ประเด็นคือตั้งแต่วันที่ 1 มกราคม 68 เราได้โทรไปต่อว่าแม่เรา พูดไปร้องไห้ไป ว่าแม่เรารักลูกไม่เท่ากัน เพราะแม่เราควักเงิน 1แสนให้พี่สาวคนโตในวันขึ้นบ้านใหม่ อะไรๆก็ให้แต่พี่ ก็รำพึงรำพันไปเยอะอยู่แล้ววางสาย หลังจากนั้นแม่เราก็ไม่โทรมาจนถึงทุกวันนี้ เราก็ไม่ได้โทรไป เล่าย้อนไปปีที่แล้ว แม่เราโอนที่ดินผืนนึงให้พี่สาวคนโต(พี่สาวขอไปสร้างบ้าน) โดยที่แม่ก็ไม่ได้แบ่งให้ลูกคนอื่นด้วย ให้คนเดียว แล้วไม่ได้บอกใครด้วย เรารู้จากปากญาติคนนึง เสียความรู้สึกช็อตแรก ช็อตสองก็ตอนควักเงินแสนให้พี่ตอนขึ้นบ้านใหม่ แม่เราอายุ 68ปี เราอายุ 30ปี นะคะ ถามว่าพี่ดีไหม ดีกับพ่อแม่ เพราะเขารับราชการ ดูแลพ่อแม่อยู่ต่างจังหวัด พาพ่อแม่ไปกินข้าว ส่วนเราอยู่กทม. นานๆเทศกาลจะกลับที ตั้งแต่เราทำงานเดือนแรกจนถึงวันนี้เราโอนเงินให้แม่ทุกเดือนเป็นเวลา 8ปีแล้ว เดือนละ 3-4000 บาทมาตลอดไม่เคยขาด ถึงแม้เราจะทะเลาะกันสิ้นเดือนมกรา,กุมภาที่ผ่านมาเราก็โอนให้เหมือนเดิมนะ เขาก็เงียบ เราเสียใจนะกับเรามีแต่อยากได้ เราซื้อคอนโดเราไม่ได้อะไรจากแม่ พี่สาวคนรองสร้างบ้านก็ไม่ได้อะไรจากแม่เช่นกัน ตั้งแต่ช็อตแรกที่เรารู้ว่าแม่โอนที่ดินให้พี่สาวคนโต เราก็เคยโทรไปก่อนหน้าตอนโน้นอ่านะคะ เพราะเขาคงรู้ว่ามันคลุกกรุ่น เขาเลยบอกจะแบ่งให้ทุกคนสำหรับสร้างบ้านคนละผืนก่อน ลูกคนอื่นสะดวกโอนตอนไหนก็มาโอนเอา แต่เรากลับบ้านไปบอกเดี๋ยวก่อน เดี๋ยวค่อยโอน โอนตอนไหนก็ได้ ก็คือไม่ได้ค่ะ รอบที่แล้ว(แม่เราเป็นคนสมัยก่อน หัวโบราณ ขี้เหนียวเป็นทุนเดิม ให้ของคนยาก อยากเก็บทุกอย่างไว้กับตัวจนกว่าเขาจะเสียก่อน) กลับไปตอนสายโทรศัพท์เมื่อวันที่ 1 มกราคม เราก็ดราม่าอีกรอบ เขาบอกก็กลับมาโอนเอา เหมือนเดิม ทีนี้สงกรานต์ที่จะมาถึง เราจะพาแฟนกลับบ้านจังหวัดที่อยู่ติดกับบ้านเรา และเราก็อยากกลับจังหวัดเราด้วย เพราะอยากเล่นน้ำสงกรานต์ คิดถึงอาหาร แต่กลับบ้านไม่ได้เพราะยังไม่ได้คุยกันกับแม่ หลายๆทีเราคิดนะว่าเราจะไม่ส่งเงินให้แล้ว ไม่เอาแล้วสิ่งใดที่เขาไม่ได้อยากให้ เขาไม่แคร์เรา เราจะไปสนใจทำไม ก็เงียบๆห่างหายกันไปเลย เราควรเลือกทางไหนดี