ย่ำไปใต้ดวงดาว
ในวันที่ป่ายังเป็นป่า วันที่สัตว์ยังคงเป็นสัตว์ที่ส่วนใหญ่อยู่ในป่า คนอยากเห็นสัตว์ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดๆเขาต้องเดินเข้าไปในป่า บางคนอยากนอนพักในที่ๆไม่มีมนุษย์ซักคืนสองคืน บางคนอยากหาอะไรกินตามวิถีชีวิตดั้งเดิม บางคนอยากเห็นดอกไม้หรือแมลงที่มีอยู่ในป่า เค้าต้องเดินทางเข้าไป เดินย่ำต๊อกๆเข้าไปด้วยสองขาของตัวเองและเพื่อนร่วมทาง บางครั้งเค้าก็ไปคนเดียว กระเป๋าซักใบ มีดซักเล่ม
ไอ้คำพังเพยที่ว่า " เข้าเถื่อนอย่าลืมพร้า " ผมพิสูจน์ด้วยชีวิตโทรมๆของผมมานานหลายปีได้คำตอบแบบนั้นจริงๆ คือต้องเอามีดไปด้วย ไม่ว่าจะเข้าป่าหรือเดินตามริมไร่ชายทุ่ง คนที่ไม่มีมีดรับรองว่าลำบากกว่าคนมีมีดแน่นอน มีดดีๆซักเล่มสองเล่มช่วยเราได้มากในชีวิตจริงๆ
วันนี้มีหนังสือเกี่ยวกับมีดที่มีความเป็นมายิ่งใหญ่ยาวนานมาแนะนำกันซักเล่มนึงครับ หนังสือมีดชื่อ ย่ำไปใต้ดวงดาว เขียนโดยลุงเพี้ยน พุ่มชะมวง หรือคุณเธียรชัย ลาภานันต์
จริงๆแล้วเป็นหนังสือฉบับรวมข้อเขียนหรือบทความที่ลุงเพี้ยนเขียนลงในหนังสือมติชนรายสัปดาห์นะครับ แล้วสำนักพิมพ์มาจัดรวมเล่มอีกทีจริงๆแล้วเลือกมาบางส่วนครับ ผมเคยอ่านมีมากกว่านี้เยอะ ในรวมเล่มคัดมาบางส่วน แต่ก็จัดว่าเป็นส่วนที่เพียงพอและเต็มอิ่ม
พิมพ์ครั้งแรกปี 2544 ปกเขียว พิมพ์ครั้งที่สองปี 2560 ครับผมปกสีดำ ใหม่ๆสดๆ ผมจะเน้นไปที่เล่มนี้ละกันครับ
เล่มใหม่ปกสีดำ ขนาดพอๆกันคือใหญ่กว่าเดิมนิดนึง หนังสือหนากว่าและมีจำนวนหน้ามากกว่าเล่มแรกเล็กน้อย เท่าที่พิจารณาดูกระดาษจะสู้เล่มแรกไม่ได้ แต่การพิมพ์ ตัวหนังสือ รูปเล่ม ทำได้ดี และที่ดีกว่าเล่มแรกอย่างเห็นได้ชัดคือภาพประกอบที่ชัดเจนกว่า และมีรูปมากกว่าเดิม รูปที่ใส่เพิ่มเข้ามาเป็นรูปมีดดีๆสวยๆที่เกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องและทำให้คนที่อ่านหนังสือเข้าใจเรื่องราวได้ชัดเจนขึ้น
ในส่วนของเนื้อหาข้างในถ้าคนที่เคยอ่านแล้วก็จะเข้าใจได้ดี ท่านใดยังไม่เคยอ่านก็เป็นโอกาสอันดีแล้วครับที่มีการตีพิมพ์หนังสือเล่มนี้ขึ้นมาอีกครั้ง หนังสือเกี่ยวกับมีดในบ้านเรามีไม่มากนัก ย่ำไปใต้ดวงดาวก็เป็นหนังสือมีดเล่มหนึ่ง ซึ่งเป็นเล่มที่สำคัญมากๆ มีทุกอย่างหรือเกือบทุกอย่างเกี่ยวกับมีดของบ้านเรา โดยเฉพาะเรื่องมีดอีเหน็บและเรื่องมีดนายดาบ หรือรังจ่าตุ่ม
