ผมสงสัยน่ะครับ
กรรมที่เราทำกับพ่อแม่ เช่น เถึยงพ่อแม่ ว่าพ่อแม่ให้คนอื่นฟัง ว่าพ่อแม่ต่อหน้าและลับหลัง ไม่เชื่อฟังพ่อแม่ ผมรู้ว่ามันบาปมาก แต่ผมก็ไม่เข้าใจในสิ่งที่พ่อแม่คิดผิดทำผิด แล้วเราต้องเชื่อฟังเราก็จะผิดไปด้วย แต่พอเราแยังก็โดนว่ากลับมา แย้งก็ไม่ได้พูดดีด้วยก็ไม่ได้ มันก็เก็บกด เราก็ระเบิดออกมา
เค้าอยากให้เราทำตามเค้าอย่างเดียวโดยที่ไม่ได้นึกถึงความรู้สึกของเรา บังคับเราให้ทำอย่างโน้นอย่างนี้ในแบบผิดๆๆ แนะนำเราในทางที่ผิด เป็นแบบอย่างให้เราตั้งแต่เด็กแบบผิด แล้วเราเป็นในแบบเค้า เค้ากลับรับไม่ได้
สรุปว่า เราก็บาปอยู่ดีใช่ไม๊ครับ
เช่นว่า เราจะขอยืมบ้านว่างๆๆของเค้ามาเปิดร้านค้า ตอนแรกเค้าก็ให้แล้ว แล้วไปๆๆมาๆๆ เค้าก็บอกว่าให้เราไปคุยกับอากู๋ด้วย ซึ่งผมไม่ได้อยากเข้าหาผู้ใหญ่เลย ผมคิดของผม ผมจะทำของผม จะเจ๋งก็เจ๋งไป ผิดเป็นครู คืออากู๋ผมเองเค้ามีปัญหาเรื่องธุรกิจเค้า เค้าก็อายุ 60 แล้ว แล้วจะให้ผมไปปรีกษาอะไรเค้า แม่ผมก็บังคับแล้วบังคับอีก ผมก็ไม่เข้าใจว่าจะให้ไปคุยอะไร อากู่ไม่เห็นดีด้วยแล้วไง ผมก็จะทำ แม่ผมก็ยังจะบังคับ (ที่ผ่านมา ญาติ ผู้ใหญ่ พ่อแม่ เวลาไปไหนกะเค้า เค้าก็จะด่าผมให้คนอื่นฟัง หรือไม่ก็ ด่าผมโดยตรงๆๆทั้งๆๆเป็นเรื่องเล็กๆๆน้อย แต่ด่ายังกับเป็นเรื่องใหญ่ เช่น ผมไม่อยากกินไอ้นี้ ไม่อยากกินไอ้โน้น ก็จะด่าว่าโง่ บังคับให้กิน แล้ ผมควรจะไปไหนมาไหนกับผู้ใหญ่เพื่อให้ตัวเองเป็นที่รองรับระบาย ของผู้ใหญ่ ไปเืพื่อให้ตัวเองไม่สบายใจ ใช่ไหม)เสร็จปั๊บ ผมก็ระเบิดออกมาเลยว่า ก็เพราะแม่เป็นอย่างนี้ (เอาแต่บังคับให้ลูก สิ่งที่ตัวคิดเองถูกหมด คนอื่นคิดผิด ไม่เคยฟังความคิดเห็นคนอื่น เห็นคนอื่นได้ดีกว่าตัวเองไม่ได้) ลูกแต่ละคนถึงไม่เคยเจริญ งั้นผมก็จะไม่ทำธุรกิจล่ะ เป็นลูกจ้างชั่วชีวิต จบ
จริงๆๆผมมีเรื่องอัดอั้นมากกว่านี้ที่อยากจะพูดกับพ่อแม่ไป แต่คำเหล่านั้นมันแรง แล้วแม่ผมประเภท sensitive จัดอีก นิดๆๆหน่อยๆๆ ก็ร้องไห้ ทั้งๆๆที่เรื่องไม่เป็นเรื่อง เช่น เค้าทำอาหารในแบบที่เค้าอยากทำ แต่ผมไม่ชอบ ผมก็ไม่กิน เค้าก็ร้องไห้ หรือไม่ทำตามคำสั่งเค้าก็ร้องไห้ เอะอะก็ร้องไห้ แล้วอย่างนี้ ผมไม่บาปมหันต์แล้วเหรอ ทั้งๆๆที่จริงๆๆเรื่องเป็นเรื่องพื้นๆๆง่าย ไม่ใช่เรื่องใหญ่โต แต่แม่ผมต้องทำให้เป็นเรื่องตลอด ผมกลุ้มน่ะที่มีพ่อแม่แบบนี้ คือประมาณว่าผมไม่ได้ทำผิด ผมก็บาปแล้ว
