มีโปรเจคที่ค้างคาในอยู่ คืออยากเขียนนิยายเป็นกลอน โดยดัดแปลงมาจากเรื่อง ผาแดง-นางไอ่ ในอีกมุมมองหนึ่งแต่ไม่ไปไหนสักที
ตอนนี้มี Ai เข้ามาช่วยหลายอย่าง ตื่นเต้นมากจึงนำกลับมาปัดฝุ่นใหม่  ยังไงฝากติชมได้ครับ 

เป็นตำนานเล่าขานอีสานถิ่น
ต่างได้ยินเรื่องราวแต่คราวหลัง
หนองหานนี้เคยมีเมืองชื่อเสียงดัง
เมืองที่พังยุบไปใต้บาดาล

ชื่อเมือง “เอกชะทีตา” สง่ายิ่ง
“พระยาขอม” ครองเมืองมิ่งยิ่งไพศาล
พระธิดา    นาม “ไอ่คำ” สะพรั่งบาน
โฉมสะคราญสะท้านทั่วทั้งแผ่นดิน

แม้โฉมงามตามประสาวัยว้าวุ่น
สาวแรกรุ่นในห้องหับประดับศิลป์
สุดอ้างว้างมีเพ้อบ้างบางอาจิณ
เฝ้าถวิลคนครองคู่มาสู่ใจ

กลิ่นสาวโปรยโรยทั่วทั้งภิภพ
ฟุ้งตลบอบอวนชวนหวั่นไหว
แผ่ไปซ่านถึงบาดาลเมืองห่างไกล
ลึกลงไปใต้ดินถิ่นนาคา

“ท้าวพังคี” นาคหนุ่มก็ชุ่มชื่น
หญิงเป็นหมื่นนาคีไม่รี่หา
เฝ้าคนึงถึงกลิ่นสาวราวปุพพา
เหมือนร่วมบุญกันมาแต่คราใด

อดไม่ไหวจึงขึ้นไปเมืองมนุษย์
พลันสะดุดสาวงามตามสงสัย
เฝ้าห่วงหาคอยจับตาด้วยแปลงกาย
เฝ้านางไอ่ ด้วยรูปกาย “กระรอกเผือก”

[ผญา - พังคีรำพึง]
โอ้นางไอ่เอ้ย
วาสนามาส่างฮ้าย อ้ายถึกแบ่ง แตกต่างกัน
ปุพเพ มาเกี่ยวพัน แต่สวรรค์ กะส่างฮ้าย
อ้ายมาคองคอยถ่า  หลายภพมา แต่กาลเก่า
บัดพอมาพ้อเจ้า สองเฮานั่น ต่างเผ่าพันธุ์  แท้น้อ  นางไอ่