ปกติคนเราจะมีระยะห่าง
สำหรับตัวเองกับอะไรรอบตัว

หากเรารู้สึกว่าปลอดภัย อบอุ่น
มันเหมือนเราอยากใกล้ชิดขึ้น
หรือดึงเค้าคนนั้นมากอด

แต่กรณีรู้สึกไม่ปลอดภัย ตกใจ กลัว
เหมือนมันกลายเป็นขั้วบวกกับลบ
เกิดอัตโนมัติว่าเราต้องรีบถอยหนีถอยห่าง
ให้เร็วที่สุด แต่ใครจะเร็วแค่ไหน
เหมือนมีแรงผลักทั้ง 2 ฝ่ายที่รับรู้ได้

มีเหตุ 2 ครั้งในอดีตที่เรารู้สึกว่า
เราต้องผลักตัวเองกระเด็นออก
แค่มองการเคลื่อนไหว และรู้สึกว่าใกล้แล้วนะ
โดยยังไม่ได้คิดอะไร

ครั้งแรก

ตอนเราเดินตามริมถนน สวนกับชายคนหนึ่ง
แล้วเหมือนเราเห็นความเคลื่อนไหวของมือ
พุ่งเข้ามาทางทิศเรา
ปฏิกิริยา กระโดดโหยงถอยห่างออก 1 เมตรทันที
ถอยชนแผงแม่ค้า

ส่วนชายคนนั้นผงะออกถอยเล็กน้อยเพราะตกใจ
แล้วรีบเดินหนีไปอย่างรวดเร็ว

เราขอโทษแม่ค้าแล้วบอกแม่ค้าว่า
คนนั้นเหมือน อยู่ดีๆก็ยื่นมือมาใกล้
เลยตกใจกลัวมาก

ครั้งที่ 2
ตอนเดินป่า เดินตามกลุ่มไปตามทาง
เดินไปคุยไป
แล้วตาก็เหลือบไปเห็นทากสีเขียวตัวจิ๋ว
กำลังกระโดดขึ้นมา
เรารีบโดดถอยหลังหลบหนีทาก
เหมือนทากก็ตกใจ ร่วงลงทันที
แล้วโดดคลานดึบๆไป
(ทากคงบ่นๆ ในใจก่อนไป)

เราชี้ทากตัวนั้นให้เพื่อนดู ให้ระวัง
เพื่อนๆเห็นตกใจ ถามว่า
เห็นได้ไง ทากตัวนิดเดียว

ที่เราแปลกใจกว่า คือ
เราโดดหนีทันได้ไงมากกว่า
เพราะพอรู้ว่ามันโดดขึ้นมาใกล้
(โดดสูงอยู่นะทาก)

มันเป็นปฏิกิริยะเหมือนแม่เหล็ก
ผลักเราต้องถอยหลังอัตโนม้ติ

แปลกใจจนทุกวันนี้
ว่าเรามีปฏิกิริยากับอะไรรอบตัว
ไวขนาดนี้เลย
(หรือมันจะมีพลังงานบางอย่าง
ที่เรามองไม่เห็นมาผลักเรา)

แต่ทำไม ทุกวันนี้ ยังไม่ทันความคิดคน
สงสัยร่างกาย กับจิตใจ มันไม่ค่อยสัมพันธ์กัน

อยากให้มีปฏิกิริยาป้องกันจิตใจแบบนี้บ้างจัง
จะได้ทันเล่ห์เหลี่ยมคน
เพราะสมัยนี้คนหลอกคนจนน่ากลัว
ใช้ชีวิตอยู่ยากขึ้นทุกวัน

(หากTagผิดที่ขออภัย)