ตอนนี้เรารู่สึกแบบว่า เหนื่อย ท้อ เบื่อทุกสิ่งทุกอย่าง ทั้งที่ตอนเช้าก็ปกติแต่พอเริ่มกลางคืนเราจะเริ่มรู้สึกอยู่คนเดียวเหมือนไม่มีใครทั้งๆก็มีเพื่อนกับครอบครัวอยู่แต่เราก็ไม่กล้าปรึกษาใครเลยเพราะจะทำให้เขาเครียดตามเรา มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายออกมาได้ยาก ทั้งๆที่คิดว่ายังมีคนลำบากว่าเรายังผ่านไปได้แต่ทำไมเราผ่านไม่ได้  มันเหนื่อยเรื่องเรีบน การเรียนต่อปัญหาเรื่องเงินจะมีส่งเราไหม จะหางานทำได้ไหม จบล่ะจะทำไร เรื่องเพื่อน ครอบครัว มันเป็นสิ่งที่เราเครียดวนไปวนมาแบบทำไรไม่ได้นอกจากปล่อยวาง เรายิ้มกับทุกอย่างแต่ในใจเรารู้สึกว่างเปล่า มันมีหลายเรื่องที่อธิบายออกมาไม่ได้  เราได้แต่ปล่อยให้มันหายไปเอง น้ำตาไหลเองทั้งที่ในใจไม่รุ้สึกอะไรสักอย่าง แต่คนอื่นๆก็คิดว่ามันต้องมีอะไรอยู่ในใจทั้งที่จริงๆไม่มีอะไรเลย จะทำยังไงดี