A marriage ends in divorce when there are 10,000 fights that have never beed had.
                                    
                                                                                                      Jordan Peterson







อ่านข้อความนี้มาได้พักนึงแล้ว ชอบมากและเห็นด้วยมาก ๆ แต่ขี้เกียจเขียนโพสต์อาทิตย์ที่แล้ว 
เพราะคิดว่าคงยังอยู่ในบรรยากาศโรแมนติคของวาเลนไทน์กันอยู่



แต่ส่วนตัวคิดว่า คำแนะนำนี้ตรงกับที่ใจตัวเองคิดเสมอมาว่า สำหรับความรักและชีวิตคู่ที่ดี "จงอย่าอดทน (แบบโง่ ๆ)" หรือจงอย่าประนีประนอมในสิ่งที่สำคัญกับตัวเองจริง ๆ 

KPI สำคัญในชีวิตคู่ของสังคมปัจจุบัน ไม่ได้อยู่ที่ความยืนยาวของชีวิตคู่อีกต่อไป  แต่อยู่ที่ความสุขร่วมกัน ความสำเร็จ และความได้เป็นตัวของตัวเองในเวอร์ชั่นที่ดีที่สุดเมื่ออยู่เป็นคู่ด้วย

เราคิดว่าการทะเลาะ ถกเถียง เป็นเรื่องที่ดี แต่ควรทะเลาะกันอย่างสร้างสรรค์ อย่างเคารพกัน และอย่างรับฟังความเห็นของอีกฝ่ายด้วยความเห็นอกเห็นใจ





คู่ที่ไม่ทะเลาะ ไม่เถียง และเก็บเงียบ เย็นชา จะเป็นคู่ที่ความรักตายลงอย่างช้า ๆ ถ้ามีคุณธรรมพอที่จะไม่ไปมีมือที่สามเข้ามาเร่งปฏิกริยาแล้วล่ะก็  ท้ายสุดก็จะลงเอยด้วยการหย่ากันแบบงง ๆ ปนขมขื่น

ใครเคยเจอประสบการณ์แบบนี้โดยตรงมาจะเข้าใจดี
ไม่ทะเลาะ ไม่พูด เพราะพูดไม่ได้ พูดแล้วอีกฝ่ายไม่ฟัง ปัญหาก็ไม่เคยได้รับการแก้ไข
หรือบางที เราก็ไม่พูดด้วย เพราะเราปันใจไปแล้ว เอาความเย็นชาค่อย ๆ ราดลงบนหัวอีกฝ่าย  เพื่อให้อีกฝ่ายเจ็บปวดไปทีละน้อย แล้วก็เลิกไปเอง

การทะเลาะกัน (แบบดี ๆ ) มีข้อดีหลายอย่าง

1. ทำให้เราเรียนรู้กันและกัน และรู้จักกันดีขึ้น
2. เหมือนสึนามิที่กวาดขยะและข้อขุ่นข้องหมองใจทิ้งไป set zero สำหรับบทต่อไปของชีวิตคู่
3. เผยให้เห็นด้านเปราะบางของกันและกัน และยอมรับกันในฐานะมนุษย์ปกติที่มีเลือดเนื้อ มีอารมณ์โกรธ ขัดเคืองหรืองี่เง่าบ้าง มันทำให้เราลงเอยด้วยการเมตตากันมากขึ้นด้วย

คำถามอาจจะฟังดูประหลาดสักหน่อย 
ใครเคยมีประสบการณ์ดี ๆ เกี่ยวกับการทะเลาะกันมาแชร์บ้างคะ ?