ตามหัวข้อกระทู้เลยครับ กระทู้อาจจะเป็นการบ่นๆชีวิตไปสะมากกว่าแต่อยากรู้ความเห็นคนที่โตกว่าที่เคยได้ใช้ชีวิตในแบบต่างๆมากกว่าตัวผมเองด้วยครับ  ตอนนี้อยู่มหาวิทยาลัยปี2 อาศัยอยู่กับน้องของพ่อเพราะเขาเช่าบ้านอยู่ใกล้มหาวิทยาลัย พ่อกับอาคนนี้ค่อนข้างสนิทกันครับเหมือนอาเป็นลูกอีกคนของพ่อเลยก็ว่าได้ รวมถึงในบ้านก็ค่อนข้างที่จะสนิทกันเลย คือตั้งแต่ม.ปลายก็มาอาศัยอยู่กับเขาแล้ว พอตอนสอบเข้ามหาวิทยาลัยผมยื่นโควต้าไว้ที่พะเยา ผ่านนะครับ แต่ไม่สามารถเรียนที่นั่นได้เพราะอาคนนี้บอกว่ามันไกล จะไปอยู่คนเดียวทำไม ซึ่งคนในบ้านเห็นด้วยหมด ผมก็เลยตามเลยลองยื่นมหาวิทยาลัยอื่นที่ใกล้บ้านเข้ามา เพราะส่วนตัวชอบพะเยาก็จริงแต่ก็คิดว่ามันไกลบ้านมากจริงๆ แต่พอลองยื่นมหาวิทยาลัยที่ใกล้บ้านแล้ว ประกาศผลออกมาสองที่ ซึ่งอันแรกเขาบังคับอยู่หอใน อีกที่ไม่มีบังคับ ตอนแรกก็อยากจะยืนยันที่แรกไปเลยเพราะมันหมดเขตก่อนอันที่สองประกาศผล กลัวไม่ติด แต่ก็ติดที่ที่บ้านบอกว่าไม่อยากให้อยู่หอ เลยยอมสละสิทธิ์ที่แรกไปเพื่อรอประกาศผลอีกที่ สรุปว่าก็ติดที่นี่ ตอนแรกบ้านที่เขาเช่ามันค่อนข้างจะไกลมอมากเลยครับ เกือบ 7 กิโล ซึ่งมันค่อนข้างจะเดินทางลำบาก ผมก็แอบบอกๆพ่อว่าถ้าไปเช่าหอบริเวณใกล้มอเลยจะดีกว่ามั้ย แต่แบบข้างต้นที่บอกเลยครับว่าพ่อสนิทกับอามาก เขาเลยลองถามอา  อาก็บอกว่าไม่เป็นไรเดี๋ยวไปรับไปส่ง ซึ่งก็ไปรับไปส่งวันแรกที่เรียน ไปสายด้วยครับ คือผมตื่นก่อนนานแล้วแต่เขายังไม่ลุกจากที่นอนจนผมต้องไปปลุก วันที่สองต้องไปเองครับ รถเยอะมากๆ ขับรถในเมืองใหญ่ครั้งแรกในชีวิตเลย ต้องออกจากบ้านตั้งแต่6โมงทั้งทีมีเรียน10โมง เพราะฟังรีวิวจากพี่ๆในมอว่ารถค่อนข้างติด ผมก็ค่อยๆขับจนมาถึง ก็หลงๆในมอบ้าง บางวันเขาบอกต้องใช้มอไซค์คันที่ผมต้องขับไปเรียนเขาก็จะไปส่ง แต่ก็เหมือนเดิมเลยครับ เขาตื่นสาย พอไปปลุกเขาก็บอกว่ามห้แฟนเขาไปส่งผม ซึ่งผมก็เกรงใจมากๆ เลยเพราะแฟนอาเขาก็ทำงานเยอะแล้ว มันก็จะวนลูปแบบนั้นมาจนผมขึ้นปีสอง ได้ประมาณ1เดือน เขาย้ายบ้านเช้ามาใกล้มอขึ้นเดินทางสะดวกขึ้น 
ซึ่งค่าเช่าก็จะแพงขึ้นมากเลยครับ ผมก็ช่วยค่าบ้านทุกเดือน  ซื้อของเข้าบ้าน ค่าน้ำค่าไฟ บ้าง บางครั้งที่เขาช้อตผมก็ทีให้ยืมบ้าง เพราะส่วนตัวก็ไม่ได้เป็นคนมีเงินเก็บครับ มีแค่เงินกยศ.  