เหตุการณ์ในปลายยุคโชซอนในสมัยพระเจ้าโกจงเป็นช่วงเวลาที่มีข้อโต้แย้งเรื่องความถูกต้องมากที่สุดตอนหนึ่งในประวัติศาสตร์เกาหลี ในความเป็นจริงราชสำนักเกาหลีในสมัยพระเจ้าโกจงนั้นอยู่ในสภาพที่ใกล้จะล่มสลาย เนื่องจากปัจจัยสำคัญสองเรื่องคือ หนึ่ง ระบบชนชั้นของโชซอนที่ผูกขาดอำนาจให้จำกัดอยู่เฉพาะชนชั้นสูงได้มาถึงทางตันและถูกต่อต้านอย่างหนักจากประชาชนทั่วไป จนทำให้รัชสมัยของพระเจ้าโกจงเป็นช่วงเวลาที่ราชสำนักถูกต่อต้านจากประชาชนมากที่สุดในประวัติศาสตร์ของเกาหลี และ สอง การฉ้อราษฎร์บังหลวงที่เกิดขึ้นอย่างรุนแรงแบบที่ไม่เคยมีมาก่อน จากกลุ่มขุนนางตระกูลมินที่เป็นพระญาติของพระมเหสีมินมย็องซอง เป็นแรงส่งให้ราชสำนักถูกต่อต้านมากขึ้น โดยพระมเหสีมินนั้นถูกมองว่าเป็นต้นเหตุ เพราะเป็นผู้สนับสนุนกลุ่มตระกูลมินให้เข้ามามีอำนาจ

ปัจจัยเหล่านี้ทำให้สังคมเกาหลีเกิดความแตกแยก ในเวลานั้นภายในเกาหลีแตกแยกเป็นสามกลุ่มใหญ่ๆคือ หนึ่ง กลุ่มราชสำนักและชนชั้นสูงที่เป็นอภิสิทธิชน เป็นกลุ่มอนุรักษ์นิยมที่พยายามจะรักษาระบบชนชั้นเอาไว้เพื่อประโยชน์ของพวกตน กลุ่มที่สองคือกลุ่มปัญญาชนคนรุ่นใหม่ ที่ต้องการเลิกระบบชนชั้นและเปลี่ยนประเทศเป็นประชาธิปไตยที่กษัตริย์อยู่ใต้รัฐธรรมนูญ โดยเอาประเทศญี่ปุ่นเป็นแบบอย่าง และสาม กลุ่มประชาชนธรรมดาที่มีความต้องการเพียงยุติการปกครองที่กดขี่ ล้มระบบชนชั้น และกวาดล้างขุนนางทุจริต 

การที่ราชสำนักถูกประชาชนต่อต้านเป็นสาเหตุทำให้เกาหลีตัดสินใจปิดประเทศ เพื่อปิดกั้นประชาชนจากการรับรู้โลกสมัยใหม่ที่เป็นปฏิปักษ์ต่อการปกครองแบบโบราณของเกาหลี แต่การปิดกั้นตัวเองในขณะที่โลกกำลังเคลื่อนเข้าสู่ยุคอุตสาหกรรมทำให้เกาหลีกลายเป็นประเทศที่ล้าหลัง อ่อนแอ เปิดโอกาสให้ต่างชาติเข้ามากดดันด้วยกำลังทหาร ซึ่งนอกจากจีนที่เป็นเจ้าประเทศราชเดิมของเกาหลี ประเทศอื่นที่เคยเข้ามาแสดงพลังในเกาหลีมี ฝรั่งเศส สหรัฐ ญี่ปุ่น รัสเซีย และอังกฤษ ซึ่งเกาหลีไม่มีทางที่จะต่อต้านได้ ดังนั้นการอยู่รอดของประเทศจึงขึ้นอยู่กับกุศโลบายทางการเมืองระหว่างประเทศ ซึ่งราชสำนักเกาหลีเลือกที่จะทำให้ราชสำนักได้ประโยชน์สูงสุด โดยไม่ได้คำนึงถึงประเทศชาติหรือประชาชน ทำให้ความมั่นคงของสถาบันกษัตริย์สั่นคลอนมากขึ้นเรื่อย ๆ

ในภาพรวมราชสำนักเกาหลีนั้นมีส่วนรับผิดชอบต่อการทำให้ประเทศชาติล่มสลายไม่แพ้กลุ่มอื่น แต่ทว่าเรื่องราวของพระเจ้าโกจงและพระมเหสีมินมย็องซองที่เรารู้จักผ่านซีรีส์เกาหลีและโลกโซเชียลส่วนใหญ่ จะมาจากประวัติศาสตร์เกาหลีที่เขียนขึ้นในสมัยกวางมูซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ราชสำนักเกาหลีประกาศตัวเป็นศัตรูกับญี่ปุ่นอย่างชัดแจ้ง หลังจากที่พระมเหสีเสียชีวิต ราชสำนักได้อุปโลกน์พระนางขึ้นเป็นวีรสตรีเพื่อให้เป็นสัญลักษณ์ของการต่อต้านญี่ปุ่น และบิดเบือนประวัติศาสตร์แบบเอาดีเข้าตัวเอาชั่วให้ญี่ปุ่น เพื่อกลบเกลื่อนความล้มเหลวในการบริหารประเทศของราชสำนักเอง และโยนความผิดทั้งหมดไปให้ญี่ปุ่นแทน

วันนี้ผมจะขอนำเสนอเรื่องราวความเป็นมาของเหตุการณ์ที่ทำให้เกาหลีล่มสลาย โดยใช้ข้อมูลที่เป็นของนักวิชาการตะวันตก ญี่ปุ่น รวมทั้งจากหนังสือ “เกาหลีในช่วงอลหม่าน” ของอาจารย์ วิเชียร อินทะสี มหาวิทยาลัยนเรศวร เพื่อให้ท่านผู้อ่านได้เปรียบเทียบมุมมองของคนต่างชาติกับประวัติศาสตร์ที่เขียนโดยชาวเกาหลี เรื่องที่จะเล่านี้จะต่างจากเรื่องราวในซีรีส์เกาหลีค่อนข้างมาก จึงขอเตือนผู้ที่เป็นแฟนพันธ์แท้เกาหลีว่าถ้าคิดว่ารับไม่ได้ก็ขอแนะนำให้ข้ามกระทู้นี้ไปจะได้ไม่ต้องทะเลาะกัน และเนื่องจากเรื่องมีความยาวมาก ดังนั้นผมจะตัดกระทู้เป็นสองตอน โดยตอนแรกจะไปจบที่กบฏปีอีโม และตอนที่สองจะเป็นเรื่องต่อจากนี้ไปจนถึงถูกผนวกเข้ากับญี่ปุ่น