เล่มนี้ก็เป็นมีดพกเดินป่าขนาดกลางค่อนข้างเล็กน่าจะจัดอยู่ในประเภทมีดยังชีพหรือมีดเซอร์ไววอล เป็นแบบเก่าๆ old school survival มีดแบบนี้มันเคยมีวันดีๆของมันถึงแม้ว่าวันนี้อาจจะไม่ใช่ มันเคยทำงานได้ดีและยังทำได้ดีมาตลอด แต่ทุกวันนี้มีมีดแบบอื่นๆเหลือคณานับ มากพอที่จะเบียดเสือเฒ่าให้ตกขอบได้
เป็นมีดแบบเก่าๆ อาจจะมองว่าล้าสมัยก็ได้ครับ หลายคนเคยใช้มันหลายคนก็ยังใช้มันอยู่ แต่ดูแล้วคงมีไม่มากที่อยากได้มันไว้ทำงานซักเล่มนึง บังเอิญว่าผมเองเป็นหนึ่งในนั้น
เล่มนี้ใบมีดทำจากใบเลื่อยโซ่ยนต์หรือที่เรียกกันว่าบาร์เลื่อย ของเก่าเยอรมันยี่ห้อ สติลท์ วิธีทำก็เป็นแบบเก่าดั้งเดิมจริงๆครับผมคือเขียนแบบลงไปที่แผ่นเหล็ก เป่าให้ขาดเป็นรูปด้วยแก็ส แล้วมาเจียร์ตกแต่งด้วยมือ แต่งแนวคมด้วยตะไบ กระดาษทราย แล้วเข้ากระบวนการชุบแข็ง
ซึ่งจริงๆแล้วหลังจากตัดเหล็กมาได้เราก็ต้องเอามาอบทันทีครับผมละลายคาร์ไบด์ลดความเครียดจากความร้อนที่สูงเกิน 1200 องศาที่หลงเหลือตามขอบของใบมีด กินไฟนิ่งๆราวๆ 10 นาทีแล้วเอาออกมาทำนอมอลไลซ์ เมื่อเย็นดีแล้วเอามาเจียน์ขอบทิ้งไปให้หมด แต่งให้ได้โครงสร้างภายนอกแล้วเอากลับเข้าไปอบอ่อนหรือแอนนีลอีกครั้ง เพื่อเอาออกมาตกแต่งด้วยตะไบได้
วิธีทำมีดแบบนี้เหลือน้อยคนจริงๆที่ยังใช้อยู่ ปรกติผมเองก็ไม่ได้ใช้วิธีนี้แต่ก็เป็นวิธีแรกๆที่ผมหัดทำมีด
ตกแต่งใบมีดเรียบร้อยปาดแนวคมขัดกระดาษทราย ส่งท้ายด้วยการแทงตะไบฟันเลื่อยที่สันมีด ที่เลือกเอาเหล็กบาร์เลื่อยมาทำก็เพราะต้องการลักษณะพิเศษเฉพาะตรงนี้คือมันมีร่องสำหรับใส่เลื่อยโซ่เมื่อมาแทงเป็นฟันเลื่อยแล้วมันจะได้ฟันเลื่อยคู่มีรางอยู่ตรงกลาง เลื่อยไม้เข้าง่ายกว่าฟันเดี่ยวๆในความหนาสันมีดที่เท่ากัน
รูปร่างของมีดโดยรวมคล้ายๆมีดมาร์เบิลส์หรือมีดยังชีพกองทัพอากาศสหรัฐที่เรียกกันว่ามีดไพรอท เจ็ต เซอร์ไววอล ภาษาอังกฤษผมนึกไม่ค่อยออกในตอนนี้ แต่มันก็เป็นมีดแบบนี้แหละครับ ซึ่งจริงๆแล้วไอ้มีดกองทัพอากาศนี่มีดมาร์เบิลก็ทำออกมาก่อนหลังๆนี่กลายเป็นของออนตาริโอ้ ไม่แน่ใจว่าลิขสิทธิ์จะตกเป็นของออนตาริโอ้ด้วยรึเปล่า
เหล็กทำใบมีดแข็งดีเหมือนกันครับผม ถ้าว่ากันตามข้อมูลเดิมๆเหล็กโครงเลื่อยแบบนี้มีแนวโน้มว่าจะเป็นเหล็กเบอร์ L6 ถ้าเทียบกันแล้วก็เป็นเหล็กรหัส DIN ของเยอรมันเข้าซักเบอร์นึงจนได้ อาจจะเป็น 2714 หรือเก่ากว่านั้นมากตามอายุของใบเลื่อยเก่า กรรมวิธีอบชุบก็เทียบเอาตามมาตรฐานอเมริกันแหละครับผม ชุบ L6 กับ O1 ก็พอจะใช้อุณหภูมิร่วมกันได้ ตั้งสมมุติฐานว่ามันมีคาร์บอนราวๆ 0.7 % ก็แล้วกัน
