จิตคือรู้ รู้ทุกอย่างที่อยู่รอบตัวและรู้ตัวเอง
รู้รอบตัวคือรู้ที่ห่างออกไปจากตัวเอง ตัวจิตเอง”ตั้งมั่น“อยู่ตรงกลางสภาวะรู้นั้น  หทยวัตถุ
รู้ตัวเอง มีอาณาเขตการรู้ทั้งที่ไกลรูปกายออกไปและรู้ที่กลางตัวจิตเอง อันเป็นการรู้อาการทาง กาย เวทนา จิต ธรรม ปรมัตถ์
   การรู้ของคนทั่วไปนั้นจะมีแต่สมองที่รู้  ไม่มีจิตไปรู้
   เมื่อแยกรูปนามได้ จะเห็นการรู้ของจิต อันเป็นความรู้สึก
แผ่ขยายกระจายเป็นรัศมีออกไปทั้งที่ตัวและรอบตัวไปแต่ละขณะ “แล้วดับ” ไปแต่ละขณงะ แล้วรู้ใหม่
กระบวนการนี้รวดเร็วดัง ความถึ่ของแสงไฟ  เกิดดับรวดเร็วแต่รู้  เป็นจิตที่เหมือนจะทำงานเอง แต่ที่จริงแล้วเป็น”การเปลื้องจิต“ไปแต่ละขณะ
ไม่ยึดติดกับความรู้ใด“
        จิตส่งใน จึงเป็นความหมาย การรู้ทั้งภายใน ภายนอกรูปขันธ์ เป็นการรู้ที่ไม่ยึดติดกับอะไร ด้วยความถึ่สูง อันตั้งมั่นที่“ตรงกลาง”จิต