คืนฝนตกหนักในหมู่บ้านริมแม่น้ำ
ฟ้าผ่าลงมาแวบหนึ่ง
ส่องให้เห็นเงาของชายชราผมขาวโพลน
เขาค่อยๆ ก้าวขึ้นจากแพไม้เก่า ผิวของเขาซีดขาวจนเกือบเรืองแสง ร่างกายแข็งแรงเกินวัย 
ชาวบ้านยืนมองเขาด้วยสายตาสงสัย
บางคนกระซิบกันว่า เขาไม่ใช่คนจากที่นี่ แต่ด้วยความเป็นมิตร
พวกเขาชวนชายชราคนนั้นเข้ามาพักในหมู่บ้าน
คืนแรกที่เขาอยู่ อากาศเย็นยะเยือกเกินปกติ แม้ฝนจะหยุดตกแล้ว
ไม่กี่วันต่อมา หญิงสาวสามคนในหมู่บ้าน ตายเงียบๆ ไม่มีรอยแผล
ไม่มีสาเหตุ... ก่อนตาย พวกเธอเล่าด้วยน้ำเสียงสั่นเทาว่า
ได้ยินลมหายใจแผ่วๆ ใกล้หูในความมืด
บางคนฝันเห็นชายชราผมขาวยืนนิ่ง มองมาจากปลายเตียง ตาแดงก่ำ
ไม่พูดอะไร
ชาวบ้านเรียกเขาว่า ‘ตาพวง’ และเชื่อกันว่า เขาคือผีปอบ
นี่ไม่ใช่แค่เรื่องเล่าครับ แต่เป็นเรื่องของผีปอบตนแรก ที่ถูกจารึกไว้จริงในประวัติศาสตร์ไทย

สวัสดีครับเพื่อน ๆ ก่อนตีสามจะพาเพื่อน ๆ ไปพบกับ รากเหง้าแห่งความลี้ลับของผีปอบ
ที่ไม่มีใครหยิบยกมาพูดกันมากนัก ตัวผมเอง คิดว่าปอบเป็นผีที่แตกต่างจากผีชนิดอื่นอย่างชัดเจน มีเอกลักษณ์ที่น่าสนใจ
กระสืออาจลอยหัวกับไส้ มาหลอกตอนคืนเดือนมืด
ผีตายโหงอาจโผล่ข้างทาง
แต่ปอบต่างออกไปครับ มันไม่ใช่ผีที่คุณเห็นแล้ว ชี้ได้ว่านี่คือผี
มันซ่อนอยู่ในร่างคน อยู่ในเพื่อนบ้านที่คุณทักทายทุกวัน
หรือแม้แต่คนในครอบครัว... ปอบไม่ใช่แค่ผีที่มาหลอก 
แต่คือคำสาปที่ฝังอยู่ในร่างมนุษย์ 
 
ในตำนานผีไทย โดยอาจารย์เทวัญ วรรณรักษ์ บันทึกไว้ว่า
ถ้าได้กลิ่นเน่าจางๆ ลอยมาในอากาศโดยไม่มีที่มา  ชาวบ้านมักเล่าถึงเวลาปอบอยู่ใกล้ ๆ 
หรือเดินไปพอเห็นแสงเรืองๆ รอบอะไรบางอย่างในความมืด... 
เสียงลมหายใจที่ดังใกล้เกินกว่าที่ควรจะเป็น
นั่นละครับ ปอบกำลังอยู่ใกล้ ๆ
บันทึกซะชวนหลอนกันเลยทีเดียว แต่ถ้ายังไม่พอสำหรับสายฮาร์ดคอร์ เราลองมารู้จักกำเนิดของปอบกัน

