หลังจากที่เราตัดสินใจว่าจะจบความสัมพันธ์แบบไม่เต็มใจสักเท่าไหร่
เล่าย้อนไป...
แฟนเราเขาติดกัญชา เป็นโรคจิตเพศจากการใช้กัญชามาระยะเวลานึง (เคยตั้งกระทู้ก่อนหน้านี้แล้ว)
ช่วงสมัยเรียน อายุช่วง19-20ปี เขาเสพกัญชาและมีอาการเครียดจากปัญหาการเรียนและปัญหาเรื่องการเงินค่าเทอม
เคยเข้าบำบัดในรพ.จิตเวช เพราะคลั่งอาละวาดที่ รร.มาก่อน
จิตแพทย์ของเขาอธิบายว่า เคมีในสมองของเขาทำงานผิดปกติ จำเป็นต้องใช้ยาในการรักษา และต้องทานยาแบบนี้ต่อไปห้ามหยุดยาเอง
เราเป็นแฟนเขา ตอนแรกเราไม่รู้เรื่องเขาเคยคลั่ง แต่รู้ว่าเขาทานยา เราคิดว่าเขาเป็นซึมเศร้า ระหว่างที่คบหากัน เขาเป็นดีมาก ดีกับเรามากๆ
และไม่มีอาการทางจิตเวชใดๆ ทำให้เรากังวล เราคิดว่าเขาผ่านการรักษามาจนดีขึ้นแล้ว
จนกระทั่งเวลาผ่านไปเกือบปี อาการแรกเริ่มคือแค่นอนไม่หลับ หลับยาก เราก็เป็นห่วง และคอยแนะนำให้เขาทานยา
เป็นอย่างนี้อยู่ 2-3เดือน เขาก็เปลี่ยนแปลงพฤติกรรมอย่างกะทันหัน มีอาการหลอน ก้าวร้าว ไม่มีเหตุผล พูดจาไม่ดีไม่แคร์ความรู้สึกกัน
ทั้งๆที่ไม่เคยเป็น เราพาเขาไปพบจิตแพทย์ เพื่อรับยามาทานใหม่ และสั่งให้เขาหยุดการใช้กัญชา แต่สุดท้ายมันก็ไม่เป็นผล
ปัญหาลากยาวมานาน 3เดือน จนล่าสุดเขาไปพูดกับแม่เราให้แม่เราฟังว่าเราโทรหาเขาเรื่องพ่อ เพื่อขอกำลังใจแต่เขาดันใช้กัญชาอยู่ และมีการมึนเมา ทำให้เผลอหัวเราะใส่เราโดยไม่ตั้งใจ ทำให้เราเสียใจมาก
แม่เราจากที่เอ็นดูแฟนมาตลอด เขามักจะมาหาแม่บ่อยๆ พูดเรื่องทำธุรกิจเปิดร้านขายของ เขาเรียนจบและยังไม่มีงานทำ เขาอยากทำธุรกิจค้าขาย แต่ด้วยความที่อาการของโรคจิตเพศกำเริบ เขาเหมือนคนพูดจาไม่รู้เรื่อง พูดเรื่องเดิมๆ จะทำนั่นนี่แต่ก็ไม่ทำ ซ้ำยังไปเล่าเรื่องที่ไม่ควรให้แม่เรารับรู้ให้ท่านฟังอีก แม่เรารับไม่ได้ เลยพูดกับเขาไปตรงๆว่า ถ้าเขาไม่คิดจะปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้น แม่ก็ขอร้องอย่ามาคบกับลูกสาวแม่เลย แม่ก็รักลูกของแม่
เหตุการณ์นี้เราไม่รู้เรื่อง แม่ก็ยังไม่ได้เล่าอะไรให้ฟังเพราะเห็นว่าเราอยู่ในช่วงเสียใจและยุ่งกับงานศพของพ่อ
และเขาเองก็พึ่งมาบอกตอนที่มีโอกาสได้คุยกันหลังเสร็จภารกิจงานศพพ่อแล้ว เขาบอกว่าแม่บอกให้เขาเลิกยุ่งกับเรา
พอได้ยินแบบนี้ เรารู้ดีว่าแม่เราเขาไม่พูดแบบนี้แน่ถ้าไม่มีเหตุอะไรที่มันร้ายแรง เราถามเขาว่าทำไม เกิดอะไรขึ้น
เขาบอกแค่ว่า เขาจำไม่ได้ เขาคงไปทำให้แม่ไม่พอใจ
