เราเองก็อายุ24 แล้วล่ะค่ะ ทำงานและเรียนไปด้วย (ป.ตรีรามนะคะ) แต่งานที่ทำไม่ใช่งานที่ชอบหรอกค่ะ
แต่ก็ได้เลื่อนขึ้นเป็นหัวหน้างาน ทั้งๆที่เราก็ไม่ได้อยากเป็นนัก เพราะคิดว่าตัวเองยังไม่เก่งเรื่องการควบคุมผู้คน การเข้าหาคน
หรือออกคำสั่งเรื่องงานต่างๆ และเห็นบ่อยๆกับการพูดลับหลังคนนู้นคนนี้ ซึ่งแน่นอนว่าลับหลังเราเค้าก็ต้องพูดแน่นอน
     ในหลายๆครั้ง ก็ต้องแสดงออกว่าโอเค ทั้งๆที่ความจริงมันไม่ใช่เลย ไม่ว่าจะลูกค้าดูถูกหรือ ทำให้อายต่อหน้าคนอื่น เราได้แต่
ยิ้มรับทั้งที่ในใจเราร้องให้อยู่ ได้แต่เก็บไปคิดมากอยู่คนเดียว ต้องยิ้มขำไปกับคนที่เรารู้สึกไม่ชอบและไม่ไว้ใจ หรือคนที่คอยจิกกัดเราอยู่ทุกวัน  
ต้องทำเป็นร่าเริงกระตือรือร้น อยากทำทุกอย่าง ทั้งที่ความจริงเราชอบอยู่คนเดียว ไม่ยุ่งกับใครถ้าไม่จำเป็น
ทั้งหมดที่เล่ามานี่ยังไม่ถึงครึ่งที่เราอยากจะพิมพ์เลยนะคะ จริงๆไม่ใช่ว่าจะมีแต่เรื่องแย่ๆนะคะ แต่3-4 เดือนมานี้เจอแบบนี้เยอะเกิน
จนเหนื่อย และท้อ อยากระบาย อยากถามทุกคนที่อายุประมาณเรา(น้อยหรือมากกว่าเราก็ได้)
ว่ากับการที่จะต้องใช้ชิวิตแบบผู้ใหญ่ รู้สึกว่ามันเหนื่อย มันยาก มันมีท้อบ้างมั้ยคะ