ซึ่งอาเป็นคนที่พูดไม่ดีสุดๆ เขาชอบด่าคนในบ้านแบบไม่มีเหตุผลด้วยบางครั้ง แฟนเขาโดนประจำครับ แล้วพอด่าไม่มีอะไรจะด่าก็จะพาลมาถึงผม ผมก็ไม่อยากเถียงด้วย เพราะแค่เจอกลุ่มคนในมอผมก็เหนื่อยแล้ว บางทียังไม่ได้ทำอะไรเลยก็โดนด่า บางครั้งคือแค่ผมนอนตื่นบ่าย เพราะกลางคืนทำงานดึก  แต่วันนั้นมันไม่มีเรียนนะครับ เขาก็แท็กด่าในกลุ่มแชทของบ้าน ว่าไม่ออกมาช่วยงานเลยบ้างอะไรบ้าง เล่นเกมถึงตีสองตีสาม ซึ่งผมก็ยอมรับนะว่าผมเล่นเกมดึกจริงๆ แต่คือผมเครียดงานเลยมาเล่นหลังทำงานบ้างอะไรบ้าง มันเลยดึก แต่เขาไม่บอกว่าจะให้ช่วยงานอะไร  ซึ่งเขาสามารถเคาะประตูบอกผมได้ แต่เขาไม่ทำ เขาเลือกที่จะให้ผมตรัสรู้เอง แล้วพอผมไม่ทำก็ด่า พูดแซะบ้างอะไรบ้าง คือบางครั้งรู้นะครับว่าเขาไม่ได้พูดจริงจัง แต่ผมรับฟังมากๆ ผมก็เหนื่อยท้อเก็บมาร้องไห้คนเดียวบ่อยๆ คือมันเก็บไว้จนมันเอ่อ ปมก็ต้องร้องไห้ บ้างอะไรบ้าง วันนั้นย่ามาหามานอนด้วยกัน เขาก็พูดเหมือนกันกับที่เคยพูดมา ซึ่งผมทรมานมาก เพราะอยากร้องไห้มากแต่ย่าอยู่ด้วย ผมรักย่ามากไม่อยากให้เขารู้สึกเครียดไปด้วยพอเขาเห็นเขาถามผมก็ต้องบอกว่าเรียนเหนื่อยแทน ซึ่งย่าจะจำไม่ค่อยได้แล้ว เหมือนคนเป็นโรคอัลไซเมอร์ เขานอนข้ามวันก็ลืมแล้วครับว่าผมร้องไห้ เลยเลือกที่จะโกหกเขาไปให้เขาไปจะได้ไม่ต้องไปคิดอะไร  จนมาวันนี้ผมก็โดนพูดแบบเดิมๆใส่อีกแล้ว เขาแท็กในกลุ่มแชทด่าว่าผมไม่ช่วยทำงานเลย ไปเรียนก็ไม่ไป ซึ่งช่วงนี้มันไม่มีเรียนแล้วครับ เพราะใกล้สอบแล้ว ผมเลยแวะไปมอแค่ตอนเย็นๆเพื่อส่งงาน เฉยๆ บางทีมีกิจกรรมเย็นๆก็เลยต้องไปเย็นๆ ผมก็บ่นๆให้น้องชายฟัง น้องก็เลยแกล้งๆพิมพ์ในกลุ่มว่าใกล้สอบแล้วอย่าลืมตั้งใจอ่านหนังสือกันนะจ๊ะ ประมาณนี้ซึ่งเขาก็ตอบกลับมาว่ากูเห็นเล่นเกมถึงตีสาม ซึ่งผมก็เล่นเกมจริงครับไม่ปฏิเสธ แต่ผมไม่ได้เล่นทุกวัน บางวันคือทำงานจริง ซึ่งบางครั้งเข้าดิสคอร์ดคุยกับเพื่อนเพราะมันเป็นงานกลุ่ม หรือบางทีผมไม่เข้าใจงานผมถามเพื่อนได้ แล้วบางทีคือผมทำงานคนเดียวผมชอบหลับครับ พอเป็นแบบนั้นเขาเลยคดว่าผมเล่นเกมดึกทุกวัน ซึ่งผมก็ไม่อยากอธิบายอะไรแล้ว เพราะเขาแค่รับฟังแต่ไม่คิดตาม สุดท้ายพอเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆเขาก็ด่าเหมือนเดิม ซึ่งผมเหนื่อยใจมากเลยครับ สุขภาพจิตจากที่มันแย่อยู่แล้วผมรู้สึกแย่เข้าไปอีก รู้สึกเหมือนตัวคนเดียวเลยครับ มีครอบครัวอยู่ด้วยก็จริงแต่เขาเหมือนไม่เขาใจตัวผมเลย  คาดหวังอยากเป็นอย่างงั้นงี้ แต่ผมไม่อยากใช้ชีวิตแบบนี้แล้ว ผมควรทำตัวอย่างไง คือไม่สามารถพูดปัญหานี้กับใครได้เลย เหมือนผมพูดไปก็ไม่มีใครเข้าใจเลย อยากฟังความเห็นคนอื่นๆบางครับ ว่าผมควรทำอย่างไร หรือควรทนแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ จนจบ มหาวิทยาลัย แล้วค่อยหาทางรอดให้ตัวเองอีกครั้งนึง ตอนนี้ผมยังไม่รู้ว่าปัญหามันเกิดที่ตัวผมเองหรือเพราะใคร  แต่พอเสียใจบ่อยๆ ผมหมดศรัทธาในการใช้ชีวิตมากๆ เลย อยากหายออกไปจากโลกนี้  ผมอยากมีชีวิตอยู่นะครับ แต่พอเจอบ่อยๆผมก็แอบคิดว่าตัวผมทำไม่ดีขนาดนั้นเลยหรอ