกกรณี มีผลให้การรับประกันสินค้าหมดลงทันที

ถ้าผมเอาปากกาเมจิกเขียนชื่อตัวเองลงไป ถือเป็นการดัดแปลงแก้ไขด้วยหรือเปล่าก็ไม่รู้

ข้อสุดท้าย บริษัทจะไม่พิจารณาการรับประกันสินค้ากรณีไม่มีใบรับประกันสินค้ามาแสดง

อ่านข้อนี้จบ ผมโยนใบรับประกันทิ้งถังขยะ เรื่องมากนัก เสียก็ซ่อมเอง หรือไม่ก็ซื้อใหม่ จะได้ไม่ต้องเก็บใบรับประกันไปเถียงกับพนักงานให้เสียเวลา


ได้รองเท้ามาแล้วก็ลองสวมเดินดู แม้จะดูใหญ่จนเหมือนขี่เรือ แต่รู้สึกสบายเท้าดี คิดว่าเดินครบสิบแปดหลุมเมื่อไรใช้เวลาสักห้าชั่วโมง เท้าของเราก็จะบวมพองได้ที่พอดี

ได้ทั้งรองเท้า ได้ทั้งหนังสือท่องเที่ยวครบตามวัตถุประสงค์ ก็เดินลงบันไดเลื่อนไปที่ร้านmkสุกี้ซึ่งอยู่ชั้นล่าง

ลูกสาวแซวว่า ดูอารมณ์ดีขึ้นนะ ไม่เหมือนกับที่ตอนขับรถมารับใหม่ ๆ  หน้าบึ้งเหมือนหมีเห็นหมาเชียว

เป็นเวลาอื่นอาจจะดุลูกที่เล่นพ่อแรงไป แต่ตอนที่ถือถุงรองเท้าคู่ใหม่ในมือก็ขี้เกียจต่อปากต่อคำ ได้แต่ยักคิ้วแผ่เมตตา มันอยากจะว่าอะไรก็ว่าไป เราไม่ถือเสียอย่าง

กินสุกี้กับลูกจนอิ่ม จูงแขนลูกออกจากห้างสรรพสินค้าเดอะมอล ขับรถไปซ้อมที่สนามไดร์ฟสักหนึ่งชั่วโมง ขอร้องให้ลูกนั่งรอ อยากกินอะไรก็จะเลี้ยง ลูกหน้างอเหมือนจวัก  แต่ก็ไม่ว่าอะไร

ไปถึงสนาม เวลาห้าโมงเย็น เป็นช่วงที่นักกอล์ฟแห่กันมาซ้อมจนเต็มสนาม รถจอดแน่นเหมือนมีงานวัด นักกอล์ฟทั้งมือใหม่และมือเก่า จับจองที่ได้ ก็ลงมือหวดลูกอย่างตั้งอกตั้งใจ

ผมเจอโปรรัชนีอีก เธอกำลังสอนนักเรียนสาวน้อยอยู่ พอเห็นผม ก็หันมาทักทายสวัสดี ผมแนะนำให้ลูกรู้จัก โปรว่า น่าจะให้ลูกเรียนด้วย

ลูกสาวปั้นหน้ายิ้มเหมือนนักแสดงที่สวมบทลูกสาวผู้น่ารักได้สมบทบาท  แต่ไม่มีบทพูดอะไร

วันนี้โปรรัชนีกำลังสอนเด็กผู้หญิงอายุราวสิบสองขวบอยู่คนหนึ่ง เด็กคนนั้นหน่วยก้านดีกว่าผม ฝีมือก็ดีกว่า ดูเธอตั้งอกตั้งใจที่จะฝึกซ้อม มีแม่หน้าหงิกนั่งรออยู่ข้าง ๆ

ผมเห็นหน้าแม่ก็ชักไม่แน่ใจว่า ที่ลูกสาวตั้งใจเล่นเพราะชอบ หรือเพราะโดนแม่บังคับ

ผมซื้อลูกมาสี่ถาด และก็ลงมือซ้อมตามที่โปรทวีศักดิ์สอนไว้ตั้งแต่เมื่อวาน จับไม้ให้ถูกวิธี แขนซ้ายตึง ย่อเข่า และเหวี่ยงไม้ให้ถูกลูก

ถาดแรกก็ตีสะเปะสะปะได้ไม่เกินห้าสิบหลา ถาดที่สองลองไม่เกร็งดู ตีตามสบาย ๆ และใช้ความเร็วของแขนซ้ายกดลงไป ปรากฎว่าตีได้เกินห้าสิบหลาแล้ว บางลูกก็ฟลุ๊กวิ่งตรงแหนวไปข้างหน้า ไกลถึงร้อยหลาก็มี แต่นาน ๆ จึงจะฟลุ๊กแบบนั้นสักครั้ง

ด้วยความที่ตีลูกอย่างต่อเนื่อง ปรากฎว่านิ้วกลางขวาเป็นตุ่มพองและแตกออก คราวนี้ก็เลยเกิดอาการแสบนิด ๆ คิดว่าตีให้หมดสี่ถาดก็น่าจะกลับบ้านได้

รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาหน่อย ๆ ที่เห็นตัวเองมีเหงื่อออกปริบ ๆ

นานหลายปีแล้วที่ไม่ค่อยจะเห็นเหงื่อตัวเองไหล ขนาดเดินรอบศาลากลางห้ากิโลเหงื่อก็จะไม่ออก วันนี้เหวี่ยงลูกกอล์ฟแค่ชั่วโมง เหงื่อไหลเต็มหลัง รู้สึกชีวิตมีความหมายขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

โบราณบอกว่า คนเราจะอายุยืนได้ต้องมีเหงื่อออกเสียบ้าง

ผมทำงานอยู่ในบ้านทุกวัน เป็นสิบปีแล้วที่ไม่มีเหงื่อออกมาให้เห็น บางทีก็ยังหวั่นใจว่า ตัวอาจจะอายุสั้น

สงสัยอยู่ไม่ทันได้รับรางวัลนราธิป ซึ่งเป็นรางวัลที่สมาคมนักเขียนมอบให้แก่นักเขียนที่มีอายุเกินแปดสิบปีขึ้นไป ผมอยากได้รางวัลนี้มาก ถึงอย่างไรก็พยายามอยู่ให้ถึงแปดสิบให้ได้

คุณปุ้ยผู้จัดการโรงเรียนสอนกอล์ฟ ออกมาบอกว่า พรุ่งนี้นัดกันตอนบ่ายสามนะคะ

ผมพยักหน้า “ครับ”

จ่ายเงินค่าลูกกอล์ฟร้อยหนึ่ง แล้วก็เดินขึ้นรถ ขับกลับมาบ้าน

กลับมาถึงบ้านก็ยังคงท่องจำคำว่าบายสามโมงไว้อย่างเหนียวแน่น  เป็นนักกอล์ฟตอนอายุใกล้ห้าสิบ เล่นให้เก่งเป็นโปรฯนั้นคงยาก เป็นคนตรงต่อเวลานั้นคงง่ายกว่ากันเยอะเลย