เรามีปัญหากับแม่บ่อยมากค่ะ แม่เราชอบให้เราเป็นในสิ่งที่เขาอยากให้เป็น แต่บางอย่างเราทำไม่ได้ เราก็ทะเลาะกัน หลายครั้งที่แม่ไม่เขาใจ เราอยากร้องไห้เสมอ และในบางครั้งเราก็ร้องออกมา เราก็คิดว่าเราต้องปล่อยวาง อะไรยอมได้ก็ยอม และฟังธรรมไว้ เรารู้สึกดีขึ้นมาก แต่แม่เรากลับไม่พอใจแค่จุดๆนั้น ความต้องการของแม่ เมื่อ ระดับหนึ่ง ลูกยอมได้ แม่ก็จะขึ้นไประดับสอง ระดับสาม ของการบังคับเรา
เราเริ่มมีความยอมไม่ได้ เพราะมันไม่ใช่ตัวตนของเรา เราเป็นคนที่พึ่งพาคนอื่นคนอื่นก็พึ่งพาเราได้ แต่แม่เราจะ ไม่พึ่งพาใคร(นอกจากคนในบ้าน แล้วพอคนในบ้านให้การพึ่งพาไม่ได้ ก็โมโห) และแม่จะไม่ค่อยยอมให้ใครมาพึ่งพา ซึ่งเราไม่ชอบมาก ในนิสัยนี้ของแม่
แม่เราเมื่อมีใครชมคนอื่นต่อหน้าแม่เรา แม่เราจะนำมาตีความเสมอว่า คนอื่นกำลังจะตำหนิเรา เช่น หลานเรามีคนชมว่า ไหว้สวย แม่ก็จะมาบอกเราว่า รู้ตัวมั้ยว่าเขากำลังตำหนิลูก โดยยกตัวอย่างหลาน เพราะเขาไม่กล้าพูดตรงๆ พเรากลับมาคิด เราก็ไหว้ทุกคนด้วยความเต็มใจ แล้วเขาจะมาด่าเราทำไม
แม่เราชอบบังคับอนาคตเราทางอ้อม เช่น แม่อยากให้ทำงานที่นั้นที่นี้ แม่ก็จะให้พ่อมาพูดกับเรา และแม่จะมาเร่งเราทางอ้อม
แม่เราชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับลูกพี่ลูกน้อง ในมุมมองที่แม่เห็น (เราสนิทกับลูกพี่ลูกน้องทำให้รู้ว่า เขาไม่ได้ดีมากกกกก อย่างที่แม่มโน)
แม่เราจะชอบบังคับเราต่อหน้าคนอื่น เพื่อแสดงให้คนอื่นเห็นว่า ลูกชั้นเชื่อฟังชั้น (พอบางครั้งมันฝืนตัวเรามากเกินไป เราก็ไม่ทำ แม่ก็จะระเบิดลงใส่เรา)
และล่าสุด แม่เราอยากให้เรากราบแม่วันแม่ ซึ่งเราเป็นคนขี้อาย เราก็ไม่กล้า เราเลยยื่นพวงมาลัยให้แม่ แล้วกราบไหล่ แม่เราก็ด่าเราว่า เราไร้หัวใจ จิตใจด้านชา สักวันเราจะไม่มีใครรัก เราอกตัญญู และอื่นๆอีกมากมาย ซึ่งแม่เราด่าเราต่อหน้าป้าๆ ลุงๆ ป้ากับลุงบางคนก็พยายามพูดให้แม่เบาลง แต่ก็มีป้าคนหนึ่งช่วยสุมไฟกับแม่ แม่โมโหจนไล่เราออกไป เรากลับมาร้องไห้
เราไม่ใช่ไม่รักแม่ แต่เราเป็นคนแบบนี้ เราพยายามแก้แล้ว เราแก้จนเราต้องกลับมาร้องไห้บ่อยๆ เพราะมันไม่ใช่เรา
