เราก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงดีเหมือนกัน..ตอนนี้เรากำลังจะตัดสินใจว่าจะเอายังไงดีนะ...เราไม่มีเพื่อนเลยสักคน..ในเฟสบุ๊คเปิดมาจะ15ปีมีเพื่อนแค่45คนและเป็นใครก็ไม่รู้ เราก็ไม่ได้หวังว่าจะมีคนอ่านนะ...ตอนนี้เราก็พึ่งจะ30ได้2 เดือน..เรานะปวดเป็นโรงซึมเศร้า..ตอนเด็กๆนะเราก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเป็นพี่สาวคนโตต้อง เสียสละให้น้องชาย เราไม่เข้าใจ..ก็ไม่แต่ทำตามที่ยายบอก ของเล่น ของกิน จักรยาน เสื้อผ้า 
เพราะน้องเป็นเด็กผู้ชาย....รู้ไหมเราเคยโดนคนในบ้านข่มขืนด้วย..แต่พวกเขาก็ไม่ทำอะไร.เพราะกลัวจะทำให้ ชื่อเสียงในครอบครัวเสียหาย ..เรายังเด็กมากก็จริง..แต่ความเจ็บและความกลัวมันยังอยู่นะ...ทุกอย่างในตอนนั้นยังเหมือนเดิมแต่เพิ่มเติมคือความผิดของเราที่ไม่รู้ว่ามาจากไหน....เวลาที่ยายทะเลาะกับตาก็จะเป็นเราที่ได้นอนนอกบ้าน..พ่อกับแม่ไปทำงานที่อื่นพวกเขาเอาน้องคนเล็กไป..เชื่อไหม..ภาพนั้นยังจำได้ขึ้นใจเลย ตอนนั้นนะเราอยู่อนุบาล3เรสกลับมาเห็นพ่อกับแม่ขับรถออกไปผ่านเราไปเรา ร้องไห้ตะโกนและกริ้ดร้อง  ให้เอาเราไปด้วย..เราหกล้มเขาก็ไม่หยุดและจากไป..หลังจากนั้นละ นรกเลยละ..ไม่ว่าอะไร ก็เพราะว่าพ่อแม่ไม่รักเราแล้วเขาถึงไม่เอาเราไปด้วยไงเพราะพ่อแม่รังเกียจ มันไม่มีค่าไง เรียนไปก็โง..และอีกมากมายเลยเรามีปัญหาเรื่องเรียนอยู่นะ..เวลาที่โรงเรียนให้เขียนเรียงความ เรื่องครอบครัวของฉัน พ่อของฉัน แม่ของฉันคนที่ฉันรักในบ้าน  เราเขียนไม่ได้เลย....และมีเหตุการณ์หนึ่งนะ  แม่กลับมาบ้าน..แล้วบอกจะพาไปเที่ยวงานประจำอะไรสักอย่างนี้ละ แม่เอาน้องไปก่อนแล้วบอกว่าจะมารับเรา เรารอต้องแต่เย็นถึง4 ทุ่มแม่ถึงจะแล้วบอกว่าลืม....พอเราอายุ15พ่อกับแม่มารับเราไปอยู่ด้วนที่ชลบุรี เราดีใจมากเลยเราทำงานจันทร์ถึงเสาร์วันอาทิตย์เรียน เราไปเป็นแม่บ้านที่บริษัทที่พ่อเราทำงานอยู่เราไม่รู้ว่าได้เท่าไหร่เพราะว่าเราให้พ่อหมดเลยเราได้มาทำงานวันละ40 ไปเรียน100 จนเราอายุได้20เราไปทำที่เซเว่นก็เหมือนเดิมได้เท่าไหร่ก็ให้พ่อกับแม่เราได้วันละ50 บางวันเราก็ได้ห่อข้าวมากิน.ก็พ่อมีเงินเก็บบางมัน เหนีอนนะแต่เรามีความสุขสุดไปเลยตอนนั้นทำงานวันละ12 ชั่วโม เรานะแค่อยากได้ความรักจากเขาที่ครั้งหนึ่งเคยโหยหาจนวันหนึ่งร่างกายเราไม่ไหวแล้ว..ความคิดเราแปลก..การกระทำ ความคิด คำพูด..ตอนนั้นเราไม่รู้ว่าเป็นอะไร....เราเลยไปหาหมอเพราะนอนไม่หลับ หมอก็ให้ยามากิน..เราก็กลับมาทำงานเหมือนเดิม แม้ในใจจะแย่แค่ไหนแต่ในเวลางานเราต้องยิ้มและเวลาอยู่บ้านก็ต้องยิ้มให้เหมือนเดิม จนวันหนึ่งเราไม่ไหว้..เรานอนทั้งวันเลย.ไม่ได้ไปทำงาน..สิ้งที่เกินขึ้นคือ พ่อแม่ไม่ได้เข้ามาถามว่าเป็นอะไร..แต่เข้ามาด่ามาว่า ขี้เกียด ทำตัวไม่มีประโยชน์ ทำตัวไรค่า  ไม่เคยช่วยอะไรเลย หลังจากนั้นก็หูดับเลย ไม่ได้ยินอะไรอีก เรานะไม่ได้อยากตายนะ แต่เราก็ไม่รู้จะไปไหน..เรานะไม่มีที่ไป  ...