เราเลยมาถามแม่ แม่เล่าให้ฟังว่า เขามาหาแม่ที่ร้านประจำ มาพูดแต่เรื่องทำธุรกิจ ซึ่งบางเรื่องก็ดูเวอร์ไปเกินความจริง แม่พยามทำความเข้าใจ แนะนำและสอนเขา แต่ตัวเขาเองก็เหมือนคนพูดแล้วไม่เข้าใจ ซ้ำยังมานั่งดื่มน้ำใบกระท่อมกับน้อง(ลูกจ้างที่ร้าน) แม่ก็เตือนเขาว่าอย่าดื่มกินอะไรที่มันไม่ดีนักเลย แต่ตัวเขากลับพูดเหมือนกับไม่มีความละอายหรือรู้สึกผิดว่า สมัยก่อนเขาดื่มยิ่งกว่านี้อีก ซึ่งเราได้ยินแบบนั้น ก็ไม่เข้าใจว่าเขาไม่มีความคิดหรือยังไง มันคือสั นด า น หรืออาการของโรคทางจิตเวช ถึงทำให้เขาพูดกับแม่แบบนั้น จนฟางเส้นสุดท้ายเขาเล่าเรื่องการใช้กัญชา กับเรื่องที่ทำให้เราเสียใจให้แม่ฟัง แม่เราเลยรับไม่ได้ พูดขอให้เลิกยุ่งกับเรา และขอร้องเราให้เลิกกับแฟนซะ
เราเสียใจ คิดมากอยู่หลายวัน จนในที่สุดเราก็ตัดสินใจรับสายและคุยกับเขาว่าจะเอายังไง เลิกกัญชาหรือจะเลิกกับเรา
เขาบอกเลือกไม่ได้ไม่อยากเลือก เขายังไม่พร้อมจะเลิก เราเลยสรุปให้ว่าการที่เขาตอบแบบนี้นั่นคือ เขาไม่เลือกเรานั่นแหละ
เราวางสายและบล็อคโซเชี่ยลหมดทุกทาง เหลือไว้แต่ทางเบอร์โทรศัพท์ เรายังใจอ่อน ทำใจไม่ได้ เขาโทรมาเรื่อยๆ 2-3วัน
เราก็ตัดสินใจรับสาย เขาถามเราว่าทำอะไรอยู่ ขอโทษเรา และพยามจะคุยแบบปกติ
เราก็ตอบไปว่าคนที่เขาควรจะขอโทษ ไม่ใช่เราแต่ควรเป็นแม่เรานะ
เขาพูดว่าเขาไปขอโทษแม่ก็คงไม่อยากฟัง พูดแบบไม่อยากจะไปพูดขอโทษแม่เรา
เราผิดหวังในตัวเขามาก เราถามเขาว่าเขาอยากจะเลิกกัญชาไหม ? เขาตอบว่าเฉยๆ
เราก็จุกจนไม่รู้จะพูดอะไรต่อ เลยได้แต่บอกเขาว่าถ้าเลิกได้ก็รีบเลิกนะ ป๊ากับแม่แกแก่มากแล้ว ป๊าไม่ค่อยสบาย มีเวลาก็อยู่กับท่านหน่อย
ปรับปรุงตัวเองซะ ขอโทษถ้าเราขอร้องมากไป และ ถ้าไม่มีอะไรจะคุย ถ้าแค่จะโทรมาคุยเฉยๆ ไม่ต้องโทรมานะ แล้วเราก็วางสาย
เขาก็โทรมาอีกเรื่อยๆ เราก็พยายามไม่รับ จนล่าสุด ด้วยความที่เราเองก็ทนกับความรู้สึกไม่ไหว เขาโทรมาหา เราก็เลยรับสายเขาอีกครั้ง
เขาพูดปกติเหมือนเรายังคบกัน เราเลยโมโห พูดไปหลายอย่างว่า การที่เขาทำแบบนี้ มันทำให้เราลำบากใจ และสิ่งที่เขาทำกระทำไป เขาก็ไม่เคยคิดแก้ไข ทำไมไม่เห็นใจเราบ้าง เราพยามหวังดี ดูแลเขามาตลอด จนเราเองรู้สึกว่าเราลำบาก เราเหนื่อย หลังๆเขาก็เริ่มทำตัวแย่ ทำอะไรไม่นึกถึงใจเรา
เราเสียความรู้สึก เครียด นอนร้องไห้ มา3เดือนแล้ว แล้ววันนี้ทำไมถึงยังทำเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เราว่าหลายอย่าง แล้วบอกว่าแค่นี้นะ
เขาตอบกลับมาแบบขำๆว่า เอ้า จะวางทำไม เรารู้สึกว่าสิ่งที่เราพูด เราระบายความในใจ บอกเขาว่าเราเสียใจแค่ไหน เราน้อยใจอย่างไร
เขากับมองว่ามันแค่เรื่องตลกหรอ? คิดว่าเราแค่งอน โวยวายใส่ หรอ ? ผู้ชายแบบนี้ พอเห็นว่าเราแคร์เขามากๆ เขามีความสุข และ
พอใจที่ได้ทำแบบนี้หรอ พอใจที่เห็นเราทุกข์เพราะเขาหรอ? แบบนี้เขาเกลียดเราใช่ไหม?
