สวัสดีค่ะ จากหัวข้อเลยนะคะ
ทำไมผู้ปกครองถึงชอบทำอะไรอย่าง สมมุติว่ามีของอยู่ชิ้นหนึ่ง ถ้าเลือกให้ระหว่างลูกของตัวเองกับญาติ ผู้ใหญ่เขาจะเลือกให้ญาติแทน แล้วบอกว่าเรื่องเล็กน้อย แต่สำหรับฉันของที่เขาให้ไปมันสำคัญมากอะไรแบบนี้ค่ะ ทำไมถึงทำ ฉันไม่เข้าใจ มันคือการให้เพื่อเอาหน้าหรอคะ ฉันน้อยใจมากค่ะ
อย่างวันนี้ ฉันกลับจากโรงเรียน ไม่มีวินเข้าบ้าน แม่บอกว่าวินไม่มี เขาเลยบอกให้ฉันเดินเข้าบ้านเอาซึ่งระยะทางที่รอวินกับตัวบ้านห่างกันประมาณ 2-3กิโลเลยค่ะ แล้วก็เป็นถนนหลวงที่รถสัญจรเยอะด้วย
ครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกค่ะ เป็นมา2-3ครั้ง
ฉันพูดกับแม่ตั้งแต่เหตุการณ์นี้มันเกิดขึ้นครั้งแรกเลยนะคะ ว่ามอเตอร์ไซค์ที่เอาไปให้ญาติยืมใช้น่ะ เอาคืนมาได้ไหม หนูต้องการใช้
แต่แม่ก็จะคอยบ่ายเบี่ยงตลอด ไม่เข้าใจเลยค่ะ
พ่อบอกซื้อมอเตอร์ไซต์เพื่อให้ฉันโตแล้วไปสอบใบขับขี่เพื่อเอามาขับใช้ในชีวิตประจำวัน จนตอนนี้ผ่านมาสี่ปีฉันยังไม่เคยแตะเลยค่ะ แต่มอเตอร์ไซค์คันนี้กลับเปลี่ยนมีญาติมาแล้วตั้ง 2 คน
นี่คือเรื่องราวก่อนที่วันนี้ฉันจะสติแตกใส่แม่ เพราะต้องเดินไกล + เป็นเอ็นข้อเท้าอักเสบ ฉันเดินจวนจะถึงบ้านแล้ว ห่างอีกแค่ไม่กี่ร้อยเมตร ถึงจะมีคนใจดีวนรถกลับมาส่งเพราะอยู่หมู่บ้านเดียวกัน
คนใจดีพึ่งส่งฉันถึงบ้านเท้าพึ่งแตะพื้น แม่ก็โทรมาถามทันทีว่าถึงบ้านหรือยัง ฉันก็บอกว่าถึงแล้วเพราะมีคนใจดีมาส่ง แม่ก็บอกดีแล้ว (ในใจฉันคิดแล้วนะคะว่าถ้าไม่มีคนมาส่งตอนนี้ก็ยังไม่ถึงหรอกบ้านน่ะ)
โอเค แม่โทรมาถามความเป็นห่วงฉันเข้าใจ ฉันรู้สึกดีมาก ๆ ค่ะ
แต่ประโยคต่อมาคือ เขาบ่น
เขาบ่นเรื่องที่ก่อนหน้านี้โทรไปหาวินมอเตอร์ไซค์แล้วโดนวินบ่นใส่ อะไรประมาณนี้ แล้วเขาก็มาบ่นใส่ฉันต่อ
จังหวะนี้ฉันน้ำตาไหล บอกไม่ถูกเหมือนกันค่ะ รู้ตัวอีกทีก็ตะคอกใส่แม่ ว่าให้หุบปาก เดินก็เหนื่อย ยังจะต้องมาฟังบ่นอีกหรอ
มานึกย้อนก็รู้สึกแย่มาก
ฉันร้องไห้ใส่มือถือที่คุยกับแม่อยู่นั่นแหละค่ะ รู้ตัวอีกทีคือเขาตัดสายฉันตอนไหนก็ไม่รู้
แล้วพวกเราก็มาพิมพ์แชทคุยกันต่อ
รู้อะไรไหมคะ เขาบอกจะให้ญาติเอามอเตอร์ไซค์มาคืนแล้วค่ะ
มอเตอร์ไซค์ที่ตลอด4ปีฉันไม่เคยได้ขี่ เพราะโดนแม่บ่ายเบี่ยงเอาไปให้ญาติยืม
มาวันนี้ก็ได้คืนแบบง่าย ๆ แล้วค่ะ
พ่อแม่ผู้ปกครองต้องรอให้ลูกตัวเองร้องไห้คร่ำครวญก่อนหรอคะ ถึงจะเห็น
เนื้อหาอาจงง ๆ ไม่ประติดประต่อต้องขอโทษด้วยนะคะ จริง ๆ มีเรื่องราวเบื้องหลังเยอะกว่านี้ค่ะ แต่มันไม่น่าเล่า
