วันนี้เพิ่งตัดสินใจเลิกกับแฟนที่คบกันมา 13 ปี ด้วยเหตุผลคือไม่มีความสุขกับความสัมพันธ์ที่เป็นอยู่ ขอเล่าว่าเราคบกับแฟนมาตั้งแต่อายุ22 เค้าเป็นแฟนคนแรกคนเดียวตลอดชีวิต ความสัมพันธ์ดีมาตลอดจนช่วง 3 ปีหลังนี้ที่เราไม่ค่อยมีเวลาคุยกันน้อยลง แต่ก้อคุยกันได้ไม่มีทะเลาะ จนวันนึงเรารู้สึกว่าเวลาที่เป็นส่วนของเราโดนแย่งไปเพราะงาน เราน้อยใจมากแต่พยายามเข้าใจว่าแฟนทำงานหนัก จนมีครั้งนึงตัดสินใจคุยกันจริงจังว่าเราควรปรับตัวแก้ปัญหาให้เราสามารถไปต่อกันได้ (เรื่องมือที่สามไม่เคยมีนะคะ) ปรับกันได้สักพักก้อกลับมาเป็นอีก ต้องบอกว่าแฟนเราบ้างานจนละเลยเราไม่มีเวลาและที่ว่างให้เราเลยจริงๆ จนเมื่อวานเป็นวันอาทิตย์ ซึ่งเราขอไว้ว่าขอให้เป็นวันของเราซึ่งมันก้อน้อยมากแต่ล่ะสัปดาห์แต่ถ้าสัปดาห์ไหนมีงานขอแค่ให้บอกเราเราไม่มีปัญหา(เรากับแฟนทำงานคนละที่) แต่เชื่อไหมคะว่า เราโดนละเลยปล่อยให้เป็นคนรอไม่บอกเราสักคำว่ามีงาน เวลาในหนึ่งวันตั้ง 24 ชม.แค่พิมพ์ไลน์บอกเราสักนิดเราคิดว่าไม่ถึงนาทีก้อรับทราบกันแล้วแต่แฟนเราเค้าเลือกที่จะไม่เเคร์ความรู้สึกเรา ไม่คิดถึงเรา เราเลยไลน์ไปหาตัดพ้อว่าแค่เวลานิดเดียวไลน์หาไม่ได้เลยเหรอ เค้าก้อตอบกลับมาดีว่าติดงาน เราเลยบอกว่าถ้าเป็นแบบนี้ความรักมันจะแย่เอานะ ถ้ารู้สึกกดดันไม่อยากทำแล้วขอให้บอก บอกกันดีๆยื้อกันไว้แบบนี้ไม่มีความสุขเลย เชื่อไหมว่าเค้าอ่านและไม่ตอบ เรายังรอว่าเค้าจะตอบกลับมาเล่าเหตุผลที่เป็นแบบนี้บ้างเค้าเลือกเงียบ เรารอรอทั้งวัน จนดึก การรอครั้งนี้ทำให้เรารู้ว่า เราไม่มีความสำคัญอะไรแล้วและความรู้สึกความสัมพันธ์ที่ผ่านมามันไม่สำคัญอีกแล้ว ในส่วนความรู้สึกเค้ามันอาจจะหมดไปก่อนเรานานแล้วก้อได้แต่ที่เค้ายื้อไว้อาจเป็นเพราะคบกันนาน เรารู้สึกสงสารตัวเอง สงสารมากเหมือนเราถูกทิ้งแบบที่ไม่ได้บอกเลิก การเงียบ เป็นการบอกเลิกที่เจ็บสุด เราน่าสมเพชสุดๆ เราเลยตัดสินใจเดินออกมาจากตรงนั้นแบบเงียบๆคนเดียว ชีวิตเป๋ไปแต่เราตั้งสติได้ไม่ฟูมฟาย เราออกมาจากความสัมพันธ์เงียบๆคนเดียว เราถูกทิ้งด้วยความเงียบ เรามีค่าแค่นั้น วันนี้แผลสดมากๆ แค่อยากเล่าระบายเรื่องราวให้ใครฟังบ้าง บางคนอาจจะคิดว่าเรางี่เง่า เราแค่อยากบอกว่าความรู้สึกและหัวใจมันบอบบางมาก