ผมเลยอยากรู้ว่า แล้วอย่างนี้ ในทางพุทธ จะว่าอย่างไงอ่ะครับ
1) สิ่งที่พอ่แม่เป็นเองทำตัวเอง มันทำให้ ผมบาปมหันต์มากเลยใ่ช่ไม๊ที่ไม่ทำตามสิ่งที่พ่อแม่บังคับ ทั้งๆๆที่ มันเรื่อง แบบไม่ใช่เรื่องใหญ่ เรื่องผิดเลย การไม่เชื่อฟังพ่อแม่
2) สิ่งที่ผมเป็นคือ ระเบิดกับพ่อแม่ เพราะเหลืออด สุดๆๆทนไม่ได้ สิ่งที่ผมไปเล่าให้คนอื่นฟัง หรือต่อว่าให้คนอื่นฟัง พอ่แม่ด่าลูกได้ ด่าให้คนอื่นฟังได้ ไม่ผิดไม่บาป แต่ลูกทำไม่มีสิทธิทำอย่างนั้นรึ ถ้าทำก็ บาปหนักเลยใช่ไม๊
3) ทำอะไรไม่ได้ดั่งใจแม่ แล้วแม่ก็มานั่งร้องไห้ ทั้งๆๆที่เป็นเรื่องที่ไม่ผิด อันนี้ผมก็บาปใ่ช่ไม๊
4) แล้วถ้าในสิ่งที่ผมทำผมคิด ไม่ได้ผิดอะไร แต่แม่ผมบอกว่าผิด ผมก็เถึยง ผมก็บาปใช๋ไม๊
4.1) ถ้าผมไม่เถึยง แต่ผมก็ทำแบบที่ผมคิด ผมก็บาปใช๊ไม๊
5) แล้วถ้าผมเชื่อฟังพ่อแม่ แต่ในสิ่งนั้นมันผิด และทำมันลงไป ผมก็จะบาปอีกใช่ไหมเพราะทำผิด แต่ไม่เชื่อฟังพ่อแม่ก็ บาปอีกใช๊ไม๊
ผมกลุ้มน่ะมีพ่อแม่ที่เป็นแบบนี้
กรรมที่ทำกับพ่อแม่
กรรมที่เราทำกับพ่อแม่ เช่น เถึยงพ่อแม่ ว่าพ่อแม่ให้คนอื่นฟัง ว่าพ่อแม่ต่อหน้าและลับหลัง ไม่เชื่อฟังพ่อแม่ ผมรู้ว่ามันบาปมาก แต่ผมก็ไม่เข้าใจในสิ่งที่พ่อแม่คิดผิดทำผิด แล้วเราต้องเชื่อฟังเราก็จะผิดไปด้วย แต่พอเราแยังก็โดนว่ากลับมา แย้งก็ไม่ได้พูดดีด้วยก็ไม่ได้ มันก็เก็บกด เราก็ระเบิดออกมา
เค้าอยากให้เราทำตามเค้าอย่างเดียวโดยที่ไม่ได้นึกถึงความรู้สึกของเรา บังคับเราให้ทำอย่างโน้นอย่างนี้ในแบบผิดๆๆ แนะนำเราในทางที่ผิด เป็นแบบอย่างให้เราตั้งแต่เด็กแบบผิด แล้วเราเป็นในแบบเค้า เค้ากลับรับไม่ได้
สรุปว่า เราก็บาปอยู่ดีใช่ไม๊ครับ
เช่นว่า เราจะขอยืมบ้านว่างๆๆของเค้ามาเปิดร้านค้า ตอนแรกเค้าก็ให้แล้ว แล้วไปๆๆมาๆๆ เค้าก็บอกว่าให้เราไปคุยกับอากู๋ด้วย ซึ่งผมไม่ได้อยากเข้าหาผู้ใหญ่เลย ผมคิดของผม ผมจะทำของผม จะเจ๋งก็เจ๋งไป ผิดเป็นครู คืออากู๋ผมเองเค้ามีปัญหาเรื่องธุรกิจเค้า เค้าก็อายุ 60 แล้ว แล้วจะให้ผมไปปรีกษาอะไรเค้า แม่ผมก็บังคับแล้วบังคับอีก ผมก็ไม่เข้าใจว่าจะให้ไปคุยอะไร อากู่ไม่เห็นดีด้วยแล้วไง ผมก็จะทำ แม่ผมก็ยังจะบังคับ (ที่ผ่านมา ญาติ ผู้ใหญ่ พ่อแม่ เวลาไปไหนกะเค้า เค้าก็จะด่าผมให้คนอื่นฟัง หรือไม่ก็ ด่าผมโดยตรงๆๆทั้งๆๆเป็นเรื่องเล็กๆๆน้อย แต่ด่ายังกับเป็นเรื่องใหญ่ เช่น ผมไม่อยากกินไอ้นี้ ไม่อยากกินไอ้โน้น ก็จะด่าว่าโง่ บังคับให้กิน แล้ ผมควรจะไปไหนมาไหนกับผู้ใหญ่เพื่อให้ตัวเองเป็นที่รองรับระบาย ของผู้ใหญ่ ไปเืพื่อให้ตัวเองไม่สบายใจ ใช่ไหม)เสร็จปั๊บ ผมก็ระเบิดออกมาเลยว่า ก็เพราะแม่เป็นอย่างนี้ (เอาแต่บังคับให้ลูก สิ่งที่ตัวคิดเองถูกหมด คนอื่นคิดผิด ไม่เคยฟังความคิดเห็นคนอื่น เห็นคนอื่นได้ดีกว่าตัวเองไม่ได้) ลูกแต่ละคนถึงไม่เคยเจริญ งั้นผมก็จะไม่ทำธุรกิจล่ะ เป็นลูกจ้างชั่วชีวิต จบ
จริงๆๆผมมีเรื่องอัดอั้นมากกว่านี้ที่อยากจะพูดกับพ่อแม่ไป แต่คำเหล่านั้นมันแรง แล้วแม่ผมประเภท sensitive จัดอีก นิดๆๆหน่อยๆๆ ก็ร้องไห้ ทั้งๆๆที่เรื่องไม่เป็นเรื่อง เช่น เค้าทำอาหารในแบบที่เค้าอยากทำ แต่ผมไม่ชอบ ผมก็ไม่กิน เค้าก็ร้องไห้ หรือไม่ทำตามคำสั่งเค้าก็ร้องไห้ เอะอะก็ร้องไห้ แล้วอย่างนี้ ผมไม่บาปมหันต์แล้วเหรอ ทั้งๆๆที่จริงๆๆเรื่องเป็นเรื่องพื้นๆๆง่าย ไม่ใช่เรื่องใหญ่โต แต่แม่ผมต้องทำให้เป็นเรื่องตลอด ผมกลุ้มน่ะที่มีพ่อแม่แบบนี้ คือประมาณว่าผมไม่ได้ทำผิด ผมก็บาปแล้ว
ผมเลยอยากรู้ว่า แล้วอย่างนี้ ในทางพุทธ จะว่าอย่างไงอ่ะครับ
1) สิ่งที่พอ่แม่เป็นเองทำตัวเอง มันทำให้ ผมบาปมหันต์มากเลยใ่ช่ไม๊ที่ไม่ทำตามสิ่งที่พ่อแม่บังคับ ทั้งๆๆที่ มันเรื่อง แบบไม่ใช่เรื่องใหญ่ เรื่องผิดเลย การไม่เชื่อฟังพ่อแม่
2) สิ่งที่ผมเป็นคือ ระเบิดกับพ่อแม่ เพราะเหลืออด สุดๆๆทนไม่ได้ สิ่งที่ผมไปเล่าให้คนอื่นฟัง หรือต่อว่าให้คนอื่นฟัง พอ่แม่ด่าลูกได้ ด่าให้คนอื่นฟังได้ ไม่ผิดไม่บาป แต่ลูกทำไม่มีสิทธิทำอย่างนั้นรึ ถ้าทำก็ บาปหนักเลยใช่ไม๊
3) ทำอะไรไม่ได้ดั่งใจแม่ แล้วแม่ก็มานั่งร้องไห้ ทั้งๆๆที่เป็นเรื่องที่ไม่ผิด อันนี้ผมก็บาปใ่ช่ไม๊
4) แล้วถ้าในสิ่งที่ผมทำผมคิด ไม่ได้ผิดอะไร แต่แม่ผมบอกว่าผิด ผมก็เถึยง ผมก็บาปใช๋ไม๊
4.1) ถ้าผมไม่เถึยง แต่ผมก็ทำแบบที่ผมคิด ผมก็บาปใช๊ไม๊
5) แล้วถ้าผมเชื่อฟังพ่อแม่ แต่ในสิ่งนั้นมันผิด และทำมันลงไป ผมก็จะบาปอีกใช่ไหมเพราะทำผิด แต่ไม่เชื่อฟังพ่อแม่ก็ บาปอีกใช๊ไม๊
ผมกลุ้มน่ะมีพ่อแม่ที่เป็นแบบนี้