ในหนังสือเขียนเรื่องราวเกี่ยวกับจ่าตุ่มไว้หลายเรื่อง ตั้งแต่ยุคต้นๆ ถึงจะไม่ได้ล้วงลึกไปถึงยุคอีเติ่ง แต่ก็ต้นๆพอที่จะเห็นภาพว่ามีดนายดาบนั้นเป็นมายังไง
มีเรื่องมีดอีเหน็บหุบกระทิง คือมีดของลุงแป๊ะ นิลใส ช่างตีเหล็กรุ่นปู่ที่ทำมีดอีเหน็บอยู่ที่หุบกระทิง ราชบุรี และลุงเพี้ยนได้แนะนำหรือเผยแพร่ให้คนทั่วไปได้รู้จัก จนถึงวันนี้มีดเหน็บลุงแป๊ะหรือมีดเหน็บหุบกระทิงกลายเป็นมาตรฐานหนึ่งของมีดไทยๆ โดยเฉพาะมีดอีเหน็บ
มีเรื่องของมีดต่างประเทศและช่างทำมีดต่างประเทศหลายยี่ห้อหลายช่างหลายคน เรื่องเกี่ยวกับมีดหลายแบบ การใช้มีดการทำมีด และมุมมองของมีดจากยุคสมัย
บางเรื่องอาจจะเป็นเรื่องเก่าแล้วสำหรับโลกทุกวันนี้ ถ้าจะว่ากันจริงๆก็คือเป็นเรื่องคร่ำครึหรือล้าสมัย แต่เหนือสิ่งอื่นใดมันเป็นข้อเท็จจริงทางประวัติศาสตร์ของวงการมีดบ้านเรา เป็นข้อมูลให้สืบค้นหา เป็นแรงบันดาลใจสำหรับคนรุ่นเก่า
หนังสือดีน่าซื้อไว้อ่านครับผม เหมาะกับคนรักมีดทุกท่าน ไว้อ่านบรรเทาความคิดถึง คิดถึงลุงเพี้ยน คิดถึงนายดาบ คิดถึงลุงแป๊ะ คิดถึงหนังสือชีวิตกลางแจ้ง คิดถึงสคาเกล คิดถึงแรนดัล คิดถึงมอร์เซ็ท คิดถึงวิกตอรีน็อกซ์
ท่านที่ไม่รู้จะคิดถึงใครก็อ่านไปเถอะครับผม อาจจะนึกออกได้ว่าจะคิดถึงใคร ไม่รู้จะคิดถึงใครก็คิดถึงตัวเองครับ คิดถึงมีด คิดถึงวันเก่าๆ คิดถึงวัยเยาว์ของตัวเอง
วงการมีดบ้านเราทุกวันนี้ใหญ่โตกว้างขวาง มีมีดขายซื้อไปได้ทั่ว ช่างทำมีดก็มีอยู่แทบทุกหัวระแหง เครื่องไม้เครื่องมือทันสมัยล้ำหน้าไม่แพ้ของต่างชาติ แต่มีคนรักมีดจำนวนไม่มากเท่าไหร่ที่พอจะทราบว่าวงการมีดบ้านเรามันมาจากทางไหน ในประวัติศาสตร์อันยิ่งใหญ่มีชื่อของลุงเพี้ยน พุ่มชะมวงประทับไว้อย่างเลือนลางเหมือนมีละอองฝุ่นจางๆมาบดบัง
ขอบคุณคุณKeng Pralongpolและสำนักพิมพ์ยิปซีที่ทำหนังสือดีๆออกมาให้เก็บไว้อ่านกัน
กราบลุงเพี้ยนด้วยความคารวะเหมือนทุกๆครั้งที่เปิดหนังสือหรือลับมีดคู่มือ ชีวิตของผมวันนี้ไม่ค่อยราบรื่นนักแต่ก็พยายามก้าวต่อไป ย่ำเท้าที่อ่อนล้าต่อไป
ย่ำไปใต้ดวงดาว
