ตอนเด็กช่วงอายุประมาณ5-6ขวบเราจำความได้ว่า  ตั้งแต่มาอยู่กับย่าที่ภาคอีสานย่าก็เริ่มด่าเรา ส่วนมากจะใช้คำหยาบ ตีเราและตะโกนหรือตะคอกใส่เรา เราไม่ชอบเลย เราโดนแบบนี้มาเรื่อยๆ จนกระทั่งอยู่ป.5 เราก็ยังโดนอยู่ แต่ตอนป.5น่าจะหนักสุด ย่าบลูลี่เรื่องผลการเรียนเรามาตั้งแต่เราอยู่กับแกแล้ว เราเป็นเด็ก/1มาทุกปีกระทั่งปีที่เรียนออนไลน์เราไม่ค่อยส่งงานเราเลยตกไปอยู่ห้อง 2 แกจะด่าตีเรา และเปรียบเทียบเรากับลูกคนอื่นมาตั้งแต่เด็ก ช่วงป.5 เราไม่มีความมั่นใจอะไรเลยเพราะเราก็โดนแกบูลลี่เรื่องหน้าตาด้วย ตอนนั้นเป็นเด็กเก็บตัวอยู่แต่ในห้องไม่ชอบเข้าสังคม และโดนด่าบ่อยๆ โดนเหมือนเดิมและทุกวันมาเป็นเวลา5ปีกว่าๆ ตอนนั้นหนูเหมือนกับเด็กเก็บกดเลย ตอนเริ่มโตแล้ว มันมีการพูดโต้กลับบ้าง  หนูจะพูดเหตุผลโต้กลับไป แต่แกจะบอกว่าหนูเถียง และตะคอกใส่หนูและตีหนู  จนกระทั่งตอนนี้ปีนี้หนูอายุ14 ก็ยังเป็นเหมือนเดิม แต่หนูจะอยู่ในห้องส่วนใหญ่เพราะรู้สึกโล่งใจดี ถึงแกจะไม่ค่อยตีเหมือนแต่ก่อน แต่แกก็ยังคงด่าเหมือนเดิม  และหาเรื่องมาด่าเรื่อยๆ และตอนม.1 หนูก็สอบติดห้อง1 แกก็ยังคงด่าหนู ว่าโง่ เหมือนเดิม เหมือนกับว่า หนูทำอะไร ก็ผิดไปหมด ในบางครั้งที่หนูขี้เกียจทำงานบ้าน หรือเหนื่อย ก็อยากให้น้องช่วย แกจะไม่ให้น้องหนูทำเลย และด่าหนูตลอดว่า“เป็นลูกผู้หญิง ควรทำ ถ้าไม่อยากทำจะเกิดมาหาแม่หรอ”หนูโดนประโยคนี้จนหนูจำได้   หนูเบื่อชีวิตหนูมากตอนนี้หนูอยากจะจบชีวิตตัวเองมาก แต่หนูนึกถึงหน้าพ่อแม่ และอนาคตของหนูที่อยากทำไว้เสมอ ในเวลาที่โกรธ หรือเศร้า ก็จะเก็บตัวในห้องและร้องไห้ คนเดียว แต่หนูก็จะคิดถึงการจบชีวิตตัวเองตลอด    ฝากถึงพี่ๆที่เลื่อนมาเจอนะคะ หนูอยากระบายเฉยๆ และอยากได้คำปรึกษาด้วย ทุกวันนี้หนูอยู่กับเพื่อนหนูทำเป็นเด็กร่าเริงสดใสตลอดเวลา จนบางครั้งก็ท้อ