พ่อแม่รักญาติมากกว่าลูกตัวเอง
ทำไมผู้ปกครองถึงชอบทำอะไรอย่าง สมมุติว่ามีของอยู่ชิ้นหนึ่ง ถ้าเลือกให้ระหว่างลูกของตัวเองกับญาติ ผู้ใหญ่เขาจะเลือกให้ญาติแทน แล้วบอกว่าเรื่องเล็กน้อย แต่สำหรับฉันของที่เขาให้ไปมันสำคัญมากอะไรแบบนี้ค่ะ ทำไมถึงทำ ฉันไม่เข้าใจ มันคือการให้เพื่อเอาหน้าหรอคะ ฉันน้อยใจมากค่ะ
อย่างวันนี้ ฉันกลับจากโรงเรียน ไม่มีวินเข้าบ้าน แม่บอกว่าวินไม่มี เขาเลยบอกให้ฉันเดินเข้าบ้านเอาซึ่งระยะทางที่รอวินกับตัวบ้านห่างกันประมาณ 2-3กิโลเลยค่ะ แล้วก็เป็นถนนหลวงที่รถสัญจรเยอะด้วย
ครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกค่ะ เป็นมา2-3ครั้ง
ฉันพูดกับแม่ตั้งแต่เหตุการณ์นี้มันเกิดขึ้นครั้งแรกเลยนะคะ ว่ามอเตอร์ไซค์ที่เอาไปให้ญาติยืมใช้น่ะ เอาคืนมาได้ไหม หนูต้องการใช้
แต่แม่ก็จะคอยบ่ายเบี่ยงตลอด ไม่เข้าใจเลยค่ะ
พ่อบอกซื้อมอเตอร์ไซต์เพื่อให้ฉันโตแล้วไปสอบใบขับขี่เพื่อเอามาขับใช้ในชีวิตประจำวัน จนตอนนี้ผ่านมาสี่ปีฉันยังไม่เคยแตะเลยค่ะ แต่มอเตอร์ไซค์คันนี้กลับเปลี่ยนมีญาติมาแล้วตั้ง 2 คน
นี่คือเรื่องราวก่อนที่วันนี้ฉันจะสติแตกใส่แม่ เพราะต้องเดินไกล + เป็นเอ็นข้อเท้าอักเสบ ฉันเดินจวนจะถึงบ้านแล้ว ห่างอีกแค่ไม่กี่ร้อยเมตร ถึงจะมีคนใจดีวนรถกลับมาส่งเพราะอยู่หมู่บ้านเดียวกัน
คนใจดีพึ่งส่งฉันถึงบ้านเท้าพึ่งแตะพื้น แม่ก็โทรมาถามทันทีว่าถึงบ้านหรือยัง ฉันก็บอกว่าถึงแล้วเพราะมีคนใจดีมาส่ง แม่ก็บอกดีแล้ว (ในใจฉันคิดแล้วนะคะว่าถ้าไม่มีคนมาส่งตอนนี้ก็ยังไม่ถึงหรอกบ้านน่ะ)
โอเค แม่โทรมาถามความเป็นห่วงฉันเข้าใจ ฉันรู้สึกดีมาก ๆ ค่ะ
แต่ประโยคต่อมาคือ เขาบ่น
เขาบ่นเรื่องที่ก่อนหน้านี้โทรไปหาวินมอเตอร์ไซค์แล้วโดนวินบ่นใส่ อะไรประมาณนี้ แล้วเขาก็มาบ่นใส่ฉันต่อ
จังหวะนี้ฉันน้ำตาไหล บอกไม่ถูกเหมือนกันค่ะ รู้ตัวอีกทีก็ตะคอกใส่แม่ ว่าให้หุบปาก เดินก็เหนื่อย ยังจะต้องมาฟังบ่นอีกหรอ
มานึกย้อนก็รู้สึกแย่มาก
ฉันร้องไห้ใส่มือถือที่คุยกับแม่อยู่นั่นแหละค่ะ รู้ตัวอีกทีคือเขาตัดสายฉันตอนไหนก็ไม่รู้
แล้วพวกเราก็มาพิมพ์แชทคุยกันต่อ
รู้อะไรไหมคะ เขาบอกจะให้ญาติเอามอเตอร์ไซค์มาคืนแล้วค่ะ
มอเตอร์ไซค์ที่ตลอด4ปีฉันไม่เคยได้ขี่ เพราะโดนแม่บ่ายเบี่ยงเอาไปให้ญาติยืม
มาวันนี้ก็ได้คืนแบบง่าย ๆ แล้วค่ะ
พ่อแม่ผู้ปกครองต้องรอให้ลูกตัวเองร้องไห้คร่ำครวญก่อนหรอคะ ถึงจะเห็น
เนื้อหาอาจงง ๆ ไม่ประติดประต่อต้องขอโทษด้วยนะคะ จริง ๆ มีเรื่องราวเบื้องหลังเยอะกว่านี้ค่ะ แต่มันไม่น่าเล่า