ตั้งเเต่เราเกิดมาเราก็อยู่กับย่ากับปู่เพราะท่านเลี้ยงเรามาตั้งเเต่เด็ก เราโตพ่อกับแม่ก้กลับมาเเถมยังมีน้องมาด้วย เราผมทำทุกอย่างให้เขาไม่ว่าจะงานอะไรก้เเล้วเเต่ ทำให้ตลอด เเต่เขาไม่ค่อยเชื่อใจเรา ทั้งๆที่เราก็ลูกเขา ในตอนเเรกเราคิดว่าเขาไม่ได้เลี้ยงเรามาเขาคงไม่รู้จักนิสัยเราพออยู่ไปนานๆเรารู้สึกเหมือนเราไม่ได้อยู่ในสายตาเขาเลยส่วนใหญ่เขาจะอยูากับน้องอันนี้เราเข้าใจได้น้องยังเด็ก งานบ้านเราก้ทำทุกอย่าง เราก้ยังเรียนไม่จบ เเต่ปัจจุบันเราเรียนจบเเล้ว ม.6 เราก้ยอมเขาด่าเขาว่ามาหลายปีเรายอมรับว่าตอนเด็กเราก้ดื้อเเต่ไม่ถึงขั้นเป็นเด็กเกเรนอกลูนอกทาง บางทีเหนื่อยนะเราต้องโดนด่าในสิ่งที่เราไม่ได้ผิด งานบ้านตอนเราทำเขาไม่มาเห็นเเต่พอมาวันที่เรายังไม่ได้ทำเเต่เราก้รู้ว่าเราต้องทำ พอเขามาเห็นเขาก้ด่าเรา มันเป็นแบบนี้เรื่อยๆบางทีเรายัฃไม่ได้ทำอะไรเขาก้ด่าเรา สะสมการด่ามาไม่รู้ตั้งเเต่กี่ปี จนน้องจะเข้า ม.1 ให้เราไปซักเสื้อนีกเรียนให้น้อง เราเลยถามว่ามันก้โตเเล้วทำไมไม่สอนให้มันซักไปอยุ่ที่อื่นมันจะทำได้มั้ย เเม่กะบอกว่าก็ซักให้มันไปมันซักไมาสะอาด มันดูไม่เป็น เราอะย่าสอนให้ซักเสื้อตั้งเเต่ป.1 เราคือแบบ จะรักลูกชายขนาดนี้อะทำไมไม่กลับไปอยู่กัน3คนไม่ต้องมีเราหรอก ขนาดเราพูดกับน้องมันเล่นแกล้งๆกัน เขายังว่าเราบอกว่า เป็นอะไรทำไมพูดกับน้องดีๆไม่ได้ เราไมาได้พูดคำหยาบเลยนะ เราคงเเตะต้องลูกเขาไมาได้จริงๆ เขาด่าเราถึงขั้นที่ว่า อีเด็กนอกคอก ไม่น่าเหิดเป็นลูกกูเลย ด่าทุกอย่าง เราก้อดทน พอจบเราขอไปทำงานกับเพื่อน เขาก้ไม่ให้เราไป ไปทางไหนก้ไม่ให้เราไปให้เราอยู่บ้าน บางทีถึงขั้นกระทืบเราด้วยซ้ำ เหมือนเราไม่ใช่ลูกเขาจริงๆ พอเราปรึกษาการเรียนการทำงานเขาไม่ให้เราไปไหน เเล้วสุดท้ายเขาก้ว่าเนาจะใช้ชีวิตไปยังไง กุคงต้อไปซื้อสายที่คล้องจมูกควายมาใส่จูงเเล้วเเล่ะ ทั้งๆที่เราหาทุกอย่างทำทุกอย่างเพื่อพวกเขา ตอนนี้ยังไม่ซื้อมาใส่ก้เหมื่อนใส่ไปแล้วครึ่งชีวิต เราอยากปล่อยผ่านไปเรื่อยๆ เเต่หยุดคิดไม่ได้ ใครเห็นกระทู้โปรดเม้นเเสดงความคิดด้วยนะคะเราไม่รู้จะไปปรึกษาใครเเล้ว