เราอายุ13ค่ะ แต่ทุกวันนี้เบื่อชีวิตมากบางทีอยากฆตต. คือบางทีก็เบื่อเฉยๆเลยค่ะไม่มีอะไร แต่บางทีก็เกี่ยวกับปัญหาจากชีวิตประจำวันนี่แหละค่ะ ตอนประถมเราชอบโดนเพื่อนถามว่าแม่ทำงานอะไร ส่วนตัวเราก็ไม่รู้เพราะเขาไม่เคยบอก เพื่อนเราก้คิดว่าแม่เราทำงานอย่างว่า ก็พากันล้อมาตลอดตอนนั้นไม่เข้าว่างานนั้นคือไรตอนนนี้เข้าใจแล้วค่ะรู้สึกเป็นปมด้วย พอขึ้นมัธยมมาก็โกหกอาชีพแม่กับเพื่อนในห้องไปค่ะ ปัญหาสองคือ ช่วงที่เราขึ้นม.1มาแรกๆ ไม่อยากมีปัญหากับใครเลยเลือกอยุ่กับเพื่อนอีกคนที่มาจากรร.เดวกัน และเลือกสนิทกับนาง แล้วก้ทำดีกับคนอื่นเพราะกลัวโดนเกลียดค่ะ แต่นางเพื่อนเราเป็นคนมีอีโก้สูง นางชอบตบชอบตีเราค่ะเจ็บมากชอบพูดด้าว่าเราพอเราพูดกลับก็จะหาเหตุผลให้ตัสเองเป็นคนดี นางชอบหาเหตุผลให้เราดูผิดและชอบทำให้เรารู้สึกว่าตัสเองผิด นางชอบแคปแชทเวลาเรากับนางทะเลาะกันไปบอกเพื่อนในห้องคนอื่น และชอบบอกคนอื่นว่าเราแอ๊บเป้นคนดี บางทีเราก็จะโดนคนอื่นนินทาหรือไม่ก้พูดแซะเราในห้องค่ะ เราเลยเลือกเปลี่ยนเพื่อนไปกลุ่มอื่น แต่เพื่อนกลุ่มนั้นเราไม่รุ้นะคะว่าเขามองเราเป็นอัไร แต่เราเป็นคนยอมคนค่ะใครใช้ทำอะไรเราก้ทำให้ ทีนี้เพื่นอกลุ่มนั้นก็ใช้เราหนักมากค่ะ ทั้งซื้อของให้เพราะขก.ลงไปซื้อเอง ใช้เราทำงานให้และชอบเอาเงินมาล่อ เราไม่ได้อยากได้แต่ไม่กล้าปฎิเสธแล้วเราก็บอกนางว่าไม่เอาเงินก้ได้ เราทนมาตั้งแต่เทอม1จนตอนนี้เทอม2เหมือนนางติดนิสัยให้คนอื่นทำงานให้ตัวเองนั่วแต่งหน้า เราเริ่มไม่ทำให้ เริ่มทำตามใจตัวเอง พวกนางก็บอกว่าเราเปลี่ยนไปแรกๆดีหลังๆบลาๆ แล้วก้นินทาเราระยะเผาขนนินทาให้ได้ยินด้วยบางที เราเลยเริ่มตีตัวออกห่าง ไม่รู้จะอยู่กับใครเราเลยไปเล่นกับเพื่อนที่อยู่ต่างห้อง แต่แน่นอนว่าถ้าเป้นเวลาเรียนที่ต้องอยู่ในห้องก้ต้องโดนพูดแซะ เบื่อมากค่ะเหนื่อย ปัญหาที่บ้านก้มีเราอยุ่กับตายายแม่ทำงานที่อื่นพ่อเลิกกับแม่ ตายายทะเลาะกัน บางทีก็หนักเราก้จะนอนร้องไห้อยุ่ในห้องตอนนี้ชินแล้วไม่ร้องแล้ว เราไปช่วยยายทำงานด้วยความที่เราไม่ได้ออกห้องนาน ก็เลยเหนื่อยจะเป็นลม แต่แถวบ้านรุ้ก้ขำแล้วบอกว่าเราทำเอา โมโหค่ะอยากรู้ต้องรอให้เป้นลมชักต่อหน้าถึงจะเชื่อหรือคะหรือคะ แต่เราก้ไม่ได้เถียง สรีปก้คือเหนื่อยนั่นแหละแต่ก้ไม่อยากตายในอนาคตมีไนทำเยอะแยะ แต่ตอนนี้เบื่ออยากฆตต. ตอนแรกเราคิดว่าแค่อารมณ์ชั่ววูบ แต่เหมือนช่วงนี้คิดถึงเรืองนี้เยอะ กลัวสักวันตัวเองจะทำจริงค่ะ ทำไงดีคะ