​เราถูกเลี้ยงมาแบบอยู่ในกรอบ อยู่แต่บ้าน ไม่เคยไปไหนมาคนเดียว ตลอดจน 20 ปี อยู่กับคนเฒ่าซึ่งมีความคิดที่หัวโบราณ ไม่ให้ไปไหนกับเพื่อน ให้อ่านแต่หนังสือ ใช้เวลาว่างกับการเรียนและตอนนี้ดูเหมือนเขายังห่วงเราอยู่ ซึ่งบางครั้งก็เกินไปจริง ๆ คงเป็นเพราะเราเป็นผญ.ตัวเล็ก ลูกคนเดียว คิดว่าเรายังเด็กในสายตาเขา ทำอะไรเขาก็ไม่มั่นใจในตัวเรา จะทำอะไรเขาก็ตัดสินใจให้ตลอด ซึ่งเหตุนี้ทำให้เราเป็นคนขาดความมั่นใจในตัวเองด้วย บวกกับโตมาไม่ได้ถูกเลี้ยงโดยแม่ ไม่สนิทกับแม่ ซึ่งแม่เป็นคนที่อารมณ์ยากที่สุด บางครั้งก็ดูเหมือนจะคุยได้ทุกเรื่อง แต่จริง ๆ ก็ไม่ เขามักจะมองเราด้วยสายตาที่ทำให้เราไม่สบายใจ เหมือนโดนกดอยู่ตลอด เวลาเจออะไรมาเราเลือกที่จะเก็บไว้คนเดียว เพราะกลัวโดนบ่น โดนดุ ตอนนี้เราได้อยู่มหาลัย ทำให้รู้ว่าประสบการณ์ที่เราพึ่งเจอ มันคือเรื่องปกติหรือเป็นสิ่งเคยชินสำหรับคนรุ่นเดียวกันไปแล้ว ดูเหมือนว่าประสบการณ์เราพึ่งเริ่มจากศูนย์ ในขณะที่คนอื่นมีเป็นสิบแล้ว เพราะตอนไม่ขึ้นมหาลัยเราอยู่แต่บ้าน

เข้าใจนะคะว่าที่เขาทำแบบนี้ก็เป็นห่วงเราเข้าใจจริง ๆ แต่อยากให้เขามองว่าเราโตแล้ว และห่วงให้น้อยลง


เราจึงอยากถามทุกคนว่าทำยังไงให้มั่นใจในตัวเอง กล้าตัดสินใจและทำให้ผู้ใหญ่มั่นใจในตัวเรา เราอยากใช้ชีวิตแบบอิสระแต่ก็ไม่อยากให้เขาห่วงเรามากเกินไป