กระทู้นี้เพียงแค่อยากระบายออกมา ตอนนี้เสียใจ เศร้าใจ ผิดหวัง ความรู้สึกน้อยใจ ท้อใจสะสมจนอยากนะเบิดอารมณ์ออกมา แต่ก็ทำไม่ได้...

เรากับสามีอยู่ด้วยกันตั้งแต่อายุยังน้อย เรียนไม่จบ เพราะท้องในวัยเรียน จนตอนนี้ผ่านมา เกือบ 20 ปี ลูกมีสองคน คนแรกโตแล้ว ส่วนคนเล็กเพิ่งจะเข้าประถม โชคดีที่ฐานะทางบ้านของเราสองคนอยู่ในระดับปานกลาง บ้านสามีมีธุระกิจส่วนตัว แรกๆที่ย้ายไปอยู่กับเขา เขาไม่ทำงานทำการอะไรหรอกค่ะ ยังติดเกม ติดเพื่อน ส่วนเราตั้งท้องก็อยู่แต่บ้าน เพราะอับอาย เพื่อนก็ไม่กล้าติดต่อ เราต่างเป็นวัยรุ่นที่ผิดพลาด จนลูกคลอดก็เลี้ยงลูกคนเดียว ไม่ได้มีใครช่วยเลี้ยง เพราะพ่อแม่สามีก็ดูแลธุรกิจไป สามีที่ยังไม่รู้อะไรไม่มีความรับผิดชอบ คืออยู่ด้วยกันเพราะเราท้อง ก็ยังติดเล่น ไม่เอางานยังไม่รู้จักคำว่าหัวหน้าครอบครัว เรื่องเงินครอบครัวเขาซัพพอร์ตกับทางบ้านเราส่งให้ เราก็เลี้ยงลูกจนเขาโตพอเข้าโรงเรียน เราถึงได้ทำงานบ้าง ช่วยงานที่บ้านนั่นแหละค่ะ จนหลายปี แฟนอายุยี่สิบกว่า เขารู้จักทำงาน หาเงิน ส่งลูกเรียน ส่วนเราก็มีงานขายของออนไลน์ มีรายได้เป็นของตัวเอง จึงพากันแยกออกมา ซื้อบ้านอยู่ แต่พอช่วงโควิด ธุรกิจของเราแย่ แม่ก็ป่วยติดเตียง เราจึงต้องมาดูแลแม่แบบ 24 ชม. พาลูกมาอยู่ด้วยที่บ้านแม่ สามีก็ตามมา กลางวันเขาไปทำงานตามปกติ  หลังๆ ธุรกิจเราขาดสภาพคล่อง แล้วไปกู้สินเชื่อมา ไปๆมาๆ ขาดทุน เข้าเนื้อ ประกอบกับเริ่มเป็นซึมเศร้า สุดท้ายก็เจ๊ง กลายเป็นคนขาดรายได้ ทยอยขายสมบัติที่มีใช้หนี้ไปก็ยังเหลืออีกก้อนหนึ่ง สุดท้ายทางครอบครัวสามีรู้เขาเลยใช้หนี้ให้ แต่แล้ว หลังจากนั้นก็กลายเป็นปัญหาครอบครัว สามีบ่นว่าต้องมาใช้ให้เรา เขาต้องทำงานหักเงินคืนพ่อแม่เขาไป **ทั้งที่พ่อแม่เขาไม่ได้เอา เขาบอกใช้หนี้ให้ เพราะสงสาร รู้ว่าเราไม่สบาย ต้องดูแม่ หลานๆอีก // แต่สามีก็ยังยืนยันจะใช้หนี้ โดยมากดดันเรา ให้เราช่วยหาเงินเข้าบ้าน ทำยังไงก็ได้ไม่ใช่นอนอยู่บ้านเฉยๆ ดูไร้ค่า ไม่ทำงานทำการ จะให้เขามาแบกทุกอย่างไม่ได้หรอกนะ   ...