มันมีคนที่ทำกับคนที่รักเขาได้ขนาดนี้จริงๆหรอ เราต้องจัดการยังไงกับคนแบบนี้ ล่าสุดเราบล็อคเบอร์โทรศัพท์ไปแล้ว
เราทำแบบนี้ทำไมเราเจ็บปวดเอง เราทุกข์ทรมาน เราต้องใช้เวลาจริงๆ รู้เข้าใจ แต่ความรู้สึกมันย้อนแย้งกับความคิด
ทำไมต้องเสียใจกับอะไรแบบนี้ ทำไมต้องคิดถึงคนแบบนี้ แถมลึกๆก็ยังไม่หมดแพชชั่นในการพยามกู้สติให้เขากลับมาเป็นแบบเดิม
แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันพังหมดแล้ว ครอบครัวไม่โอเคกับเขาแล้ว เราเหนื่อยใจ
ขอความเห็นอะไรก็ได้ ที่ช่วยให้เราผ่านช่วงเวลานี้ไปให้ได้ทีเถอะค่ะ
ขอระบายนะคะ ผู้ชายแบบนี้ เขาทำแบบนี้เพราะเขาเกลียดเราใช่ไหม
เล่าย้อนไป...
แฟนเราเขาติดกัญชา เป็นโรคจิตเพศจากการใช้กัญชามาระยะเวลานึง (เคยตั้งกระทู้ก่อนหน้านี้แล้ว)
ช่วงสมัยเรียน อายุช่วง19-20ปี เขาเสพกัญชาและมีอาการเครียดจากปัญหาการเรียนและปัญหาเรื่องการเงินค่าเทอม
เคยเข้าบำบัดในรพ.จิตเวช เพราะคลั่งอาละวาดที่ รร.มาก่อน
จิตแพทย์ของเขาอธิบายว่า เคมีในสมองของเขาทำงานผิดปกติ จำเป็นต้องใช้ยาในการรักษา และต้องทานยาแบบนี้ต่อไปห้ามหยุดยาเอง
เราเป็นแฟนเขา ตอนแรกเราไม่รู้เรื่องเขาเคยคลั่ง แต่รู้ว่าเขาทานยา เราคิดว่าเขาเป็นซึมเศร้า ระหว่างที่คบหากัน เขาเป็นดีมาก ดีกับเรามากๆ
และไม่มีอาการทางจิตเวชใดๆ ทำให้เรากังวล เราคิดว่าเขาผ่านการรักษามาจนดีขึ้นแล้ว
จนกระทั่งเวลาผ่านไปเกือบปี อาการแรกเริ่มคือแค่นอนไม่หลับ หลับยาก เราก็เป็นห่วง และคอยแนะนำให้เขาทานยา
เป็นอย่างนี้อยู่ 2-3เดือน เขาก็เปลี่ยนแปลงพฤติกรรมอย่างกะทันหัน มีอาการหลอน ก้าวร้าว ไม่มีเหตุผล พูดจาไม่ดีไม่แคร์ความรู้สึกกัน
ทั้งๆที่ไม่เคยเป็น เราพาเขาไปพบจิตแพทย์ เพื่อรับยามาทานใหม่ และสั่งให้เขาหยุดการใช้กัญชา แต่สุดท้ายมันก็ไม่เป็นผล
ปัญหาลากยาวมานาน 3เดือน จนล่าสุดเขาไปพูดกับแม่เราให้แม่เราฟังว่าเราโทรหาเขาเรื่องพ่อ เพื่อขอกำลังใจแต่เขาดันใช้กัญชาอยู่ และมีการมึนเมา ทำให้เผลอหัวเราะใส่เราโดยไม่ตั้งใจ ทำให้เราเสียใจมาก
