วันนี้อารมณ์อ่อนไหวอยู่ดีๆก็นึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาอีกแล้ว จริงๆ ก็นึกถึงมาตลอดหลายปีแล้ว ทรมานสุดๆกับความรู้สึกนี้ นึกถึงตอนไหนร้องให้ตอนนั้น 
มีเหตุที่จำเป็นที่สุดในโลกทำให้ไม่สามารถไปพบเจอ พ่อ แม่ ญาติ พี่น้องได้อีก เจอที่ไรก็เจ็บปวดโดยเฉพาะ แม่ พี่สาว และพี่ชาย เหมือนเอาเท้าตัวเองไปเหยียบบนใบมีด
ชีวิตนี้มีคนสำคัญมากที่สุดในชีวิตที่เหลืออยู่ก็ คือแฟน ที่รักมากๆ แต่เค้าก็สุขภาพไม่แข็งแรงเท่าไร ถ้าเค้าเป็นอะไรไปขึ้นมาชีวิตเราก็พังมาก และถ้าเราอยู่ต่อไปก็ทรมานเป็นคนจิตใจอ่อนไหวมาก
ตอนนี้ก็กำลังฝึกตัวเองให้จิตใจเข้มแข็งและทำใจไว้บ้าง ยอมรับความเป็นจริงว่าต้องใช้ชีวิตอยู่ต่อไปให้ได้
โดยที่ไม่มีเขา
แต่กลัวอยู่ดีกลัววันที่เราเสียใจ อยากแค่มีใครสักคน คอยกอดและปลอบใจ และหวังดีกับเราจริงๆ 
แต่จะเป็นใครก็ได้ ที่ไม่ใช่คนในครอบครัวมันเจ็บมากๆ ทั้งๆ ที่ในความจริงควรเป็น คนในครอบครัว ที่ต้องปลอบและกอดเรา
แต่มันเป็นไปไม่ได้ เพราะมันเคยผ่านช่วงที่เลวร้ายที่ในชีวิตมาแล้ว 
เคยผ่านความเป็นความตาย หลายต่อหลายครั้ง และคนในครอบครัวก็อยู่ตรงหน้าอยู่ในบ้านเดียวกัน แต่ความรู้สึกเหมือนเค้าอยู่ไกลเหลือเกิน 
ชีวิตไม่เคยมีความหมายอะไรกับใครเลยมีแต่เราเป็นฝ่ายดีกับคนในครอบครัวมาตลอด
และมีปัญหากับเราแต่เรื่องเงินแม่ทวงแต่บุญคุณ พี่สาวกอบโกยแต่ผลประโยชน์ พี่ชายก็เห็นแก่ตัวไม่เคยเห็นเราเป็นน้อง
เราดูแลตัวเองทั้งตัวและใจมาตลอด แต่มันก็อยากมีช่วงเวลา ที่ดูแลเราบ้างแต่ไม่มีเลย
 ถ้าเราไม่มีแฟนแล้วจะอยู่ต่อไปยังไงดี มีพ่อแม่พี่น้อง ก็เหมือนคนแปลกหน้าที่แค่รู้จักกัน แค่อ้อมกอดจากพวกเค้าอาจจะต้องแลกด้วยอะไรหลายอย่างจากเราเลย
เป็นคนไม่ได้คบเพื่อนเยอะ มีเพื่อนสนิทแค่คนเดียว แต่เค้าก็มีชีวิตมีครอบครัวของเค้ามีลูก และอยู่ตจว.ด้วย 
  ใครมีประสบการณ์แบบนี้คะ มีคำแนะนำการเตรียมพร้อมรับมือใยเรื่องนี้ไหมคะ วันที่ต้องอยู่ตัวคนเดียว ไม่เหลือใคร
ไม่มีใครเป็นที่พักพิงใจในวันที่อ่อนแอ วันที่มีปัญหาไม่มีใครคอยอยู่เคียงข้างให้คำแนะนำปรึกษา