เขาพูดใส่ทุกวัน เราบอกว่าเราไม่มี เราพยายามหาแล้ว งานที่ออกไปทำนอกบ้านเราก็ไม่สามารถไปได้  ลูกก็ต้องพาไปโรงเรียน งานบ้าน ดูแม่ ป้อนข้าวป้อนน้ำ เปลี่ยนแพมเพิส เราต้องทำเป็นประจำ จะให้ทำยังไง เราไม่มีจริงๆ ทีนี้รายเดือนมันจะมี ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าต่างๆ เขาให้เราหารครึ่งค่ะ เป็นแบบนี้ตั้งแต่แรกนะคะ ตั้งแต่เรามีรายได้ ค่าเทอม ค่าบลาๆ เราต้องหารครึ่งกับเขา จนตอนนี้เราล้ม เราไม่มีเงิน เขาเลยต้องจ่ายทั้งหมด จึงเริ่มมีการดูถูก ต่อว่าทุกวัน บั่นทอนจิตใจ เรากลายเป็นเครียด นอนไม่ค่อยหลับ อาการซึมเศร้ารุนแรงขึ้น เขาไม่ได้รับรู้นะคะ ไม่ได้สนใจว่าเราเป็นอะไร  ตอนไปหาหมอก็ไปเอง รู้ตัวเอง แต่โรคนี้ทำให้เราไม่สนใจลูก ไม่ค่อยใส่ใจแกเท่าที่ควรเป็น เราเสียใจมากๆ ตอนนี้ก็พยายามหาเงินทางออนไลน์ ทุกครั้งที่พูดเรื่องค่าใช้จ่ายในบ้านก็จะโดนต่อว่า ดูถูกตลอดค่ะ บอกมีสองมือก็ไปหาเอา ค่ากินไม่ได้ให้นะคะ เราก็หาเอาจากการขายของ หรือรับเขียนบทความอะไรไป แต่เราป่วย บางทีมันคิดอะไรไม่ออก ทำงานไม่ได้ แค่เข็นตัวเองมาดูแม่และลูก ทำงานบ้านก็ก็หมดพลังค่ะ  เวลาขอเงินเติมน้ำมันไปส่งลูกก็โดนด่า บ่น ทุกครั้งที่เอ่ยปากเรื่องเงินจะหงุดหงิดใส่เรา ทุกครั้งจริงๆค่ะ เขาสามารถต่อว่าเราได้ทั้งวัน เคยระเบิดอารมณ์กลับ เขาก็ระเบิดใส่ แย่ไปใหญ่  ว่าเราสร้างหนี้ สารพัดค่ะ สุดท้ายเราต้องหลบไปร้องไห้กับตัวเอง ไม่อยากทะเลาะให้ลูกเห็น ส่วนมากจึงเงียบเวลาเขาเริ่มบ่น ต่อว่าใส่

ตั้งใจว่าหากตัวเองดีขึ้น มีรายได้สม่ำเสมอ อยากจะแยกทางกับเขา อยากเลิกค่ะ มีชีวิตอยู่เพื้อดูแลลูกและตัวเองดีกว่า อาจทำใจได้ยากเพราะอยู่ด้วยกันมาหลายสิบปี แต่ตอนนี้มันเฉยชาไปหมด ไม่มีความรู้สึกรักหรืออะไรเขาแล้วค่ะ  

การเปิดใจคุยกันใช้ไม่ได้ค่ะ เราไม่เคยได้ยินคำพูดดีๆ คำว่ารัก การถามว่ากินอะไรดี หิวไหม อยากกินอะไร ป่วยไหม ไม่สบายไหม มานานมากๆแล้วค่ะ เห็นคู่สามีภรรยาตามที่ต่างๆ ดูสนิท พูดจากันดี หันมามองตัวเองมันก็เศร้าใจนะคะ ไม่ได้สัมผัสมานานจริง ใช้ชีวิตแบบแห้งเหี่ยวมากๆเลย หัวเราะทั้งน้ำตาเลยค่ะ