เราเลยกินยานอนหลับทั้งหมดเลย เราตื่นมาอีกครั้งก็อยู่โรงบาล  นอนคนเดียว อยู่แบบนั้นไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แม่ก็มารับกลับบ้านยังจำได้เลยว่าเอามาแค่ชุดกระโปรงเดรส ไม่มีเสื้อในและกางเกงในให้เรา..และให้เรานั่งรถตุ๊กตุ๊กกลับทั้งที่ๆบ้านมีรถกะบะ4ประตู่ ตอนที่เกิดเรื่องเราอายุ23 เราไปหาหมอเองไปรักษาเราพยามแล้วแต่อาดเป็นเพราะเราไม่สามารถหาเงินได้เท่าเดิมเลยทำให้ความ สำพันที่เมื่อก่อนเคยได้รับตอบนี้ไม่มีแล้วเลยทีให้ทุกอย่างแย่ลงและพ่อกับแม่ก็คงจะรับสภาพเราไม่ได้ก็เลยส่งเรากับบ้าน อาดจะสงสัยว่าเรามีแฟนไม..ไม่มีจ้ะ..เรากลัวนะ..เราก็ได้กลับมาอยู่กับย่า ในไร่ในสวน..มันก็ดีนะเราก็มีเงินอยู่นิดหน่อยก็เอามาขายของที่หน้าบ้าน..จะได้มีเงินมารักษาตัวเอง..เพราะไปหาหมอที่หนึ่งก็ให้เงินประมาณ1000เพราะเรา อยู่ชนบทแต่โรงพยาบาลอยู่ตัวเมือง  จนวันหนึ่ง ป้าก็มาบอกให้เราไปช่วยขายของเราก็ไป และแน่นอนเราได้เจอยายเช่นกัน ทั้งคำดูถูก คำด่า มาหมดเลย ถามว่ารู้ไหมว่าเราป่วยรู้สิ..แต่เขาบอกว่าโรคนี้นะไม่มีจริง  มันเป็นแค่คำโกหกของเรา..เราก็อดทนนะ เพราะตอนนั้นนะเราอยากไปเที่ยวคนเดียวเหมือนใครยูทูป เราพยายามที่จะไม่เข้าหาเราหนี้..แต่สุดท้ายเราก็แตกสลาย..ด้วยคำว่าไร้ค่า..ในตอนนั้นนะ..ในหัวอะมันมีแต่คำว่าทำไมทำไมทำไม.แต่มันไม่คำตอบเลย..อยู่ทำไม เกิดมาทำไม หายใจทำไม ทำไมทำตัวไร้ค่าอยู่ตรงนี้ให้ได้อะไร พยายไปทำไม สุดท้ายก็จบลง ที่กินยาเกินขนาด..แต่เหตุการณ์นี้ทำให้เราเสียความรู้สึกหนึ่งไปคือความหวัง เราไม่หวังอะไรเลย .แต่จริงๆเราละไม่กล้าที่จะหวังมากกว่า ไม่หวังว่าเป็นที่รัก ไม่หวังทที่จะได้ไม่หวังที่จะมีไม่หวังที่จะรักษา จนกระทั่งเมื่อโควิชพ่อกับแม่ก็มาอยู่เราที่บ้านยาย เป็นการถาวอ พ่อเราก็ทำไรแม่ก็ขายของชำ เราไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น  แม่เราอยากได้เงินมาหมุนเวียนในร้าน เราก็ให้ยืม แต่ก็ไม่ได้คืน ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร จนเมื่อปีที่แล้วมี จดหมายมาถึงเรา ว่าเราไม่ได้ชำระค่าสินค้าเป็นตู้เติมเงิน เป็นเงินจำนวนเกือบจะ7 หมื่นบาทเรางงมากก็เลย โทรไปถาม สรุปว่าแม่เราเอาชื้อเราไป ซื้อและแม่เป็นคนค้ำประกัน  ตอนนั้นนะเราไม่ได้เสียงใจนะ แต่น้ำตาไหลเอง..เราไปถามแม่ แม่บอกว่าจะจัดการเอง .สุดท้ายเราจะต้องจัดการเพราะว่ามัน7ปีแล้วที่ทางบริษัทไม่สามารถติดต่อได้..
ทุกวันนี้ เราไม่ได้ไปหาหมอหรือรับยามากินเลย เพราะเราไม่มีเงินพอที่จะไป และล่าสุดเลยนะ..แม่อยากได้เงิน5000.บอกให้เราไปหามาให้ .และบอกว่าจะได้คืนแน่นอน และใช้เราก็เอามาให้ 5000 วันละ150 เรานะรับจ้าง วันละ100 ขายของได้บางไม่ได้ก็อีก150-200 ถ้าวันไหนหยุดก็ไม่มีรายได้เลย 
เรานะคิดอยู่นะ ชื่อในหนี้นะมันชื่อเรา ถ้าเราตายไปมันคงจะจบ เรานะอยากเที่ยวนะ เราคิดว่าเราเก่งแล้วเราพยายามถึงที่สุดแล้ว คืนนี้นะดวงสวยนะ เรามีแมวตัวหนึ่งมันสีขาว ก็หวังว่าจะมีคนให้ข้าวมันบานนะ 🤗