สวัสดีค่ะ วันนี้แค่อยากมาระบาย เพราะมันอึดอัด กดดัน เสียใจ น้อยใจ ทุกความรู้สึกมันถาโถมเข้ามาหมด
ครอบครัวเรามี แม่ พ่อเลี้ยง น้อง ตา ยาย แล้วก็เรา แม่ฝากเราให้ตาเลี้ยงตั้งแต่เด็ก แล้วแม่ก็ไปอยู่กับน้องที่บ้านของพ่อเลี้ยง (เรากับน้องลูกคนล้ะพ่อ) เราก็อยุ่กับตามีความสุขมาก ตาเลี้ยงเราอย่างดี เพราะ หวังว่าถ้าเราโตมาท่านจะได้มีคนเลี้ยงดูยามแก่เฒ่า จนเราอายุได้ประมาน 10ขวบมั้ง แม่กับน้องก็กลับมาสร้างบ้านอยุ่ในรั้วเดียวกับตา เพราะแม่เลิกกับพ่อเลี้ยงแล้ว พอสร้างเสร้จ แม่ก็ขอเราไปอยู่ด้วย ตาก็ให้ เพราะยังไงเราก็ลุกแม่ เราอยู่กับแม่ เราไม่ต่างจากคนใช้หรือที่ระบายเลย แม่ให้เราทำทุกอย่าง (เข้าใจว่าเราเป็นผู้หญิงต้องทำงานบ้าน) เราก็ไม่คิดไรมาก แต่แม่มักจะด่าเราตลอดว่าเรานี้ไม่ดี ทำนั้นไม่ดี เราก็รับฟัง แต่แมาเราเป็นคนที่ไม่ฟังใคร ไร้เหตุผล มักจะด่าเราเสมอ ด่าแบบไม่มีเหตุผล อารมณ์เสียอะไรมากก็จะมาลงที่เรา เราเริ่มมีความรู้สึกน้อยใจล่ะตอนนั้น ถึงเป๋นเด็กก็รู้ว่าอะไรคืออะไร คำด่าของแม่ทุกคำเรารู้สึกเสียน้อยใจ เพราะเราไม่ได้ทำอะไรผิดก็ด่า พอพูดอะไรไปหน่อยก็จะหาว่าเราเถียง ทั้งที่เราอธิบาย คือเราโดนด่าทุกวัน เราทำได้แค่แอบไปนั่งร้องไห้น้อยใจอยุ่คนเดียว พอผ่านไป เราอานุได้ประมาน 15 16 ปีนี้แหละ น้องมันเริ่มโต นิสัยนักเลงมาก มันมาหาเรื่องเรา ทำร้ายร่างกายเรา ตบ ต่อย ถีบ เราก็เจ็บไง เลยร้องไห้ ร้องดังมาก ตากับแม่เลยวิ่งมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น เราเลยรีบบอกเลยว่า น้องมันต่อยเรา ตาก็วิ่งมาอยุ่ข้างเราถามว่าเจ็บมั้ย แต่แทนที่แม่จะด่าน้องที่มันทำเรา แต่เปล่าเลย แม่เข้าไปหาน้องถามว่าเป็นอะไรมั้ย แล้วสายตาที่ดูน้องมันแตกต่างกับสายตาที่ดูเรามาก สายตาที่เวลามองน้องจะดูอ่อนหวาน เป็นห่วง แต่ของเรามีแต่สายตาที่โกรธ แค้น โมโหตลอด
แม่ก้หันมาโวยวายใส่เราว่าทำน้องก่อนเองืำไม แล้วด่าเราว่า 'มันนิสัยหมา ไม่น่าเกิดมาเป็นลูกกูเลย' พอเราฟังแล้วน้ำตาไหลเลย จากที่รู้สึกเจ็บหน้าที่น้องต่อยทันไม่เจ็บเลย มันเจ็บที่หัวใจ มันบีบหวิวๆ แล้วตอนนั้นคิดว่า งั้นถ้าตายไปแม่คงจะดีใจ เราเลยเดินไปในห้องครัว ถือมีดออกมา แล้วถามแม่ว่า 'หนูทำอะไรก็ไม่ดีสักอย่าง ถ้าหนูตายไปแม่คงจะดีใจสินะ' แล้วรู้มั้ยแม่ตอบว่าอะไร 'เออ ตายๆไปเถอะ อยากแทงก็แทง' แม่พูดจบเราร้องไห้นักกว่าเดิม แล้วเตรียมพร้อมที่จะแทงท้องตัวเอง