หนูเหนื่อย ตอนนี้หนูรู้สึกเหมือนหนูจะเป็นบ้า หนูไม่รู้ หนูรู้ว่าหนูรู้สึกไม่โอเค แค่รู้สึกว่าช่วงนี้ครึ่งปีมานี้หนูไม่ปกติ หนูรู้สึกแย่หลายเรื่อง ไม่ว่าจะในเรื่องอดีต ที่เวลารู้สึกแย่ภาพเก่าๆที่เจอเข้ามาในหัวทุกที ที่โชคร้ายเกิดทันในยุคที่ครอบครัวสั่งสอนและตักเตือนลูกหลานด้วยการทุบตี หนูมองย้อนกลับไป หนูคิดว่ามันรุนแรงมากกับหนูที่อายุ10-14ในตอนนั้น ไม่ว่าจะคิดถึงเรื่องที่โดนบูลลี่ตั้งแต่เด็ก และถูกเพื่อนทิ้งในเวลาช่วงมอต้น จนถึงปัจจุบัน ทั้งๆก็เปลี่ยนสังคมมาแต่ก็เป็นเหมือนเดิน ไม่ว่าเรื่องที่ถูกมองข้ามไม่เห็นค่าจากน้องสาว เพราะทุกครั้งที่มีการถกเถียง ทุกครั้งหนูจะไม่ใช่คนที่เขาเลือกจะเข้าข้างทุกครั้ง จนหนูพยายามที่จะเปลี่ยนตัวเองที่จะเข้ากันน้องและคนอื่น บ้างครั้งที่จะพยามยามมีส่วนร่วมในบทสนทนาก็ถูกน้องบอกว่า เสร่อ รวมทุกวันนี้เอาแต่ค่อยกังวลความรู้สึกของคนอื่น ที่เลิกไม่ได้ คิดว่าคนอื่นมองเราคิดกับเรายังไง แต่ก็พยายามที่จะเลิกใส่ใจแล้วรักตัวเองบ้างแต่ก็ไม่รู้วิธีไม่รู้ทางออกพยายามทำแล้วก็ทำไม่ได้ หนูอยากระบายมันออกมาให้หมด แต่มันก็อยู่ในใจอยู่ดี อยากพูดออกมาแต่ก็ไม่รู้จะพูดกับใคร ครอบครัวทั้งฝั่งพ่อและฝั่งแม่ที่แยกทางกันหนูก็ไม่สบายใจที่จะเล่า เพราะไม่ได้อยู่ด้วยกันหรือผูกพัน เพื่อนก็ไม่มี ไปหาหมอก็เกรงใจแม่ที่ต้องเสียเงินตลอดคนเดียวกับลูกสามคน หนูได้บทบาทเป็นลูกคนกลางมาตลอดเลยเห็นตลอดว่าย่า ปู่ แม่ กับยายต้องเหนื่อยขนาดไหนที่ต้องดูแลพวกหนู หนูเลยพยายามไม่สร้างปัญหา แต่สุดท้ายบ้างครั้งหนูก็สร้างปัญหาบ้าง เช่นการขอที่จะย้ายร.รหลายครั้ง แม่ก็ตามใจหนู แต่พูดตรงๆหนูรู้สึกน้อยใจอยู่บ้างที่เขาบอกว่าหนูหนีปัญหา หนูยอดรับ เพราะครอบครัวเราไม่สามารถสร้าง เซฟโซนที่หนูจะพูดหรือบอกได้ และหนูเข้าใจจริงว่าแม่ พยายามซัพพอร์ตและเป็นแม่ที่เข้าใจเด็กยุดนี้ หนูรู้สึกแย่มากกับครึ่งปีที่ผ่านมา บ้างครั้งหนูก็ระเบิดร้องไห้ออกมาคนเดียวร้องจนมือชาปากชาสลับกับนิ่งเหม่อลอย หลายครั้งก็ร้องทั้งๆไม่รู้ว่าเศร้าอะไร จนถึงทุกวันนี้หนูได้แต่มาพิมพ์ระบายกับAiและใครที่ไหนก็ไม่รู้ในออนไลน์อยู่ ถ้าจะบอกให้หนูพูดกับทุกคนเกี่ยวกับที่หนูรู้สึกหนูพูดไม่ได้เพราะมันไม่เคยมีโอกาสจริงๆ หนูไม่สามารถอยู่ดีๆก็พูดขึ้นมา บ้างครั้งหนูคิดว่าหนูต้องทำอะไรผิดแน่ หนูผิดแน่ๆ เลยทำให้ตอนนี้หนูไม่มีใครอยู่ข้างๆเลย ไม่มีใครที่หนูสามารถพูดด้วยได้เลย สมองหนูคิดตลอดที่รู้สึกแย่ว่าหนูอยากหายไปไปไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ตรงนี้ แต่หนูรู้ว่าหนูยังตายไม่ได้เพราะยังไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการที่มันคุ้มกับที่หนูทนมาขนาดนี้ มันรู้สึกเหนื่อย เรื่องทั้งหมดผู้ใหญ่อาจมองว่ามันเป็นเรื่องเล็กๆ จากที่หนูพยายามพูดไปบ้างครั้ง พูดจริงๆว่าหนูเหนื่อยแล้วไม่รู้จะทำยังไง หนูไม่รู้ว่าความรู้สึกทั้งหมดเรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นมาได้เพราะอะไร เพราะว่าหนูขี้ขลาดมั้ย หนูเพิ่งอายุ16 หนูอยากใช้ชีวิตต่อจนเจอวันที่มีความสุขจริงๆ โตมาชีวิตมันหนักกว่าปัญหาตอนนี้ของหนูอยู่แล้ว หนูเข้าใจ และหนู ยังอยากเรียนมหาลัยมากๆด้วยซ้ำ แต่หนูก็ดันแย่เกินที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองชอบอะไรอยากทำอะไร หนูไม่รู้แล้วจริงๆ (หนูรู้ว่าชีวิตหนูไม่ได้แย่ที่สุดเทียบกับคนอื่น ที่หนูพิมพ์มาทั้งหมดนี้หนูแค่อยากระบาย ถ้าทำให้ใครที่อ่านรู้สึกว่าเป็นเรื่องแค่นี้ ก็อย่าด่าหนูเลยนะคะ ทั้งหมดถ้าหนูโตขึ้นแล้วย้อนกลับมาคิดเรื่องพวกนี้ หนูก็อาจจะมองมันว่าเป็นเรื่องเล็กๆที่เป็นปัญหาในวัยเด็กก็ได้)สุดท้ายถ้าเป็นไปได้หนูอยากได้คำแนะนจากทุกที่อาจผ่านประสบการณ์มา มากกว่าค่ะ