ในตำนานผีไทย เล่าไว้แบบนี้ครับ มันเริ่มจากคนที่ฝึกไสยศาสตร์
หรือมนต์ดำเกินขอบเขต ชาวบ้านสมัยอยุธยาเชื่อว่า ผู้ที่อยากได้พลังเหนือธรรมชาติ อย่างวิชาคงกระพัน หรือการเรียกวิญญาณ
มักถูกพลังร้ายนั้นครอบงำ... พวกเขาตายไปพร้อมความโลภ
และวิญญาณไม่ยอมจากไปไหน... ติดอยู่ในร่างนั้น จนคนเหล่านั้นกลายเป็นปอบ ที่ต้องหาร่างใหม่ให้สิงต่อไปเรื่อย ๆ

จดหมายเหตุของลาลูแบร์ ราชทูตฝรั่งเศส ที่มาในสมัยสมเด็จพระนารายณ์ บันทึกไว้ว่า
ชาวสยามมีพิธีกรรมลึกลับ ที่เรียกวิญญาณจากที่มืด... ถ้าควบคุมไม่ได้
พลังนั้นจะกลายเป็นภัย...นี่แหละครับ จุดเริ่มต้นของปอบที่มีมามากกว่า 300 ปี
 
จากจุดเริ่มต้นที่ผิดธรรมชาติแบบนั้น
จนมาถึงความเชื่อของผีปอบในภาคอีสาน
ความเชื่อนี้ ฝังจนหยั่งรากลึก ลึกจนกระทั่ง
มันอยู่ในวิถีชาวบ้านของคนบางพื้นที่ในสมัยก่อนครับ
ชาวบ้านแถวนครพนมเล่ามานานว่า
หมอผีบางคน เคยทำพิธีต้องห้ามเพื่อเพิ่มพลัง...
พวกเขาเรียกวิญญาณร้ายมาเสริมตัวเอง แต่ถ้าพลาด ร่างกายจะถูกยึด...

มีเรื่องเล่าจากหมู่บ้านหนึ่ง หมอผีคนนึง ตายไปหลังทำพิธีไม่กี่วัน
แต่ไม่นาน ชาวบ้านเริ่มเห็นเขากลับมาเดินตอนกลางคืน... ตาแดงก่ำ ตัวซีดขาว...
คืนนั้น กลิ่นเน่าลอยมาจากบ้านเขา และคนในครอบครัวเริ่มป่วยหนัก...
ไม่กี่วัน ทุกคนตายเงียบๆ เหลือแค่ร่างที่ไร้ชีวิต...
ชาวบ้านบอกว่า ปอบดูดพลังชีวิตไปจนหมด ไม่เหลือแม้แต่วิญญาณครับ
 
ความเชื่อนี้ ใช่ว่าจะมีแค่ภาคอีสานครับ ภาคเหนือก็ไม่ต่างกัน...
ในคัมภีร์ใบลานเก่าที่พบในวัดล้านนา บันทึกถึงคนที่ฝึกวิชาคงกระพัน
แต่ตายกระทันหันก่อนปลดปล่อยพลัง... วิญญาณของพวกเขาติดอยู่ในร่าง จนกลายเป็นปอบ... 

มีเรื่องเล่าหนึ่งจากเชียงใหม่ หมู่บ้านหนึ่งพบเด็กชายเปลี่ยนไปหลังพ่อตาย...
กลางวัน เขายังช่วยงานในบ้าน...
แต่คืนหนึ่ง ชาวบ้านเห็นเขาลุกจากที่นอน เดินไปนั่งนิ่งหน้าบ้าน...
ตาแดงก่ำ มองไปในความมืด... แม่ของเขาคิดว่าเด็กฝันร้าย เลยไม่สนใจ...
แต่คืนต่อมา มีคนเห็นแสงเขียวลอยจากตัวเขา... เสียงหายใจแผ่วๆ ดังในความเงียบ... เขาไม่ตอบเมื่อถูกเรียก...
ไม่กี่สัปดาห์ แม่ของเขาตายอย่างไม่มีสาเหตุ ก่อนตายแม่ของเด็กคุยกับคนรู้จักว่า ช่วงนี้นางฝันร้ายทุกคืน
ชาวบ้านเชื่อว่า ปอบจากพ่อย้ายมาสิงลูก และกำลังหาคนต่อไป

