ฉันอายุ19ปี ในชีวิตฉันไม่เคยมีคำว่าครอบครัวสมบูรณ์แบบในหัวเลย ตั้งแต่เกิดอยู่กับยาย พอเริ่มเข้าอนุบาลย้ายไปอยู่กับย่า พอเริ่มเข้าประฐมย้ายมาอยู่กับแม่ พอเริ่มขึ้นม.ต้นย้ายไปอยู่กับป้าคนที่1 (แน่นอนันก็ต้องมีคนต่อไป) ตอนม.ปลายฉันโดนย้ายมาอยู่กับป้าคนที่2 (นี้คือปัจจุบัน) 
ชีวิตวัยรุ่นฉันจบลงตั้งแต่ฉันขึ้นม.ปลาย ฉันได้รับหน้าที่พยาบาลจำเป็น ฉันต้องดูแลคนป่วยนั้นก็คือยายของฉัน ฉันถูกขังในห้องสี่เหลี่ยม พร้อมน่าที่ที่ฉันต้องดูแลคนคนหนึ่ง ฉันมีหน้าที่ตื่น6.00น.หรือเร็วกว่านั้นทุกวันเพื่อเช็ดตัวยาย และแต่งตัวไปเรียนตอนเช้า เย็นกลับมาป้อนข้าว อาบน้ำ เสาร์อาทิตย์ก็อยู่บ้านทำแบบเดิมมีเวลาว่างคือทำการบ้าน ดูหนัง ฉันใช้ชีวิตวนลูปแบบนี้มา3ปี ที่บ้านใช้คำผูกหมันฉัน "ยายเรียนเรามาแต่เด็กเราต้องตอบแทน" ฉันเข้าใจดี ต่อมาป้าคนที่3ฉันกลับป่วยติดเตียงอีกคน (งานนี้บันเทิงกันเลยค่ะ) ต้องมีคนดูแลอีกแรกๆก็ฉันดูแลหลังๆลูกของป้าคนที่3ก็จ้างคนมาดูแล(ดูแลแค่ป้าคนที่3) ส่วนฉันต้องทำหน้าที่ตัวเองต่อไป ตอนนี้ฉันเรียนจบม.ปลายแล้ว และได้เรียนวันอาทิตย์วันเดียว เพื่อที่ฉันจะหางานทำต่อไป แต่เรื่องไม่ได้จบสวยงามขนาดนั้น คนดูแลของป้าคนที่3กำลังจะขอเลิกดูแลป้าคนที่3ซึ่งลูกของเขาจะให้ฉันดูแลต่อ ซึ่งจะให้ฉันลาออกจากที่เรียนด้วย แน่นอนฉันอาจได้อยู่ในกรงนี้ต่อไปจนพวกเขาตายก็ได้ (ลูกป้ามี3คน 1คนมีลูกสาว อีก2มีครอบครัว)
สิ่งที่อยากระบายก็คือ ฉันมีฝัน ฝันที่อยากเรียนสูงๆ ประสบความสำเร็จ มีงานที่ดี ใช้ชีวิตแบบวัยรุ่นทั่วไป ฉันโดนลำเอียงทุกอย่าง ฉันต้องพายายไปหาหมอ ฉันต้องพาป้าคนที่3ไปหาหมอ ฉันต้องเรียนตามที่ที่บ้านแนะนำ ฉันต้องทำทุกอย่างเป็น ฉันต้องเป็นคนอ่อนหวาน ฉันต้องทำตามคำสั่งทุกอย่าง โดยที่ลูกเขาอีกคนคือสบายเรียนที่ตัวเองอยากเรียน จะหน้าบูดตอนโดนใช้ก็ไม่เป็นไร คุณไม่ต้องมานั่งดุแลคนป่วยคุณมีหน้าที่เรียน คุณสามารถไปเที่ยวได้ตลอด คุณมีเครดิตทุกอย่าง ฉันเป็นวัยรุ่นอายุ19 
ขอบคุณค่ะ