ตอนนี้กำลังคุยๆเพื่อสานสัมพันธ์กับคนๆนึงอยู่ค่ะ แต่ด้วยวัยทำงาน ยี่สิบปลายใกล้เข้าสามสิบแล้วต่างคนต่างไม่มีเวลา แต่ส่วนมากอีกฝ่ายจะยุ่งกว่าเรา ทำให้วันๆนึงคุยกันน้อยมาก บางวันแทบไม่ได้คุยกันเลย ซึ่งเป็นเราเองที่แอบมีความน้อยใจและคิดถึงเขา  พอมานั่งคิดๆก็รู้สึกว่า ช่วงที่โสดหลายปีที่ผ่านมา เรามีความสุขกับการใช้ชีวิตมากๆ เรียกว่าเป็นช่วงชีวิตที่โคตรดีเลยค่ะ แต่พอได้เริ่มเปิดใจคุยกะใครสักคน รู้สึกความสุขที่เคยมีลดลง ซึ่งมันก็มาจากเราเองที่ติดเขา5555555 แต่ส่วนตัวก็ยังชอบคนคุยคนนี้นะคะ เพราะเขาตั้งใจทำงานมาก และมีความคิดที่ดีเลยค่ะ เลยอยากศึกษากันไปเรื่อยๆ 
มีใครเคยเป็นและจัดการความรู้สึกตัวเองกันยังไงบ้างคะ อยากมีแฟนแล้วมีความสุขไม่น้อยกว่าตอนที่โสดค่ะ