คือเราเกิดมาในครอบครัวที่ใช้ความรุนแรงคะ เรามีปัญญากับ คค. มานานแล้วแต่พอเช้าต่อมาหรือ2-3ผ้านไปทุกอย่างก้ปกติแต่ก่อนเรายังเด็กเลยไม่คิดไรมากแต่ก้มีปมมาตลอดเรากลัวเสียงดังและอ่อนไหวง่ายกับคำแรงๆแต่เราไม่กล้าโต่ตอบอะไรเพราะเรารู้ว่าคำที่เราจะพูดมันต้องทำไห้เขารู้สึกแย่เหมือนกับเราแน่ๆเลยไม่พูดมาตลอด จนเราเริ่มขึ้นมาม.1ก้เริ่มคิดอะไรได้หลายๆอย่างเลยเริ่มพูด ใช่คะ มันไม่เกิดไรขึ้นเลย คำพูดของเราไม่มีผลต่อพวกเขาเลย ไม่มีใครเข้าใจเราเลยคะ แต่ถึงอย่างนั้นเราก็พยายามนะ จนขึ้นมาม.3คะ เกิดการทะเลาะครั้งใหญ่ขึ้นที่สุดที่เราเจอเลย เขาทุบประตูห้องเรา ทั้งตีและด่า เราพูดอะไรเขาก้ไม่ฟังเลยสักนิดจนจบวันเขาทำอย่างกับทุกอย่างปกติ เราก้เหมือนเดิมคะไม่คิดไรมากและปล่อยมาเรื่อยๆ บอกไว้ก่อนนะคะว่าพวกเขาเดียวก้ดีเดียวก้ไม่ดีใส่จะเกลียดก็เกลียดไม่ลง เราตามอารมณ์เขาไม่ทันเลย เราอยากตายมากๆในเมื่อก่อนแต่เราก้มีสิ่งที่ชอบอยู่เลยยังตายไม่ได้คะ จึงเรามีความสุขมาก แค่ตอนอยู่คนเดียวคะ เรามีเพื่อนน้อยมาก แถมแต่ก่อนก็มีปัญญาสื่อสารกับสังคมด้วยแต่เราอยากเปลี่ยนแปลงตัวเองมากเลยพยายามก้พอไปวัดไปวาได้อยู่ เวลาเขาโมโหก้ชอบมาลงกับเราคะ เราเองก้มีพูดกับบางแต่ก้ไม่มากนัก จนมาวันนี้คะเราตื่นเร็วมากเพราะเมื่อคืนนอนไว้ตื่นมาประมานตี5เราคิดว่าจะมาช่วยงานพวกเขาเลยออกมาทุกอย่างปกติคะจนเราง่วงเลยเขามานอนประมาณ7โมงกว่าๆได้แต่เราไม่ได้ตื่นมาแบบนี้ทุกวันนะคะ หลังจากนั้นเราก้ตื่นมาอีกที่4โมงเย็นเราอาบน้ำแต่ตัวก้5โมงแล้วและเราก้ออกไปหาไรกินข้างนอกคะใช้เวลานิดนึงเลย ระหว่างนั้นเขาก้ทักมาบอกไห้เราล้างจานหลังบ้านคะ เราตอบไปโอเคร หลังจากกลับบ้านมาเราก้ไปล้างบางส่วนและกลับเขามากินข้าวก่อนไม่น่าเขาก้กลับมาจากขายของเราก้ไปช่วยเขาและเอาของที่ตัวเองต้องล้างตามปกติมา และล้างจนเสร็จแต่ยังเหลือจานที่ค้างไว้อยู่ซึงตอนนั้นมันหนาวมากๆเราเลยเรามาก่อนแต่ก้เข้ามาฝึกวาดรูปคะ (สิ้นเดือนนี้เรามีแรงวาดรูปที่รร) เราก้ใส่หูฟังอยู่แล้วจังวะเลือกเพลงใหม่ก้ได้ยินเขาตะโกนด่า เราเลยรีบเปิดประตู เราก้ด่าเราเรื่องล้างจานกับเขาเรียกแล้วไม่ตอบเขาก้บอกว่าเราเอาแต่เล่นเกมในห้องไม่ทำอะไร เราไม่ค่อยชอบไห้ใครคิดแบบนี้ใส่เราพยายามอธิบายว่าไม่ใช่และกำลังฝึกวาดรูปอยู่หลังจากนั้นก้ทะเลาะกันหนักมากจนเขาเริ่มตบตีแต่เราโดนบ่อยแล้วเลยเริ่มไม่กลัวมากและพยายามบอกไห้เขาฟังเราหน่อยเขาก้ไมาฟัง ทะเลาะกันหนักสุดๆ เขาทั้งกดเราลงกับพืนและจับข้อมือเราไม่ไห้เราขยับทั้งๆที่เราก้ไม่ได้มีท่าที่จะทำอะไรนะ แต่นี้เป้นครั้งแรกที่เขาทำแบบนี้คะเราเลยกลัวมากและใช้เล็บขวนที่มือเขาจนเลือดออก เขาไม่ยอมไห้เรากลับเข้าไปในห้องและไห้เรานอนข้างนอกในบ้านนั้นแหละ ทั้งๆที่เซฟโซนเพียงอย่างเดียวของเราคือในห้องแท้ๆ ทุกอย่างจบลง เรากลัวมากเลยหนีมาอยู่ในห้องน้ำ -_- เขาไม่ฟังอะไรเราเลยคะ เราคิดว่าตลอดว่าถ้าเราเปิดใจพูดกับพวกเขาแล้วต้องเข้าใจกันแน่ๆแต่เราคงคิดผิดมาตลอด ทุกอย่างไม่ง่ายเลยจนตอนนี้เราก้หาทางไปต่อไม่ได้แล้วคะ เราอยากผ่านจุดนี้ไปมากๆแต่เรากลัวจนแม่แต่แรงเขาเราก้สั่นและไม่รู้ว่าพวกเขายังจะทำเหมือนกับว่าทุกอย่างปกติอยู่มั้ย แต่หัวใจเราพังไปหมดแล้ว ถึงจะโดนมามากขนาดนี้แต่เราก้รักพวกเขานะคะ แต่ทำไมเราไม่คิดเหมือนเราเลย ทั้งที่การแสดงออกของเราไม่ได้แย่เลยแท้ๆ ข้างๆนั้นก้มีแม่คะแต่ก้ไม่ช่วยอะไรเลย (ถ้าพิดผิดหรือไม่ค่อยรู้เรื่องก้ขอโทดด้วยนะคะ😔😔🙏🙏🙏🙏)
เราอยู่ในครอบครัวที่ใช้ความรุนแรงค่ะหาวิธีแก้ไข้มาตลอดแล้วก้ไม่ได้ผล ไม่รู้เลยว่าจะทำตัวยังไงต่อ😔😔😔