ตอน: ความลับในคืนเดือนดับ

คืนนั้น นกตื่นขึ้นมากลางดึก เหงื่อเต็มตัว ทั้งที่อากาศเย็นยะเยือก
เสียงนาฬิกาไม้ในบ้านดัง ตึก... ตึก... ตึก... ช้าแต่สม่ำเสมอ
เธอเดินไปเปิดหน้าต่าง แล้วมองไปทางสวนยายแสง ฝั่งตรงข้ามบ้าน

แปลก... มีไฟลุกจางๆ ตรงใต้ถุนบ้าน ทั้งที่ไม่มีใครอยู่

เธอจำได้ถึงคำพูดของหนูต้อยในฝัน

> “หนูจะบอกความลับให้…”



นกเลยไปปลุกจูนที่นอนบ้านใกล้ๆ กัน ทั้งสองเดินตัดลานวัด ผ่านต้นโพธิ์ใหญ่ ที่ตอนนี้ไม่มีเด็กคนไหนกล้าเฉียด
แมนมารออยู่ก่อนแล้ว
“เห็นไฟเหมือนกันใช่มั้ย?” เขาถามสั้นๆ ทั้งสองพยักหน้า

เมื่อมาถึงบ้านยายแสง ทั้งหมดใช้ไฟฉายส่องไปใต้ถุน
ไม่มีไฟ
ไม่มีแสง
มีเพียงเงาดำของไม้เก่าที่เริ่มผุ และบรรยากาศที่เงียบเกินไป

จูนเดินนำเข้าไปช้าๆ เหยียบลงตรงจุดที่เคยพบกล่องไดอารี่
ตอนนั้นเอง
จู่ๆ กลิ่นแปลกๆ ก็ลอยมาอีกครั้ง กลิ่นเหม็นคล้ายเศษผ้าอับน้ำที่แช่ทิ้งไว้ในโอ่ง

ใต้ถุนเงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจของพวกเขาเอง

แต่แล้ว จู่ๆ นกก็หยุดนิ่ง
“นั่นเสียงอะไร?” เธอกระซิบ

เสียงเด็กหัวเราะเบาๆ ดังมาจากช่องไม้ใต้พื้นบ้าน
จูนขยับไฟฉายไปส่อง แล้วพบว่ามีช่องไม้ที่ถูกแง้มไว้เหมือนเคยมีใครเปิดจากด้านใน

ทั้งสามผลักฝาไม้ออก
เจอช่องทางแคบๆ ที่นำไปสู่ห้องเล็กๆ ใต้พื้นบ้าน—ห้องที่ไม่มีใครรู้ว่ามีอยู่
ภายในมีข้าวของเด็กหญิงวางเรียงอยู่
มีจานใบเล็กๆ
มีเสื้อผ้าตัวเล็กๆ
มีตุ๊กตาอีกหลายตัววางหันหน้าไปทางผนัง

บนผนัง เขียนด้วยดินหรือเลือดก็ไม่แน่ใจว่า:

> “ยายบอกว่าโลกข้างนอกมันโหดร้าย
ถ้าไม่อยู่ที่นี่ หนูจะถูกพาไป
พาไปเหมือนแม่...”



> “แต่หนูไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว”



จูนหันมามองนก
น้ำตาเธอคลอ
“หนูต้อย... ไม่ได้ถูกขังเพราะยอด... แต่ถูกขังเพราะยาย"

เงียบไปครู่หนึ่ง
แมนเดินไปที่ผนังไม้ฝั่งหนึ่ง แล้วเคาะเบาๆ
เสียงกลวงดังขึ้น
เขากำหมัดแน่นแล้วทุบฝาผนังนั้นพังลง

ภายใน... มีกระดูกเล็กๆ อยู่ในผ้าขาวบางที่เน่าเปื่อย
ข้างๆ มีตุ๊กตาตัวสุดท้ายของต้อย


---

นกยืนมองภาพนั้น
ขนลุกซู่ ร่างกายชาไปหมด
จูนเอ่ยเบาๆ

> “ยายแสงไม่ได้ปกป้องต้อยจากยอด...
แต่ปกป้องต้อยจากโลกที่เธอไม่อยากให้เด็กคนนั้นต้องออกไปเจอ…”



> “แต่สุดท้าย... ก็ขังไว้จนต้อยไม่มีโอกาสโตเลย”