เราก็เห็นตานั่งซุดอยู่กับพื้นแล้วร้องไห้ เราเริ่มได้สติปล่อยมีดแล้ววิ่งไปกอดตา ตอนนั้นเราคิดได้ว่า เรายังงมีตากับยายอีกคนที่รักเรา เรายังตายไม่ได้ เรายังไม่ได้เลี้ยงดูตาเลย เรากับตานั่งกอดกันร้องไห้ หลังจากผ่านวันนั้นไป เราคิดว่าแม่น่าจะดีกับเราขึ้นบ้าง แต่เปล่า แม่มักจะว่าให้เราเสมอๆ เราเป็นผู้หญิงที่คิดมาก ขี้น้อยใจด้วย ทุกครั้งที่โดนด่าเราจะแอบมานั่งร้องไห้ในห้องคนเดียวแล้วถามตัวเองตลอดว่า เราไม่ดีขนาดนั้นเลยหรอ เราทำผิดขนาดนั้นเลยหรอ เราเป็นแบบนั้นมาจนถึงปัจจุบัน ตอนนี้ก็อายุ20 แล้ว แต่มันก็ยังเหมือนเดิม แล้วล่าสุด เมื่ออาทิตย์ก่อน น้องหาเรื่องเรา เราก็พยายามเดินหนี แต่มันก็ยังตามมาหาเรื่องก็เลยขึ้นเสียงใส่ว่าจะมาหาเรื่องืำไม น้องทันก็ตบหน้าเราไปที ตอนแรกไม่เจ็บหรอก แต่มันเจ็บตกที่มันต่อยหน้าเรา แค่นั้นไม่พอมันตบบ้องหูเรา โดนตบบ้องหู เราก็รู้สึกวิ้งๆที่หู หน้ามืดแล้วล้มลง เราเจ็บมากตอนนั้นเลนแหกปากร้องไห้ น้องทันก็ยืนดู ทำท่าจะเข้ามาตบเราอีก แต่ตาวิ่งมาห้ามก่อน ตามมาด้วยแม่ ตาตกใจมากที่เห็นเราในสภาพนั่นคือ เลือดกบปาก เลยวิ่งจะเข้าไปต่อยน้อง แต่แม่ห้ามไว้ แล้วเหตุการณ์ก็เหมือนตอนนั้น แม่เข้าข้างน้อง ทองเราด้วยสายตาที่โกรธมากๆ ไม่ถามเราสักคำว่าเกิดอะไรขึ้น จากที่เจ็บแก้ม เจอเหตุการณ์แบบนี้เรารู้สึกเจ็บที่ใจมากกว่า ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปีๆ แม่ก็ไม่เคยสนใจความรู้สึกเราเลยสักครั้ง
และปัจจุบัน ก็ยังเหมือนเดิม แม่จะสรรหาคำด่าที่เจ็บแสบมาก คนเป็นลุกอย่างเราก็น้อยใจ ทำได้อย่างเดียวคือ รับฟัง แล้วแอบมานั่งร้องไห้ในห้อง คือ ตอนนี้ความรู้สึกมันหลากหลายมาก เราเครียด น้อยใจ เสียใจ เรานั่งร้องไห้เหมือนคนบ้า แล้วเราก็ยิ่งเก็บกฎ มันกดดัน ทำได้แค่ร้องไห้จริงๆ เฝ้าถามตัวเองตลอดว่า
เหล้าไม่ดื่ม บุหรี่ไม่สูบ ไม่เที่ยวกลางคืน เราทำแบบนี้ยังไม่ดีในสายตาแม่อีกหรอ ถ้าเปรียบเทียบกับเด็กอายุ20สมัยนี้ส่วนมากเขาคงอยู่ตามผับตามบาร์ ตอนนี้เราไม่มีสังคมภายนอก ไม่รู้จักใครเลยนอกจากครอบครัวตัวเอง
ตอนนี้เรายอมรับเลยว่า เรารักตามากกว่าแม่
'พ่อแม่รักเราที่สุด' ขอเถียงได้มั้ย มันเป็นแค่บางครอบครัวเท่านั้นแหละ ถ้าใครไม่มายืนจุดๆนี้ไม่มีวันเข้าใจหรอก
แล้วตอนนี้ก็นั่งร้องไห้ไปด้วย พิมพ์ไปด้วย ทุกอย่างที่เล่ามาเป็นความจริงทุกอย่าง ไม่ได้ใส่สีตีไข่แต่อย่างใด
คงบาปแน่ๆเลยที่เอามาตั้งกระทู้แบบนี้ แต่มันอัดอั้นมากเกิน ไม่มีที่ระบายเลยจริงๆ
