คือเราตอนเด็กๆชอบพูดมากก พูดมากสุดๆกับทุกคน แต่พอโตมา ตายายเลี้ยงเรามาตั้งแต่เด็กพ่อแม่ก็ทำงานที่อื่น เรารู้นะคะว่าท่านรักเรา แต่มีหลายเหตุการณ์มาก เราเริ่มไม่อยากไปทุ่งนา เริ่มเก็บตัวเงียบเพราะเป็นสาว เริ่มมีเหตุผลของตัวเอง เริ่มทำอะไรเองหมด คือทุกอย่างก็จะคิดว่าทำไมๆๆตลอด ล่ะตายานคงไม่พอใจที่เราเปลี่ยนไป ครั้ง1เราเก็บตัวในห้อง 11โมงก็ยังไม่ออก พูดว่าอีนี้มันติดยาแน่ ยายพูด ล่ะเราชอบโดนเปรียบเทียบมาก เราโดนเพื่อนตอนป.5ตบที่หู ทำให้หูเราอื้อหลายวันเลยค่ะ เราบอกตายาย ล่ะตายายก็ปลอบมั้ย สรุปไม่กี่วันเอาเราไปเปรียบเทียบกับคนที่ตบหูเรา ว่าเขาเก่งกว่า ชอบมากๆ พูดดูถูก ขนาดว่าเราไม่จบ ป.6 แน่ มันเด็กๆอยู่เลย  ล่ะหลังจากนั้น เราก็อยู่กับตายายจนถึงม.6 พอถึง ม.6 แม่ก็พึ่งกลับจากต่างประเทศกับพ่อ อยู่กับเรา คือเราโหยหาถึงพ่อแม่มาก ไม่มีมครปกป้องเรา ไม่มีใครให้เราคุยเพื่อความสบายใจ แต่เราก็ไม่เคยเกลียดตายายเลยนะคะ แต่พอเราขึ้นมหาลัย  พอเรากลับบ้านช่วงปิดเทอม เราไม่คุยกับตายายเลยค่ะ คุยบ้าง แต่เล็กน้อย เรารู้สึกกลายเป็นอึดอัด เราต้องทำยังไงหรอคะ ถึงตะได้กล้าคุยกับตายาย