ย่ำไปใต้ดวงดาว
ในวันที่ป่ายังเป็นป่า วันที่สัตว์ยังคงเป็นสัตว์ที่ส่วนใหญ่อยู่ในป่า คนอยากเห็นสัตว์ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดๆเขาต้องเดินเข้าไปในป่า บางคนอยากนอนพักในที่ๆไม่มีมนุษย์ซักคืนสองคืน บางคนอยากหาอะไรกินตามวิถีชีวิตดั้งเดิม บางคนอยากเห็นดอกไม้หรือแมลงที่มีอยู่ในป่า เค้าต้องเดินทางเข้าไป เดินย่ำต๊อกๆเข้าไปด้วยสองขาของตัวเองและเพื่อนร่วมทาง บางครั้งเค้าก็ไปคนเดียว กระเป๋าซักใบ มีดซักเล่ม
ไอ้คำพังเพยที่ว่า " เข้าเถื่อนอย่าลืมพร้า " ผมพิสูจน์ด้วยชีวิตโทรมๆของผมมานานหลายปีได้คำตอบแบบนั้นจริงๆ คือต้องเอามีดไปด้วย ไม่ว่าจะเข้าป่าหรือเดินตามริมไร่ชายทุ่ง คนที่ไม่มีมีดรับรองว่าลำบากกว่าคนมีมีดแน่นอน มีดดีๆซักเล่มสองเล่มช่วยเราได้มากในชีวิตจริงๆ
วันนี้มีหนังสือเกี่ยวกับมีดที่มีความเป็นมายิ่งใหญ่ยาวนานมาแนะนำกันซักเล่มนึงครับ หนังสือมีดชื่อ ย่ำไปใต้ดวงดาว เขียนโดยลุงเพี้ยน พุ่มชะมวง หรือคุณเธียรชัย ลาภานันต์
จริงๆแล้วเป็นหนังสือฉบับรวมข้อเขียนหรือบทความที่ลุงเพี้ยนเขียนลงในหนังสือมติชนรายสัปดาห์นะครับ แล้วสำนักพิมพ์มาจัดรวมเล่มอีกทีจริงๆแล้วเลือกมาบางส่วนครับ ผมเคยอ่านมีมากกว่านี้เยอะ ในรวมเล่มคัดมาบางส่วน แต่ก็จัดว่าเป็นส่วนที่เพียงพอและเต็มอิ่ม
พิมพ์ครั้งแรกปี 2544 ปกเขียว พิมพ์ครั้งที่สองปี 2560 ครับผมปกสีดำ ใหม่ๆสดๆ ผมจะเน้นไปที่เล่มนี้ละกันครับ
เล่มใหม่ปกสีดำ ขนาดพอๆกันคือใหญ่กว่าเดิมนิดนึง หนังสือหนากว่าและมีจำนวนหน้ามากกว่าเล่มแรกเล็กน้อย เท่าที่พิจารณาดูกระดาษจะสู้เล่มแรกไม่ได้ แต่การพิมพ์ ตัวหนังสือ รูปเล่ม ทำได้ดี และที่ดีกว่าเล่มแรกอย่างเห็นได้ชัดคือภาพประกอบที่ชัดเจนกว่า และมีรูปมากกว่าเดิม รูปที่ใส่เพิ่มเข้ามาเป็นรูปมีดดีๆสวยๆที่เกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องและทำให้คนที่อ่านหนังสือเข้าใจเรื่องราวได้ชัดเจนขึ้น
ในส่วนของเนื้อหาข้างในถ้าคนที่เคยอ่านแล้วก็จะเข้าใจได้ดี ท่านใดยังไม่เคยอ่านก็เป็นโอกาสอันดีแล้วครับที่มีการตีพิมพ์หนังสือเล่มนี้ขึ้นมาอีกครั้ง หนังสือเกี่ยวกับมีดในบ้านเรามีไม่มากนัก ย่ำไปใต้ดวงดาวก็เป็นหนังสือมีดเล่มหนึ่ง ซึ่งเป็นเล่มที่สำคัญมากๆ มีทุกอย่างหรือเกือบทุกอย่างเกี่ยวกับมีดของบ้านเรา โดยเฉพาะเรื่องมีดอีเหน็บและเรื่องมีดนายดาบ หรือรังจ่าตุ่ม