แผ่นกะบังมือทำด้วยเหล็ก SKD11 ของญี่ปุ่น หนา 3 มิลล์ชุบแข็งถูกต้องครบถ้วนเหมือนใบมีด เพราะฉะนั้นไม่ต้องกลัวว่ามันจะหักหรืองอในสภาพใช้งาน เจาะรูและแทงตะไบให้เป็นเหลี่ยมพอดีกับกั่นมีดด้วยวิธีแบบเดิมๆครับผม ถูแล้วก็ถู มีแผ่นรองเป็นทองเหลืองชิ้นนึงครับ ตัวด้ามทำด้วยเขากวาง และแผ่นปิดท้ายทำด้วยเปลือกหอยมุก ด้ามยาว 4 7/8 นิ้ว กั่นมีดยาว 4 3/4 นิ้ว มีที่ให้ใส่เปลือกหอยได้อีกหุนนึงพอดิบพอดี
มีดทำค่อนข้างยากนะครับ ถึงจะหน้าตาเหมือนๆมีดโปรดักชั่นหรือมีดใช้งานทางการทหารทั่วๆไป แต่กรรมวิธีการผลิตทำด้วยมือหรือมีดแฮนเมด เรียกมันว่ามีดคัสตอมเมดได้เต็มปาก จิตวิญญาณของมีดคัสตอมไม่ใช่ว่าทำมีดแบบไหนหรือวัสดุอะไร มันอยู่ที่คุณรู้สึกกับมันอย่างไร เอาใจใส่มันขนาดไหนต่างหาก
ผมเองชอบเล่นมีดแบบที่ใช้ทางการทหารโดยเฉพาะมีดที่สันหลังเป็นเลื่อย ชอบมาตั้งแต่เด็กๆแต่ไม่ค่อยได้เล่นนักหรอกครับ นานๆมีโอกาสได้ใช้มีดแบบทีนึงต้องเอาให้สมใจอยาก นี่ยังขาดซองหนังแบบที่มีหินลับมีดขนาดเล็กติดมาด้วย ถ้าอีกหน่อยคงค่อยๆทำให้ได้เห็น เท่านี้ก็ดีใจหนักหนาแล้ว
โลกเปลี่ยนแปลงไปทุกวัน บางสิ่งบางอย่างรอบตัวเราก็เปลี่ยนไป บางสิ่งบางอย่างในใจก็ไม่เหมือนเดิม หลายสิ่งจากไปอย่างถาวร บางสิ่งจากไปเพื่อรอวันกลับมา บางเรื่องราวจำได้แม่น บางเรื่องราวไม่ได้ลืมแต่แค่รอคอยโอกาสจากความคิดคำนึง
ฝนเริ่มตกแล้ว อยากเล่นมีดไปด้วยฟังเพลงเจ้าสาวที่กลัวฝนหรือไม่งั้นก็ Rhythm of the Rain ไปด้วย จิบกาแฟโปแลนด์แก่ๆหน่อย กินแกล้มกับขนมสามเกลอหรือปลากริมไข่เต่า กินผัดซีอิ๊วไหม้ๆที่ทำด้วยเส้นก๋วยเตี๋ยวที่ไม่ลื่นๆเหมือนของสมัยนี้ ข้าวราดแกงเขียวหวานหมูเหนียวๆเหมือนสมัยก่อนซักจาน ตบท้ายด้วยซาสี่เย็นเล็กน้อยซักขวด มีมะม่วงเขียวๆกลิ่นเหมือนน้ำมันมวยที่หาไม่ได้ในสมัยนี้แล้วซักครึ่งลูก
อืมม บางสิ่งคงมีแต่ในความฝันเท่านั้นซินะ มันอาจจะไม่มีให้เห็นในยุคนี้ แต่ความจริงที่ทุกคนต้องยอมรับก็คือมันเคยมี มีอยู่จริงๆและยังมีคนคิดถึงมันอยู่ นานๆครั้งในวันเหงาๆ ของบางอย่างไม่มีอีกแล้วตามเหตุผลทางธุรกิจของสมัยนิยม แต่อย่างน้อยมันก็มีที่อยู่เล็กๆในก้นบึ้งลึกๆของหัวใจเก่าๆ
มีดเก่าของคนแก่