แม่เราจากที่เอ็นดูแฟนมาตลอด เขามักจะมาหาแม่บ่อยๆ พูดเรื่องทำธุรกิจเปิดร้านขายของ เขาเรียนจบและยังไม่มีงานทำ เขาอยากทำธุรกิจค้าขาย แต่ด้วยความที่อาการของโรคจิตเพศกำเริบ เขาเหมือนคนพูดจาไม่รู้เรื่อง พูดเรื่องเดิมๆ จะทำนั่นนี่แต่ก็ไม่ทำ ซ้ำยังไปเล่าเรื่องที่ไม่ควรให้แม่เรารับรู้ให้ท่านฟังอีก แม่เรารับไม่ได้ เลยพูดกับเขาไปตรงๆว่า ถ้าเขาไม่คิดจะปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้น แม่ก็ขอร้องอย่ามาคบกับลูกสาวแม่เลย แม่ก็รักลูกของแม่
เหตุการณ์นี้เราไม่รู้เรื่อง แม่ก็ยังไม่ได้เล่าอะไรให้ฟังเพราะเห็นว่าเราอยู่ในช่วงเสียใจและยุ่งกับงานศพของพ่อ
และเขาเองก็พึ่งมาบอกตอนที่มีโอกาสได้คุยกันหลังเสร็จภารกิจงานศพพ่อแล้ว เขาบอกว่าแม่บอกให้เขาเลิกยุ่งกับเรา
พอได้ยินแบบนี้ เรารู้ดีว่าแม่เราเขาไม่พูดแบบนี้แน่ถ้าไม่มีเหตุอะไรที่มันร้ายแรง เราถามเขาว่าทำไม เกิดอะไรขึ้น
เขาบอกแค่ว่า เขาจำไม่ได้ เขาคงไปทำให้แม่ไม่พอใจ
เราเลยมาถามแม่ แม่เล่าให้ฟังว่า เขามาหาแม่ที่ร้านประจำ มาพูดแต่เรื่องทำธุรกิจ ซึ่งบางเรื่องก็ดูเวอร์ไปเกินความจริง แม่พยามทำความเข้าใจ แนะนำและสอนเขา แต่ตัวเขาเองก็เหมือนคนพูดแล้วไม่เข้าใจ ซ้ำยังมานั่งดื่มน้ำใบกระท่อมกับน้อง(ลูกจ้างที่ร้าน) แม่ก็เตือนเขาว่าอย่าดื่มกินอะไรที่มันไม่ดีนักเลย แต่ตัวเขากลับพูดเหมือนกับไม่มีความละอายหรือรู้สึกผิดว่า สมัยก่อนเขาดื่มยิ่งกว่านี้อีก ซึ่งเราได้ยินแบบนั้น ก็ไม่เข้าใจว่าเขาไม่มีความคิดหรือยังไง มันคือสั นด า น หรืออาการของโรคทางจิตเวช ถึงทำให้เขาพูดกับแม่แบบนั้น จนฟางเส้นสุดท้ายเขาเล่าเรื่องการใช้กัญชา กับเรื่องที่ทำให้เราเสียใจให้แม่ฟัง แม่เราเลยรับไม่ได้ พูดขอให้เลิกยุ่งกับเรา และขอร้องเราให้เลิกกับแฟนซะ
เราเสียใจ คิดมากอยู่หลายวัน จนในที่สุดเราก็ตัดสินใจรับสายและคุยกับเขาว่าจะเอายังไง เลิกกัญชาหรือจะเลิกกับเรา
เขาบอกเลือกไม่ได้ไม่อยากเลือก เขายังไม่พร้อมจะเลิก เราเลยสรุปให้ว่าการที่เขาตอบแบบนี้นั่นคือ เขาไม่เลือกเรานั่นแหละ
เราวางสายและบล็อคโซเชี่ยลหมดทุกทาง เหลือไว้แต่ทางเบอร์โทรศัพท์ เรายังใจอ่อน ทำใจไม่ได้ เขาโทรมาเรื่อยๆ 2-3วัน
เราก็ตัดสินใจรับสาย เขาถามเราว่าทำอะไรอยู่ ขอโทษเรา และพยามจะคุยแบบปกติ
