แต่​สวัสดีครับ ​วันนี้อยากจะมาขอพื้นที่ระบาย เรื่องความรักในวัย22ย่าง23คือเรื่องมีอยู่ว่าผมได้รู้จักคนๆนึงมาพักนึงแล้วเป็นคนในที่ทำงานเก่า หลังจากผมลาออกได้พักนึงก็มีโอกาสได้คุยกัน ปล.เขาเป็นคนที่มีลูกแล้ว อันนี้ผมก็รู้ตั้งแต่ก่อนหน้านั้นแล้ว เรื่องเริ่มจาก​ ตอนช่วงแรกๆเขาดีกับผมมากเขาชอบอ้อนชอบผมจนผมคิดว่าเขาชอบผมมากตรงนี้ส่วนตัวผมก็ชอบเหมือนกัน ผมเป็นคนที่ชอบให้ถามชอบให้คุย และช่วงแรกๆเธอรักผมมากแล้วเราก็รักกันดีแต่อยู่มาวันหนึ่งผมรู้สึกว่าเขาเปลี่ยนไปเขาพยายามทำตัวห่างเหินกันมากขึ้นเขาเริ่มบ่นผมมากขึ้นทั้งๆที่มันผ่านไปไม่นานหลายคนคงคิดว่ามันเป็นการหมดโปรโมชั่นในช่วงแรกแต่ผมคิดว่ามันหมดเร็วเกินไปเพราะนี่คุยกันมาเป็นเดือนที่ 2 เอง ช่วงเดือนแรกโทรไปไม่ว่าจะว่างหรือทำงานเขาก็จะรับสายเขาเสมอ ​แต่พอหลังๆเธอเริ่มไม่รับสายเธอเริ่มไม่ตอบแชทหลายชั่วโมงจนทำให้ผมคิดว่าเธอจะเบื่อผมเร็วขนาดนั้นเลยหรอในใจผมยังคิดว่าเพิ่งมีความสุขกันเองเมื่อเดือนที่แล้วแต่พอตกมาเดือนนี้ผมกลับมีความทุกข์ใจว่าทำไมเขาถึงเปลี่ยนไปได้เร็วขนาดนี้ ตอนแรกผมไม่คิดว่าผมจะรักเขามากขนาดนี้ แต่พอเขายิ่งทำตัวห่างเหินกับผมผมยิ่งรักเขามากขึ้นมากขึ้นทั้งๆที่รู้ว่าเขาทำตัวไม่เหมือนเดิมแต่ผมก็ยังดื้อดึงยื้อยึดเขาเอาไว้ กลับกลายเป็นผมที่ไม่อยากเสียเขาไปผมรักเขามากขึ้นทุกวันทุกวันจนทำให้ตัวเองเป็นทุกข์ ความรู้สึกมันขุ่นเคืองเละเทะไปหมดจนผมมานอนร้องไห้อยู่หลายคืน เวลาที่ผมรักใครผมมักจะจริงจังและเต็มที่เสมอ แต่ผมก็รู้สึกสงสารตัวเองว่าทำไมต้องมาตามผู้หญิงที่มีลูกแล้วคนนี้ด้วย ถามว่าผมไม่ได้ติดเรื่องที่เขามีลูกนะผมรักเขาผมก็รักลูกเขาด้วย แต่ว่าทำไมผมถึงไม่ได้รักความรักจากเขาเหมือนช่วงแรกเลย ทุกวันนี้ก็ยังคุยกันด้วยอารมณ์ที่ขุ่นเคืองผมคิดหลายต่อหลายครั้งว่าจะเลิกคุยกับเขาดีไหม แต่มันก็ยังทำไม่ได้ใจผมยังรักเขาอยู่แต่สักวันหนึ่งก็ต้องตัดใจให้ได้ เวลารักใครสักคนผมก็รักจนหมดหัวใจ ปล.ขออภัยที่ผมอธิบายไม่ค่อยรู้เรื่องแต่ว่าผมแค่อยากระบายและขอขอบคุณคุณพี่ที่เข้ามาอ่านความรู้สึกของเด็กคนนี้นะครับ