เราเป็นเด็กวัยรุ่นคนหนึ่งน่ะ ที่ต้องการความอบอุ่นากคนรอบข้างจากครอบครัวและคนคอยปลอบคอยกอด ​แต่ตั้งแต่เด็กจนโตฉันไม่เคยได้รับสิ่งนั้นเลยพ่อและแม่รวมถึงญาติๆ สอนให้ฉันเติบโตด้วยความเข้มแข็งมาตลอดถึงฉันท้อฉันอยากจะโหยหาความอ่อนโยนคนคอบปลอบคนคอยให้คำปรึกษาฉันก็ได้แต่บอกกับตัวเองว่าไม่เป็นไรเราเก่งเราทนได้มาตลอด แต่พอวันหนึ่งเราเจอกับผู้ชายคนหนึ่งที่เค้าร่าเริงให้พลังบวกกับเรามากๆคอยปลอบคอยให้คำปรึกษาคอยถนุถนอมเรามากๆ มันทำให้เรารู้เลยว่าเราขาดเค้าไม่ได้และกลัวที่จะเสียเค้าไป เราเลยทำตัวไม่น่ารักและงี้เง่าใส่ แล้วสุดท้ายนั้นแหละ เค้าเบื่อ555ตลกเนอะเค้าบอกเลิกวันปัจฉิมนิเทศวันที่เราสำเร็จวันที่เราอยากให้เค้าคนนั้นอยู่ด้วยมากที่สุดแล้วฉันก็ได้อยูตัวคนเดียวเหมือนเดิม วันที่ฉันใส่ชุดครุยพ่อแม่และญาติๆของฉันไม่มา ฉันไม่เป็นไรฉันชินแล้ว เพราะวันดีๆวันที่ฉันสำเร็จพวกเค้าไม่เคยไปอยู่แล้วไม่เคยเห็นความสำคัญของมันอยู่แล้ว แต่ฉันมำใจไม่ได้ที่ไม่มีเค้าคนนั้นอยูตรงนี้อยูข้างๆฉันและคอยชื่นชมให้ฉันรู้สึกดีรู้สึกว่าฉันไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวฉันได้แต่เลื่อนดูคำพูดเดิมๆของเค้าคำชมว่าฉันเก่งแล้วร้องไห้ ทำได้แค่นั้นจริงๆ ทุกคนค่ะ ใครที่มีคนรัก
ดีๆต้องรักษาไว้ดีๆนะคะ