🏠💔 บ้าน คือ สถานที่ที่อึดอัดใจที่สุด !!
บ้าน ควรจะเป็นที่ที่เรารู้สึกปลอดภัย
แต่สำหรับฉัน... บ้านเป็นที่ที่ฉันรู้สึก อึดอัดที่สุด ! !
ในตอนเด็ก ฉันแทบไม่เคยอยู่ด้วยกันกับพ่อแม่
พวกเขามีธุรกิจเล็กๆ อยู่ที่จังหวัดอื่น เพื่อหาเงินให้ฉันกับน้องเรียน
เราคือคนที่เรียกกันว่า "ครอบครัว" มากว่า 30 ปี แต่เราแทบไม่รู้จักกันจริงๆ
กระทั่งวันหนึ่ง… พ่อแม่ต้องปิดกิจการเพราะเศรษฐกิจแย่
ส่วนฉันลาออกจากงานมาทำหน้าที่ภายในบ้านที่เคยถูกทิ้งร้างไป
และนั่นคือ ครั้งแรก ที่พวกเขากลับมาอยู่กับฉันในบ้านเดียวกัน ทุกวัน ทุกเวลา
ฟังดูเหมือนเป็น "ครอบครัวที่กลับมาเติมเต็มกัน" ใช่ไหม?
แต่ความจริงมันตรงกันข้าม… มันคือ "จุดเริ่มต้นของสงครามในบ้าน" 🗯️💢
🏠😔 บ้านเดียวกัน แต่เหมือนคนแปลกหน้า
เราเถียงกันแทบทุกวัน
เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ก็เป็นประเด็นได้หมด
นั่นเพราะ...เราคือ "คนแปลกหน้า"
ที่ต้องมาใช้ชีวิตร่วมกัน โดยไม่ได้เตรียมใจไว้ก่อน
จนฉันเริ่มถามตัวเองว่า...
"ทำไมฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้?"
"ทำไมพ่อแม่ถึงไม่เข้าใจฉันเลย?"
"ทำไมฉันต้องอยู่กับคนที่ฉันไม่ได้รู้สึกผูกพัน?"
ยิ่งถาม… ฉันยิ่งโกรธ
ยิ่งโกรธ… ฉันยิ่งทุกข์
และฉันก็ไม่เคยได้คำตอบเลย
ทุก ๆ วันมีความเป็นพิษต่อใจ มากขึ้นเรื่อย ๆ
อยากหนีไปให้พ้น ๆ จากคนตรงหน้า แต่ก็หนีไปไม่ได้ 💔😢
🔄💡เปลี่ยนคำถาม… เปลี่ยนความสัมพันธ์
ฉันใช้ชีวิตแบบพิษต่อใจ มานานเกินกว่า 5 ปี
จนฉันเหนื่อยเกินกว่าจะตั้งคำถามว่า "ทำไม?" อีกแล้ว
ฉันเริ่มคิดว่า… "แล้วฉันจะทำยังไงให้มันดีขึ้น?"
และนั่นคือจุดเปลี่ยนของฉัน
ฉันเริ่มสังเกตว่า… เราทะเลาะกันเพราะเราต่างมี "ความเจ็บปวดในแบบของตัวเอง"
🔸 พ่อแม่เองก็มีเรื่องที่พวกเขาต้องแบกรับมาตลอดชีวิต
🔸 พวกเขาโตมาในยุคที่ไม่มีใครสอนให้ เข้าใจความรู้สึกของตัวเอง
🔸 และที่สำคัญ... พวกเขาเองก็ไม่รู้จักฉัน เหมือนที่ ฉันไม่รู้จักพวกเขา
ฉันจึงลอง "ย้ายใจ" ของตัวเองใหม่
🔸 แทนที่จะคาดหวังให้พ่อแม่เข้าใจฉันก่อน… ฉันลองเข้าใจพวกเขาก่อน
🔸 แทนที่จะตอบโต้ด้วยอารมณ์… ฉันลอง "ฟัง" มากขึ้น
🔸 แทนที่จะตั้งคำถามว่า "ทำไมพวกเขาเป็นแบบนี้?"… ฉันลองถามว่า "ฉันจะทำยังไงให้เราคุยกันได้ดีขึ้น?"