ในหนังสือเขียนเรื่องราวเกี่ยวกับจ่าตุ่มไว้หลายเรื่อง ตั้งแต่ยุคต้นๆ ถึงจะไม่ได้ล้วงลึกไปถึงยุคอีเติ่ง แต่ก็ต้นๆพอที่จะเห็นภาพว่ามีดนายดาบนั้นเป็นมายังไง
มีเรื่องมีดอีเหน็บหุบกระทิง คือมีดของลุงแป๊ะ นิลใส ช่างตีเหล็กรุ่นปู่ที่ทำมีดอีเหน็บอยู่ที่หุบกระทิง ราชบุรี และลุงเพี้ยนได้แนะนำหรือเผยแพร่ให้คนทั่วไปได้รู้จัก จนถึงวันนี้มีดเหน็บลุงแป๊ะหรือมีดเหน็บหุบกระทิงกลายเป็นมาตรฐานหนึ่งของมีดไทยๆ โดยเฉพาะมีดอีเหน็บ
มีเรื่องของมีดต่างประเทศและช่างทำมีดต่างประเทศหลายยี่ห้อหลายช่างหลายคน เรื่องเกี่ยวกับมีดหลายแบบ การใช้มีดการทำมีด และมุมมองของมีดจากยุคสมัย
บางเรื่องอาจจะเป็นเรื่องเก่าแล้วสำหรับโลกทุกวันนี้ ถ้าจะว่ากันจริงๆก็คือเป็นเรื่องคร่ำครึหรือล้าสมัย แต่เหนือสิ่งอื่นใดมันเป็นข้อเท็จจริงทางประวัติศาสตร์ของวงการมีดบ้านเรา เป็นข้อมูลให้สืบค้นหา เป็นแรงบันดาลใจสำหรับคนรุ่นเก่า
หนังสือดีน่าซื้อไว้อ่านครับผม เหมาะกับคนรักมีดทุกท่าน ไว้อ่านบรรเทาความคิดถึง คิดถึงลุงเพี้ยน คิดถึงนายดาบ คิดถึงลุงแป๊ะ คิดถึงหนังสือชีวิตกลางแจ้ง คิดถึงสคาเกล คิดถึงแรนดัล คิดถึงมอร์เซ็ท คิดถึงวิกตอรีน็อกซ์
ท่านที่ไม่รู้จะคิดถึงใครก็อ่านไปเถอะครับผม อาจจะนึกออกได้ว่าจะคิดถึงใคร ไม่รู้จะคิดถึงใครก็คิดถึงตัวเองครับ คิดถึงมีด คิดถึงวันเก่าๆ คิดถึงวัยเยาว์ของตัวเอง
วงการมีดบ้านเราทุกวันนี้ใหญ่โตกว้างขวาง มีมีดขายซื้อไปได้ทั่ว ช่างทำมีดก็มีอยู่แทบทุกหัวระแหง เครื่องไม้เครื่องมือทันสมัยล้ำหน้าไม่แพ้ของต่างชาติ แต่มีคนรักมีดจำนวนไม่มากเท่าไหร่ที่พอจะทราบว่าวงการมีดบ้านเรามันมาจากทางไหน ในประวัติศาสตร์อันยิ่งใหญ่มีชื่อของลุงเพี้ยน พุ่มชะมวงประทับไว้อย่างเลือนลางเหมือนมีละอองฝุ่นจางๆมาบดบัง
ขอบคุณคุณKeng Pralongpolและสำนักพิมพ์ยิปซีที่ทำหนังสือดีๆออกมาให้เก็บไว้อ่านกัน
กราบลุงเพี้ยนด้วยความคารวะเหมือนทุกๆครั้งที่เปิดหนังสือหรือลับมีดคู่มือ ชีวิตของผมวันนี้ไม่ค่อยราบรื่นนักแต่ก็พยายามก้าวต่อไป ย่ำเท้าที่อ่อนล้าต่อไป
ย่ำไปใต้ดวงดาว