เราคบกับแฟนมา 6 ปีค่ะ ตั้งแต่เรายังเรียนมัธยม 1-2 ปีแรก พวกเรามีความสุขกันมากค่ะ แต่พอช่วงมหาลัยปีท้ายๆ เรื่องเรียน เรื่องฝึกงาน เรื่องสอบ เรื่องวิจัย ทำเอาเราเครียดมากจนร้องไห้ให้เขาเห็นบ่อยๆ เขาก็ให้กำลังใจแหละนะคะ แต่เราเครียดจนบางทีหงุดหงิดใส่เขาบ่อยมาก และเริ่มทะเลาะกันเรื่องเล็กน้อยบ่อยขึ้น


—————— เคยถามเขาด้วยนะคะ ว่าไม่โอเคอะไรในตัวเรา มีนิสัยไหนไหมที่มองว่าไม่ดี เขาตอบกลับมาแค่ “ไม่” ———————

ณ ตอนนี้เราทำงานกันแล้วค่ะ แต่วันนี้เราเครียดมากเพราะตัวเองป่วย และกำลังต้องลงแข่งกีฬาที่เราเป็นตัวแทนหน่วยงาน มันทั้งกดดัน กังวล เครียด เขาคงดูออกค่ะ เลยถามเราว่าเป็นอะไร 4-5 ครั้ง แต่เราไม่อยากพูดเพราะไม่อยากเอาอารมณ์คุยกัน

เขาเลยระบายออกมาว่า อยู่กับเราแล้วเขาเครียดบ่อยมาก เพราะไม่รู้ว่าวันนี้เราเป็นอะไร ไม่สบายตรงไหน โดนใครว่ามารึป่าว เราไม่เคยเล่าให้ฟังเลย เขากังวล เป็นห่วง จนเครียดแทนเรามาหลายปี

พอเราได้ยินก็หูดับเลยค่ะ เพราะที่ผ่านมาเขาคงทนมาตลอดว่าไม่โอเคที่เราชอบเงียบเวลาเครียด แล้วเขาก็บอกต่อว่า “ถ้าอยู่ด้วยกันต่อไปคงเครียด ประสาทกินแน่นอน คงเหมาะกับการอยู่คนเดียว” เขาก็ถามเรานะคะว่ารู้สึกยังไง เราก็บอกว่าตอนนี้รู้ปัญหาแล้ว ขอบคุณที่พูดออกมานะ ขอโทษที่ทำนิสัยไม่ดีมาโดยตลอด ขอโทษจริงๆ แต่เขายังคงยืนยันว่า “เขาน่าจะเหมาะกับการอยู่คนเดียว เราควรนัดเจอกันเหมือนตอนมัธยมมากกว่า”

เราควรทำอย่างไรดีคะ เราอยากปรับตัวเพื่อความสัมพันธ์ที่ดี อยู่กินด้วยกันมา 4 ปีดูออกค่ะว่าวันไหนที่มันมีความสุขพวกเราจะยิ้มให้กันและขำกันลั่นบ้านมากๆ แต่วันไหนมีคนใดคนนึงเครียด มันก็ตึงไปหมดเลยค่ะ เพราะมีอะไรไม่ยอมบอกกัน มีวิธีง้อหรือแสดงออกให้เขารู้ไหมคะว่าพร้อมปรับจริงๆ 🙏🏻🤍