เราก็ตอบไปว่าคนที่เขาควรจะขอโทษ ไม่ใช่เราแต่ควรเป็นแม่เรานะ
เขาพูดว่าเขาไปขอโทษแม่ก็คงไม่อยากฟัง พูดแบบไม่อยากจะไปพูดขอโทษแม่เรา
เราผิดหวังในตัวเขามาก เราถามเขาว่าเขาอยากจะเลิกกัญชาไหม ? เขาตอบว่าเฉยๆ
เราก็จุกจนไม่รู้จะพูดอะไรต่อ เลยได้แต่บอกเขาว่าถ้าเลิกได้ก็รีบเลิกนะ ป๊ากับแม่แกแก่มากแล้ว ป๊าไม่ค่อยสบาย มีเวลาก็อยู่กับท่านหน่อย
ปรับปรุงตัวเองซะ ขอโทษถ้าเราขอร้องมากไป และ ถ้าไม่มีอะไรจะคุย ถ้าแค่จะโทรมาคุยเฉยๆ ไม่ต้องโทรมานะ แล้วเราก็วางสาย
เขาก็โทรมาอีกเรื่อยๆ เราก็พยายามไม่รับ จนล่าสุด ด้วยความที่เราเองก็ทนกับความรู้สึกไม่ไหว เขาโทรมาหา เราก็เลยรับสายเขาอีกครั้ง
เขาพูดปกติเหมือนเรายังคบกัน เราเลยโมโห พูดไปหลายอย่างว่า การที่เขาทำแบบนี้ มันทำให้เราลำบากใจ และสิ่งที่เขาทำกระทำไป เขาก็ไม่เคยคิดแก้ไข ทำไมไม่เห็นใจเราบ้าง เราพยามหวังดี ดูแลเขามาตลอด จนเราเองรู้สึกว่าเราลำบาก เราเหนื่อย หลังๆเขาก็เริ่มทำตัวแย่ ทำอะไรไม่นึกถึงใจเรา
เราเสียความรู้สึก เครียด นอนร้องไห้ มา3เดือนแล้ว แล้ววันนี้ทำไมถึงยังทำเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เราว่าหลายอย่าง แล้วบอกว่าแค่นี้นะ
เขาตอบกลับมาแบบขำๆว่า เอ้า จะวางทำไม เรารู้สึกว่าสิ่งที่เราพูด เราระบายความในใจ บอกเขาว่าเราเสียใจแค่ไหน เราน้อยใจอย่างไร
เขากับมองว่ามันแค่เรื่องตลกหรอ? คิดว่าเราแค่งอน โวยวายใส่ หรอ ? ผู้ชายแบบนี้ พอเห็นว่าเราแคร์เขามากๆ เขามีความสุข และ
พอใจที่ได้ทำแบบนี้หรอ พอใจที่เห็นเราทุกข์เพราะเขาหรอ? แบบนี้เขาเกลียดเราใช่ไหม?
มันมีคนที่ทำกับคนที่รักเขาได้ขนาดนี้จริงๆหรอ เราต้องจัดการยังไงกับคนแบบนี้ ล่าสุดเราบล็อคเบอร์โทรศัพท์ไปแล้ว
เราทำแบบนี้ทำไมเราเจ็บปวดเอง เราทุกข์ทรมาน เราต้องใช้เวลาจริงๆ รู้เข้าใจ แต่ความรู้สึกมันย้อนแย้งกับความคิด
ทำไมต้องเสียใจกับอะไรแบบนี้ ทำไมต้องคิดถึงคนแบบนี้ แถมลึกๆก็ยังไม่หมดแพชชั่นในการพยามกู้สติให้เขากลับมาเป็นแบบเดิม
แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันพังหมดแล้ว ครอบครัวไม่โอเคกับเขาแล้ว เราเหนื่อยใจ
ขอความเห็นอะไรก็ได้ ที่ช่วยให้เราผ่านช่วงเวลานี้ไปให้ได้ทีเถอะค่ะ