เราควรจะทำยังไงดีคะ เราเคยอยากออกไปอยู่ข้างนอก แต่เราเป็นห่วงพ่อกับแม่มาก แต่เราก็กลัวตัวเองเป็นโรคซึมเศร้ามากค่ะ เพราะบางครั้งเราก็รู้สึกยากตาย ตายได้ก็น่าจะดี แต่เราก็กลับมาคิดว่า แล้วพ่อล่ะใครจะดูแล ทำให้เรายังรั้งตัวเองได้ค่ะ
ปล.เราไม่กล้าปรึกษาพ่อค่ะ เพราะพ่อเครียดมามากพอแล้ว
เราต้องเปลี่ยนตัวเองขนาดไหน แม่ถึงจะพอใจคะ
เราเริ่มมีความยอมไม่ได้ เพราะมันไม่ใช่ตัวตนของเรา เราเป็นคนที่พึ่งพาคนอื่นคนอื่นก็พึ่งพาเราได้ แต่แม่เราจะ ไม่พึ่งพาใคร(นอกจากคนในบ้าน แล้วพอคนในบ้านให้การพึ่งพาไม่ได้ ก็โมโห) และแม่จะไม่ค่อยยอมให้ใครมาพึ่งพา ซึ่งเราไม่ชอบมาก ในนิสัยนี้ของแม่
แม่เราเมื่อมีใครชมคนอื่นต่อหน้าแม่เรา แม่เราจะนำมาตีความเสมอว่า คนอื่นกำลังจะตำหนิเรา เช่น หลานเรามีคนชมว่า ไหว้สวย แม่ก็จะมาบอกเราว่า รู้ตัวมั้ยว่าเขากำลังตำหนิลูก โดยยกตัวอย่างหลาน เพราะเขาไม่กล้าพูดตรงๆ พเรากลับมาคิด เราก็ไหว้ทุกคนด้วยความเต็มใจ แล้วเขาจะมาด่าเราทำไม
แม่เราชอบบังคับอนาคตเราทางอ้อม เช่น แม่อยากให้ทำงานที่นั้นที่นี้ แม่ก็จะให้พ่อมาพูดกับเรา และแม่จะมาเร่งเราทางอ้อม
แม่เราชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับลูกพี่ลูกน้อง ในมุมมองที่แม่เห็น (เราสนิทกับลูกพี่ลูกน้องทำให้รู้ว่า เขาไม่ได้ดีมากกกกก อย่างที่แม่มโน)
แม่เราจะชอบบังคับเราต่อหน้าคนอื่น เพื่อแสดงให้คนอื่นเห็นว่า ลูกชั้นเชื่อฟังชั้น (พอบางครั้งมันฝืนตัวเรามากเกินไป เราก็ไม่ทำ แม่ก็จะระเบิดลงใส่เรา)
และล่าสุด แม่เราอยากให้เรากราบแม่วันแม่ ซึ่งเราเป็นคนขี้อาย เราก็ไม่กล้า เราเลยยื่นพวงมาลัยให้แม่ แล้วกราบไหล่ แม่เราก็ด่าเราว่า เราไร้หัวใจ จิตใจด้านชา สักวันเราจะไม่มีใครรัก เราอกตัญญู และอื่นๆอีกมากมาย ซึ่งแม่เราด่าเราต่อหน้าป้าๆ ลุงๆ ป้ากับลุงบางคนก็พยายามพูดให้แม่เบาลง แต่ก็มีป้าคนหนึ่งช่วยสุมไฟกับแม่ แม่โมโหจนไล่เราออกไป เรากลับมาร้องไห้
เราไม่ใช่ไม่รักแม่ แต่เราเป็นคนแบบนี้ เราพยายามแก้แล้ว เราแก้จนเราต้องกลับมาร้องไห้บ่อยๆ เพราะมันไม่ใช่เรา
เราควรจะทำยังไงดีคะ เราเคยอยากออกไปอยู่ข้างนอก แต่เราเป็นห่วงพ่อกับแม่มาก แต่เราก็กลัวตัวเองเป็นโรคซึมเศร้ามากค่ะ เพราะบางครั้งเราก็รู้สึกยากตาย ตายได้ก็น่าจะดี แต่เราก็กลับมาคิดว่า แล้วพ่อล่ะใครจะดูแล ทำให้เรายังรั้งตัวเองได้ค่ะ
ปล.เราไม่กล้าปรึกษาพ่อค่ะ เพราะพ่อเครียดมามากพอแล้ว