สวัสดีค่ะ เราคบกับแฟนมา 9-10 เดือน เป็นช่วงเวลาที่ดีค่ะ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเรามีความสุขมาตลอด เขาทำให้เราได้รู้จักความรักที่เราไม่เคยได้สัมผัส มีความฝัน เห็นภาพในอนาคตที่อยากจะไปใช้ชีวิตร่วมกัน เรียนด้วยกัน ทำงานแล้วกลับมาเจอกัน สร้างครอบครัว ไปเที่ยวทุกที่ที่อยากไป ส่วนตัวเราอายุน้อยกว่าเขา 5 ปีค่ะ เขาไม่ค่อยรู้ หรือตระหนักอะไรขึ้นมาได้ก่อนเลยค่ะ ต้องคอยบอก พูดอยู่เสมอ มีอะไร รู้สึกไม่ดียังไงเราก็บอกเขาค่ะ แต่เขาไม่เคยรู้เลย ไม่เคยดูสีน้ำ แววตา น้ำเสียงของเราออกว่าเราอึดอัดแค่ไหนภายในใจ มันยากที่จะต้องบอกเขาค่ะ อาจจะต้องใช้เวลาสักหน่อยถึงจะค่อยๆบอกเขาออกมาเป็นคำพูดได้ เราไม่ได้อยู่ด้วยกันค่ะ แต่อยู่ใกล้กัน เราจะเป็นฝ่ายไปหาเขา ไปอยู่กับเขาตลอด ส่วนฝ่ายเขา หากเราไม่ส่งข้อความไปว่า มาหาหน่อย มาหาได้ไหม เขาแทบจะไม่มาหาเราเลยค่ะ ถ้าเราพูดคำว่า คิดถึง อยากเจอจัง เราแค่รู้สึกว่าทำไมรักของเรามันไม่เท่ากันรึเปล่านะ เราจะไปอยู่กับเขาทุกอาทิตย์เลยค่ะ วันหยุด ศุกร์-เสาร์-อาทิตย์ เราจะมีคำสั่งในหัวเสมอว่า 3 วันนี้ต้องไปอยู่กับแฟน เราไม่รู้เลยค่ะ ว่าคำว่ารักของเขา ลึกๆนั้นมันคืออะไร หลังๆเราไม่รู้สึกถึงความรัก สัมผัสไม่ได้ถึงความห่วงใย ทุกๆเช้าวันจันทร์-ศุกร์ เราจะเดินทางไปบขสเพื่อไปรอทานข้าวกับเขาและค่อยแยกย้ายกันไปเรียนค่ะ สิ่งที่น่าน้อยใจ แต่เราโดนจนชินแล้วคือเขามาสายตลอด เราอดกลั้นไว้ไม่ไหวเลยตัดสินใจพูดออกไปว่าเรารอเขานาน เขาควรวางแผนชีวิตยังไงให้มาทันตามนัด ที่เราต้องสอนเขา เพราะมันคือมารยาทพื้นฐานค่ะ เรารอเกือบชั่วโมง เราบอกว่าเราถึงแล้วแต่เขาอาบน้ำอยู่ก็มี จนเราไปสาย และเมื่อไม่นานมานี้ เขามาช้ามาก ๆ จนเราไม่รอแล้วค่ะ เพราะต้องไปทำงานที่โรงเรียนกับเพื่อนตอนเช้า เลยบอกเขาว่า เราไม่ได้รอ ต้องไปทำงานค่ะ เขาตอบมาแค่ขอโทษ แต่คำขอโทษในทุกๆวันของเขาที่เขาขอโทษเราทุกครั้งที่ผิดนัด ซึ่งก็แทบทุกวัน ก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลยค่ะ มีวันนึงที่เราตัดสินใจพูดกับเขาว่าเรารินานขนาดนั้นไม่ได้ เขาควรเผื่อเวลาของเขา เขามาเร็วกว่าเรา 10 นาทีค่ะ ตอนนั้นเราดีใจ แต่แย่ ที่เขาทำได้วันเดียว วันต่อมาก็ผิดนัดมาสายเหมือนเคย คุยกันไว้เรียบร้อยค่ะ ว่า 07:00-07:10 ควรจะถึงได้แล้ว และล่าสุด เราป่วยค่ะ ติดไข้หวัดใหญ่มา 4-5 วัน คุณแม่ คุณยายเราเองก็บอกว่าทำไมแฟนเราไม่มาดูแลเลย แวะมาดูบ้างก็ได้ เราก็เลยถามเขา ว่าเธอคิดจะมาดูเราบ้างไหม เขาบอกว่าเขาอยากพักผ่อนค่ะ เราเลยขอโทษแล้วบอกเขาว่าไม่เป็นไรให้มันจบๆ ส่วนตัวเสียใจมากอยู่ค่ะ ตอนที่เขาป่วย เราเป็นห่วง หายา ซื้อยาขี่รถไปให้เขาตั้งแต่บ้านเราถึงคอนโดเขา โทรหาตลอดถ้าเราไม่ว่าง หรือถ้าว่างก็จะแวะไปหา ไม่เคยกลัวว่าจะติดไข้ไม่สบายจากเขาเลยค่ะ เพราะความเป็นห่วงของเรามีมากกว่าความกลัว ต่อให้เราจะไม่สบายกลับมา แค่ได้ไปดูแลเขา เราก็มีความสุข เรารู้สึกเหมือนโดนละเลยทางความสัมพันธ์ค่ะ ไม่รู้ว่าเขาจะยังมีเราต่อไปเพื่ออะไร ทุกวันนี้เรารู้สึกเหมือนว่าเขาแทบไม่คิดถึงเราเลย เราไม่ได้อยู่ในลำดับความสำคัญในชีวิตของเขา วิธีแสดงความรักของเขาบกพร่อง เพราะเราอยู่ด้วยกันเยอะ นาน จนดูหมิ่นดูแคลนกันรึเปล่า ? เรารู้สึกว่าการแสดงความรักพื้นฐานของคนเป็นแฟนกัน ควรจะมาเยี่ยม มาพูดคุยแค่ช่วงเวลาสั้นๆก็ดีใจแล้วค่ะถ้าเขาไม่ว่าง แค่โทรมาหาเราก่อนบ้าง แบบที่เราไม่ต้องตาม เราก็ดีใจแล้วค่ะ เขาว่างทั้งวัน แต่เขาไม่คิดที่จะโทรมา ส่งข้อความ หรือ มาหาเราเลยด้วยซ้ำเรารู้สึกไม่ได้รับความรักจากเขาเลยค่ะ ส่วนตัวเราเองก็ไม่อยากมานั่งวิ่งตามความรักแบบนี้แล้วเหมือนกันค่ะ เหนื่อยจนมันชินด้านชาไปหมด อันนี้เป็นความรู้สึกส่วนนึงของเราค่ะ มีความน้อยใจอยู่มาก อาจจะงี่เง่าสำหรับบางคนนะคะ แต่นี่เป็นแค่ความคิดส่วนนึงจากคนในความสัมพันธ์นี้ และมุมมองของเรา ยังไงเข้ามาพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันได้นะคะ