แม่เราเป็นซึมเศร้ากับแพนิคค่ะ จากที่โดนคอลเซ็นเตอร์หลอก ตั้งเเต่เรามัธยมจนมหาลัย  ใครพูดอะไรขัดใจนิดหน่อยจะโมโหง่ายมาก เช่นเราเคยถามแม่ว่าเงินเดือนเท่าไหร่ แม่ด่าเรายับ ด่าคำหยาบ หาว่าเราดูถูกว่าเเม่จน ปกติเราเป็นคนไม่พูดคำหยาบเลย ซึ่งเเม่ก็รู้ว่าเราไม่ชอบ แม่หาโทรศัพท์ไม่เจอจะให้เราช่วยหา เราเลยบอกว่าหายกี่วันแล้วเนี่ย แล้วแม่ก็ตะโกนใส่ ปาขวดน้ำใส่ ไม่รู้ว่าเป็นไบโพล่าด้วยมั้ย แต่ละถ้อยคำรุนเเรงมาก ตัดแม่ตัดลูก ไล่ให้เราไปใช้ชีวิตเอง จากเรื่องเล็กๆที่เราเองยังไม่รู้เลยว่าทำอะไรผิด ด่าเสร็จอาบน้ำก็กลับมาใจเย็นเหมือนเดิม ก็จะมีเรากับพ่อที่ต้องคอยรองรับอารมณ์ พ่อก็พยายามบอกให้เราทำความเข้าใจเเม่ แต่พ่อเองก็ดูไม่ค่อยไหวเหมือนกัน ถึงพยายามเข้าใจ แต่เราก็ไม่เข้าใจว่าอาการทางจิต เอามาใช้อ้างกับพฤติกรรมรุนเเรงเเบบนี้ได้มั้ย ทำไมจากชีวิตดีๆเราต้องคอยรับความเครียดของเขามาไว้ที่เราอีก อยากได้คำเเนะนำค่ะ เราควรทำตัว ทำใจยังไง ควรมีความคิดในมุมมองไหน ใครเคยมีประสบการณ์คล้ายๆกันมั้ยคะ