และเรื่องที่หยิบยกมาเล่าให้ฟังตอนต้นเรื่อง
เป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นในจังหวัดอุตรดิตถ์ สมัยรัชกาลที่ 5 ในหนังสือ วชิรญาณวิเศษ  ได้บันทึกเรื่องตาพวงไว้ชัดเจนครับ

ชายชราที่ไม่มีใครรู้ว่าเป็นใคร มาจากไหน... เขาเข้ามาในหมู่บ้าน แล้วคนเริ่มตาย...
ชาวบ้านเล่าว่า ก่อนตาย เหยื่อได้ยินลมหายใจในความเงียบ...
บางคนฝันถึงเขายืนจ้องจากปลายเตียง ตาแดง ไม่พูดอะไร...
ความตายลามไปทั่วหมู่บ้าน จนชาวบ้านเริ่มหวาดกลัว
แต่เพราะเป็นหนังสือ ที่ตีพิมพ์เพื่อเผยแพร่ความรู้ 
ให้แก่ข้าราชการและชนชั้นสูงในสมัยนั้นเท่านั้นครับ เรื่องของปอบตาพวง
จึงไม่มีใครรู้มากนัก คนในสมัยก่อนนี่เจออะไรหลอน ๆ กันเยอะครับ
อย่างเรื่องเล่านี้ก็เช่นกัน เป็นเรื่องเล่าที่เห็นปอบกับตาทีเดียว 
 
เรื่องนี้เล่าจากบ้านน้ำเกี๋ยน อำเภอภูหลวง จังหวัดเลย ในช่วง พ.ศ. 2510
มีชาวบ้านเล่าถึงหญิงสาวคนหนึ่ง ชื่อ "นางคำ" นางคำเนี้ย ป่วยหนักแล้วเสียชีวิตอย่างกะทันหันครับ
หลังจากนั้น ชาวบ้านเริ่มเห็นเงาคน เดินไปมาใกล้บ้านของเธอตอนดึก พร้อมกลิ่นเน่าจาง ๆ

คืนหนึ่ง ชายหนุ่มที่กลับจากทุ่งนา เห็นนางคำยืนอยู่ใต้ต้นมะขามริมทาง
เธอหันมามองด้วยตาแดงฉานและยิ้มแปลก ๆ เขาตกใจจนวิ่งกลับบ้าน
หลังจากนั้น เขาเริ่มได้ยินเสียงกระซิบข้างหูทุกคืน จนต้องย้ายออกจากหมู่บ้าน
ชาวบ้านเชื่อว่านางคำถูกปอบสิงก่อนตาย และวิญญาณของเธอกลายเป็นปอบที่ออกหากินในหมู่บ้านครับ 
 
นี่แหละครับปอบ ที่ไม่ใช่แค่ผีที่มาหลอกแล้วหายไป... มันฉลาด มันซ่อนตัว และมันไม่หยุดที่คนเดียว...
ตำนานผีไทย บอกว่า ปอบย้ายจากแม่ไปลูก จากพี่ไปน้อง เหมือนคำสาปที่ฝังในสายเลือด...
ชาวบ้านกลัวมันมากกว่าผีทุกตัว เพราะคุณไม่มีทางรู้ว่าใครคือปอบ จนกว่ามันจะลงมือ...
ถ้าคืนหนึ่ง คุณได้ยินลมหายใจแผ่วๆ ใกล้หู แต่ไม่มีใครในห้อง...
หรือเห็นคนในบ้านยืนนิ่งในความมืด ตาแดงก่ำ... คุณจะทำยังไงครับ?

ในตอนหน้า เราจะลงไปให้ลึก กับความลี้ลับของปอบกันมากกว่านี้ เรื่องเล่าจากชาวบ้านที่ได้เผชิญหน้ากับปอบจริงๆ
และมันทำอะไรกับหมู่บ้านทั้งหมู่บ้านได้บ้าง... มีเรื่องเล่าจากอดีตที่ชวนขนลุกยิ่งกว่านี้รออยู่...