และฉันพบว่า…
เสียงทะเลาะยังไม่ได้หายไป
และในบางครั้ง บ้านก็ยังคงอึดอัดอยู่ 55555555
แต่เราเริ่มเข้าใจกันมากขึ้น
และฉันเริ่มมองเห็น "ความรัก" ในแบบที่พ่อแม่สื่อสารออกมา
แม้มันจะไม่ได้ตรงกับที่ฉันหวังไว้ก็ตาม
🌿💞 รักตัวเอง… ไม่ได้แปลว่าต้องผลักทุกคนออกไป
ฉันเคยคิดว่า "รักตัวเอง" คือการปกป้องตัวเองจากทุกความเจ็บปวด
ฉันสร้างกำแพง… ฉันเลือกที่จะนิ่งเงียบ ฉันเลือกที่จะหนีออกจากบทสนทนาที่ไม่อยากฟัง
แต่ฉันลืมไปว่า...
ในขณะที่ฉันผลักพ่อแม่ออกไป…
ฉันก็ผลัก "บ้าน" ออกไปจากชีวิตฉันเหมือนกัน
...และสุดท้าย ฉันก็อาจจะทำร้ายตัวเองโดยไม่รู้ตัว
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้💡 วันนี้ฉันได้เรียนรู้ว่า... การรักตัวเองที่แท้จริง คือการหาสมดุล
⚖️ เข้าใจพ่อแม่ ในแบบที่พวกเขาเป็น
🫂 ให้อภัยในสิ่งที่พวกเขาไม่รู้ว่า เคยทำร้ายจิตใจฉัน
❤️🩹 ยอมรับว่า "ครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ" ไม่มีจริง แต่ "ครอบครัวที่เข้าใจกัน" มีอยู่จริง (ถึงแม้จะไม่หยุดทะเลาะกัน 5555555)
💬 แล้วคุณล่ะ?
คุณเคยรู้สึกว่า "บ้าน" เป็นที่ที่อยู่ยากไหม?
คุณเคยรู้สึกว่าเราเป็นแค่ "คนแปลกหน้า" ที่อาศัยใต้หลังคาเดียวกันไหม?
แล้วคุณมี "จุดเปลี่ยน" อะไรที่ทำให้คุณเริ่มเข้าใจครอบครัวตัวเองมากขึ้น?
👇 มาคุยกันในคอมเมนต์นะ 💖
#ฉันยังคงทำพลาด #ฉันยังคงเรียนรู้ #ฉันยังคงค่อยๆเติบโต
เคยไหม… ทะเลาะกับคนในครอบครัว แล้วเราหยุดคิดไม่ได้ว่า… ‘ทำไมฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้?’
บ้าน ควรจะเป็นที่ที่เรารู้สึกปลอดภัย
แต่สำหรับฉัน... บ้านเป็นที่ที่ฉันรู้สึก อึดอัดที่สุด ! !
ในตอนเด็ก ฉันแทบไม่เคยอยู่ด้วยกันกับพ่อแม่
พวกเขามีธุรกิจเล็กๆ อยู่ที่จังหวัดอื่น เพื่อหาเงินให้ฉันกับน้องเรียน
เราคือคนที่เรียกกันว่า "ครอบครัว" มากว่า 30 ปี แต่เราแทบไม่รู้จักกันจริงๆ
กระทั่งวันหนึ่ง… พ่อแม่ต้องปิดกิจการเพราะเศรษฐกิจแย่
ส่วนฉันลาออกจากงานมาทำหน้าที่ภายในบ้านที่เคยถูกทิ้งร้างไป
และนั่นคือ ครั้งแรก ที่พวกเขากลับมาอยู่กับฉันในบ้านเดียวกัน ทุกวัน ทุกเวลา
ฟังดูเหมือนเป็น "ครอบครัวที่กลับมาเติมเต็มกัน" ใช่ไหม?
แต่ความจริงมันตรงกันข้าม… มันคือ "จุดเริ่มต้นของสงครามในบ้าน" 🗯️💢
🏠😔 บ้านเดียวกัน แต่เหมือนคนแปลกหน้า
เราเถียงกันแทบทุกวัน
เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ก็เป็นประเด็นได้หมด
นั่นเพราะ...เราคือ "คนแปลกหน้า"
ที่ต้องมาใช้ชีวิตร่วมกัน โดยไม่ได้เตรียมใจไว้ก่อน
จนฉันเริ่มถามตัวเองว่า...
"ทำไมฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้?"
"ทำไมพ่อแม่ถึงไม่เข้าใจฉันเลย?"
"ทำไมฉันต้องอยู่กับคนที่ฉันไม่ได้รู้สึกผูกพัน?"
ยิ่งถาม… ฉันยิ่งโกรธ
ยิ่งโกรธ… ฉันยิ่งทุกข์
และฉันก็ไม่เคยได้คำตอบเลย
ทุก ๆ วันมีความเป็นพิษต่อใจ มากขึ้นเรื่อย ๆ
อยากหนีไปให้พ้น ๆ จากคนตรงหน้า แต่ก็หนีไปไม่ได้ 💔😢
🔄💡เปลี่ยนคำถาม… เปลี่ยนความสัมพันธ์
ฉันใช้ชีวิตแบบพิษต่อใจ มานานเกินกว่า 5 ปี
จนฉันเหนื่อยเกินกว่าจะตั้งคำถามว่า "ทำไม?" อีกแล้ว
ฉันเริ่มคิดว่า… "แล้วฉันจะทำยังไงให้มันดีขึ้น?"
และนั่นคือจุดเปลี่ยนของฉัน
ฉันเริ่มสังเกตว่า… เราทะเลาะกันเพราะเราต่างมี "ความเจ็บปวดในแบบของตัวเอง"
🔸 พ่อแม่เองก็มีเรื่องที่พวกเขาต้องแบกรับมาตลอดชีวิต
🔸 พวกเขาโตมาในยุคที่ไม่มีใครสอนให้ เข้าใจความรู้สึกของตัวเอง
🔸 และที่สำคัญ... พวกเขาเองก็ไม่รู้จักฉัน เหมือนที่ ฉันไม่รู้จักพวกเขา
ฉันจึงลอง "ย้ายใจ" ของตัวเองใหม่
🔸 แทนที่จะคาดหวังให้พ่อแม่เข้าใจฉันก่อน… ฉันลองเข้าใจพวกเขาก่อน
🔸 แทนที่จะตอบโต้ด้วยอารมณ์… ฉันลอง "ฟัง" มากขึ้น
🔸 แทนที่จะตั้งคำถามว่า "ทำไมพวกเขาเป็นแบบนี้?"… ฉันลองถามว่า "ฉันจะทำยังไงให้เราคุยกันได้ดีขึ้น?"
และฉันพบว่า…
เสียงทะเลาะยังไม่ได้หายไป
และในบางครั้ง บ้านก็ยังคงอึดอัดอยู่ 55555555
แต่เราเริ่มเข้าใจกันมากขึ้น
และฉันเริ่มมองเห็น "ความรัก" ในแบบที่พ่อแม่สื่อสารออกมา
แม้มันจะไม่ได้ตรงกับที่ฉันหวังไว้ก็ตาม
🌿💞 รักตัวเอง… ไม่ได้แปลว่าต้องผลักทุกคนออกไป
ฉันเคยคิดว่า "รักตัวเอง" คือการปกป้องตัวเองจากทุกความเจ็บปวด
ฉันสร้างกำแพง… ฉันเลือกที่จะนิ่งเงียบ ฉันเลือกที่จะหนีออกจากบทสนทนาที่ไม่อยากฟัง
แต่ฉันลืมไปว่า...
ในขณะที่ฉันผลักพ่อแม่ออกไป…
ฉันก็ผลัก "บ้าน" ออกไปจากชีวิตฉันเหมือนกัน
...และสุดท้าย ฉันก็อาจจะทำร้ายตัวเองโดยไม่รู้ตัว
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
💬 แล้วคุณล่ะ?
คุณเคยรู้สึกว่า "บ้าน" เป็นที่ที่อยู่ยากไหม?
คุณเคยรู้สึกว่าเราเป็นแค่ "คนแปลกหน้า" ที่อาศัยใต้หลังคาเดียวกันไหม?
แล้วคุณมี "จุดเปลี่ยน" อะไรที่ทำให้คุณเริ่มเข้าใจครอบครัวตัวเองมากขึ้น?
👇 มาคุยกันในคอมเมนต์นะ 💖
#ฉันยังคงทำพลาด #ฉันยังคงเรียนรู้ #ฉันยังคงค่อยๆเติบโต