'พ่อแม่รักเราที่สุด' ขอเถียงค่ะ เพราะมันใช้ได้กับบางครอบครัว ขอระบาย
ครอบครัวเรามี แม่ พ่อเลี้ยง น้อง ตา ยาย แล้วก็เรา แม่ฝากเราให้ตาเลี้ยงตั้งแต่เด็ก แล้วแม่ก็ไปอยู่กับน้องที่บ้านของพ่อเลี้ยง (เรากับน้องลูกคนล้ะพ่อ) เราก็อยุ่กับตามีความสุขมาก ตาเลี้ยงเราอย่างดี เพราะ หวังว่าถ้าเราโตมาท่านจะได้มีคนเลี้ยงดูยามแก่เฒ่า จนเราอายุได้ประมาน 10ขวบมั้ง แม่กับน้องก็กลับมาสร้างบ้านอยุ่ในรั้วเดียวกับตา เพราะแม่เลิกกับพ่อเลี้ยงแล้ว พอสร้างเสร้จ แม่ก็ขอเราไปอยู่ด้วย ตาก็ให้ เพราะยังไงเราก็ลุกแม่ เราอยู่กับแม่ เราไม่ต่างจากคนใช้หรือที่ระบายเลย แม่ให้เราทำทุกอย่าง (เข้าใจว่าเราเป็นผู้หญิงต้องทำงานบ้าน) เราก็ไม่คิดไรมาก แต่แม่มักจะด่าเราตลอดว่าเรานี้ไม่ดี ทำนั้นไม่ดี เราก็รับฟัง แต่แมาเราเป็นคนที่ไม่ฟังใคร ไร้เหตุผล มักจะด่าเราเสมอ ด่าแบบไม่มีเหตุผล อารมณ์เสียอะไรมากก็จะมาลงที่เรา เราเริ่มมีความรู้สึกน้อยใจล่ะตอนนั้น ถึงเป๋นเด็กก็รู้ว่าอะไรคืออะไร คำด่าของแม่ทุกคำเรารู้สึกเสียน้อยใจ เพราะเราไม่ได้ทำอะไรผิดก็ด่า พอพูดอะไรไปหน่อยก็จะหาว่าเราเถียง ทั้งที่เราอธิบาย คือเราโดนด่าทุกวัน เราทำได้แค่แอบไปนั่งร้องไห้น้อยใจอยุ่คนเดียว พอผ่านไป เราอานุได้ประมาน 15 16 ปีนี้แหละ น้องมันเริ่มโต นิสัยนักเลงมาก มันมาหาเรื่องเรา ทำร้ายร่างกายเรา ตบ ต่อย ถีบ เราก็เจ็บไง เลยร้องไห้ ร้องดังมาก ตากับแม่เลยวิ่งมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น เราเลยรีบบอกเลยว่า น้องมันต่อยเรา ตาก็วิ่งมาอยุ่ข้างเราถามว่าเจ็บมั้ย แต่แทนที่แม่จะด่าน้องที่มันทำเรา แต่เปล่าเลย แม่เข้าไปหาน้องถามว่าเป็นอะไรมั้ย แล้วสายตาที่ดูน้องมันแตกต่างกับสายตาที่ดูเรามาก สายตาที่เวลามองน้องจะดูอ่อนหวาน เป็นห่วง แต่ของเรามีแต่สายตาที่โกรธ แค้น โมโหตลอด
แม่ก้หันมาโวยวายใส่เราว่าทำน้องก่อนเองืำไม แล้วด่าเราว่า 'มันนิสัยหมา ไม่น่าเกิดมาเป็นลูกกูเลย' พอเราฟังแล้วน้ำตาไหลเลย จากที่รู้สึกเจ็บหน้าที่น้องต่อยทันไม่เจ็บเลย มันเจ็บที่หัวใจ มันบีบหวิวๆ แล้วตอนนั้นคิดว่า งั้นถ้าตายไปแม่คงจะดีใจ เราเลยเดินไปในห้องครัว ถือมีดออกมา แล้วถามแม่ว่า 'หนูทำอะไรก็ไม่ดีสักอย่าง ถ้าหนูตายไปแม่คงจะดีใจสินะ' แล้วรู้มั้ยแม่ตอบว่าอะไร 'เออ ตายๆไปเถอะ อยากแทงก็แทง' แม่พูดจบเราร้องไห้นักกว่าเดิม แล้วเตรียมพร้อมที่จะแทงท้องตัวเอง เราก็เห็นตานั่งซุดอยู่กับพื้นแล้วร้องไห้ เราเริ่มได้สติปล่อยมีดแล้ววิ่งไปกอดตา ตอนนั้นเราคิดได้ว่า เรายังงมีตากับยายอีกคนที่รักเรา เรายังตายไม่ได้ เรายังไม่ได้เลี้ยงดูตาเลย เรากับตานั่งกอดกันร้องไห้ หลังจากผ่านวันนั้นไป เราคิดว่าแม่น่าจะดีกับเราขึ้นบ้าง แต่เปล่า แม่มักจะว่าให้เราเสมอๆ เราเป็นผู้หญิงที่คิดมาก ขี้น้อยใจด้วย ทุกครั้งที่โดนด่าเราจะแอบมานั่งร้องไห้ในห้องคนเดียวแล้วถามตัวเองตลอดว่า เราไม่ดีขนาดนั้นเลยหรอ เราทำผิดขนาดนั้นเลยหรอ เราเป็นแบบนั้นมาจนถึงปัจจุบัน ตอนนี้ก็อายุ20 แล้ว แต่มันก็ยังเหมือนเดิม แล้วล่าสุด เมื่ออาทิตย์ก่อน น้องหาเรื่องเรา เราก็พยายามเดินหนี แต่มันก็ยังตามมาหาเรื่องก็เลยขึ้นเสียงใส่ว่าจะมาหาเรื่องืำไม น้องทันก็ตบหน้าเราไปที ตอนแรกไม่เจ็บหรอก แต่มันเจ็บตกที่มันต่อยหน้าเรา แค่นั้นไม่พอมันตบบ้องหูเรา โดนตบบ้องหู เราก็รู้สึกวิ้งๆที่หู หน้ามืดแล้วล้มลง เราเจ็บมากตอนนั้นเลนแหกปากร้องไห้ น้องทันก็ยืนดู ทำท่าจะเข้ามาตบเราอีก แต่ตาวิ่งมาห้ามก่อน ตามมาด้วยแม่ ตาตกใจมากที่เห็นเราในสภาพนั่นคือ เลือดกบปาก เลยวิ่งจะเข้าไปต่อยน้อง แต่แม่ห้ามไว้ แล้วเหตุการณ์ก็เหมือนตอนนั้น แม่เข้าข้างน้อง ทองเราด้วยสายตาที่โกรธมากๆ ไม่ถามเราสักคำว่าเกิดอะไรขึ้น จากที่เจ็บแก้ม เจอเหตุการณ์แบบนี้เรารู้สึกเจ็บที่ใจมากกว่า ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปีๆ แม่ก็ไม่เคยสนใจความรู้สึกเราเลยสักครั้ง
และปัจจุบัน ก็ยังเหมือนเดิม แม่จะสรรหาคำด่าที่เจ็บแสบมาก คนเป็นลุกอย่างเราก็น้อยใจ ทำได้อย่างเดียวคือ รับฟัง แล้วแอบมานั่งร้องไห้ในห้อง คือ ตอนนี้ความรู้สึกมันหลากหลายมาก เราเครียด น้อยใจ เสียใจ เรานั่งร้องไห้เหมือนคนบ้า แล้วเราก็ยิ่งเก็บกฎ มันกดดัน ทำได้แค่ร้องไห้จริงๆ เฝ้าถามตัวเองตลอดว่า
เหล้าไม่ดื่ม บุหรี่ไม่สูบ ไม่เที่ยวกลางคืน เราทำแบบนี้ยังไม่ดีในสายตาแม่อีกหรอ ถ้าเปรียบเทียบกับเด็กอายุ20สมัยนี้ส่วนมากเขาคงอยู่ตามผับตามบาร์ ตอนนี้เราไม่มีสังคมภายนอก ไม่รู้จักใครเลยนอกจากครอบครัวตัวเอง
ตอนนี้เรายอมรับเลยว่า เรารักตามากกว่าแม่
'พ่อแม่รักเราที่สุด' ขอเถียงได้มั้ย มันเป็นแค่บางครอบครัวเท่านั้นแหละ ถ้าใครไม่มายืนจุดๆนี้ไม่มีวันเข้าใจหรอก
แล้วตอนนี้ก็นั่งร้องไห้ไปด้วย พิมพ์ไปด้วย ทุกอย่างที่เล่ามาเป็นความจริงทุกอย่าง ไม่ได้ใส่สีตีไข่แต่อย่างใด
คงบาปแน่ๆเลยที่เอามาตั้งกระทู้แบบนี้ แต่มันอัดอั้นมากเกิน ไม่มีที่ระบายเลยจริงๆ