หมดหวังไปตั้งแต่เลือกตั้ง 2566 แล้วครับ   เพราะมันคือจุดเปลี่ยนที่ทำให้ประเทศไทยหมดโอกาสก้าวขึ้นไปสู่จุดสูงกว่าอย่างสิ้นเชิง   มีรัฐบาลดีๆพยายามแก้ปัญหาเพิ่มงบการวิจัยพัฒนาต่างๆเพื่อให้ก้าวข้ามกับดักรายได้ปานกลาง   แต่คนไทยกลับไม่ชอบและไปเลือกพรรคอื่นที่เน้นคนหล่อเน้นสร้างกระแสสร้างภาพมาแทน   นับแต่นั้นมาประเทศไทยก็หมดสิทธิ์พัฒนาขึ้นไปได้แล้ว   คนไทยก็ต้องก้มหน้ารับกรรมไปที่เลือกแบบนี้   เพราะประชาธิปไตยคือระบบกรรมตามสนอง

ยาก ตราบใดที่ประชากรยังไม่มีวินัย และกฏหมายไม่บังคับใช้อย่างเข้มงวด

ยากมากๆ เพราะคนรวยอยู่เหนือกฎหมาย
เช่นนักโทษเทวดาเป็นต้น

คนส่วนมากถูกสอนให้เข้าใจว่าประเทศพัฒนาแล้วมันต้องเป็นประชาธิปไตย ซึ่งบอกได้เลยว่ามันไม่เกี่ยวข้องกันเลย ในเรื่องระบบการปกครอง กับการพัฒนา เพราะ ดูประเทศใหญ่ ๆ ไม่ว่า อเมริกา ยุโรปตต. รัสเซีย จีน เขาก็พัฒนาจนไกล้จะทันกันหมดแล้ว ต่างกันแค่ เวลาที่เมื่อไรใครจะขึ้นมาเป็นเบอร์ 1

ปัญหาพี้นฐานของการพัฒนาประเทศมันมีแค่ 2 ปัจจัย ที่ต้องมีอย่างเท่าเทียมกัน

1. ผู้นำเก่ง และเอาจริงเอาจังกับการพัฒนาให้บ้านเมืองเจริญ
2. ประชาชนมีวัฒนธรรมที่ดีในการอยากเติบโต มีวินัย ขยันทำมาหากิน และ รักการศึกษาการเรียนรู้

ประเทศไทย ขาดทั้ง 2 ข้อ และขาดมานานแล้วด้วย โดยเฉพาะ ข้อ 2 อันนี้แทบเป็นไปไม่ได้เลย ต่อให้โชคดีเราอาจเจอผู้นำเก่งเป็นบางครั้ง แต่เจอประชาชนคนไทยที่ ไร้ระเบียบ ขาดวินัย รักความสบาย รักสนุกเกินควรจนไม่ขยันทำมาหากิน ขาดความทะเยอทะยานที่จะสร้างชีวิตที่ดี ไม่ชอบการศึกษาการเรียนรู้ ต่อให้ผู้นำเก่งแค่ไหนก็พาประเทศเดินหน้ายากครับ

คนรุนใหม่ที่ด่าการเมือง ปาว ๆ ได้หัดสังเคราะห์ และสำเหนียก ตัวเองกันบ้างรึเปล่า ว่าทุกวันนี้ ตนเองได้ฝึกตนให้ขยัน ให้มีวินัย ขยันเรียน สร้างให้ตนเองเก่งขึ้นดีขึ้นในทุก ๆ วัน หรือแค่เชื่อว่า ตัวเองไม่ต้องทำอะไร แล้วชาติมันจะดีขึ้นเพราะนักการเมือง เพราะถ้าคิดเป็นแค่นี้ มันก็ไม่ต่างจากคนไทยทุกยุค ที่แค่หากินไปวัน ๆ แล้วแทงหวยหวังรวยแค่นั้นเลย