พระราชากับสวนดอกไม้
ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว พระราชาองค์หนึ่งเสด็จไปเดินเล่นที่สวนดอกไม้
แต่ต้นไม้และดอกไม้พากันเหี่ยวเฉา
เมื่อเดินผ่านต้นสนพระราชาบอกว่า"ต้นสน เจ้าแข็งแรงและสูงมากเลย
 เปลือกสนมาริไทม์เชียวนะ
เดี๋ยวจะให้หมอหลวงมาเอาไปทำยา "
ต้นสนบอกว่า" หม่อมฉันขอลาตายเพคะ หม่อมฉันสูงจริง 
แต่ไม่มีลูกมากมายเหมือนต้นองุ่น ฮือ ฮือ"
พระราชาเดินมาถึงต้นองุ่น"องุ่นเจ้ามีลูกดกมากเลยนะ"
ต้นองุ่นตอบว่า"หม่อมฉันขอลาตายเพคะ หม่อมฉันมีลูกเยอะจริง 
แต่ลำต้นไม่ตรง ต้องคอยเลื้อย
คอยให้คนเอากิ่งไม้มาค้ำไว้  ที่สำคัญอิฉันไม่มีกลิ่น 
สู้กุหลาบที่มีกลิ่นหอมไม่ได้ ฮือ ฮือ "
พระราชาเดินมาถึงต้นกุหลาบ"กุหลาบ เจ้าหอมมากนะ 
ส่งกลิ่นไปทั่วทั้งสวนเลย"
ต้นกุหลาบตอบว่า"หม่อมฉันขอลาตายเพคะ 
อิฉันหอมก็จริง แต่ ดู ดู นังมะลิก็ไม่ได้หอมกว่าอิฉัน แต่เมื่อเช้านี้
ออเจ้า มาเก็บนังมะลิเข้าวังไปแล้ว ฮือ ฮือ"
ต้นไม้และดอกไม้ต้นอื่นๆ ก็ลาตายไปด้วยเหตุผลต่างๆกัน

พระราชาเดินมาสุดปลายสวน พบต้นหญ้าธรรมดาต้นหนึ่ง
พระราชาถามว่า"ต้นหญ้าเอ๋ย ต้นไม้ ดอกไม้อื่นๆเหี่ยวเฉาลาตายไปกันหมด
ทำไมเจ้าถึงเติบโตอย่างกล้าหาญ และมองโลกในแง่ดีเช่นนี้
ต้นหญ้าน้อยตอบว่า"เป็นเพราะหม่อมฉันไม่ได้รู้สึกท้อแท้หรือผิดหวังแม้แต่น้อย
 และไม่คิดมากด้วย คิดแค่เพียงการเป็นต้นหญ้า
ที่สบายอกสบายใจเท่านั้น"
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่าความสบายใจคือความสุข
เมื่อสบายใจ จิตก็จะสว่าง ชีวิตทางโลกจะไม่สับสนวุ่นวาย
หากไม่อาจทำใจให้สงบได้แล้ว ก็จะไม่มีวันรู้จักพอหรือสำนึกในบุญคุณได้
เค้าโครงเรื่องโดย-ทังมู่
#ลุงเล็กรู้จริงเรื่องเซรั่ม