เคยใหมคับที่ต้องเก็บความรู้สึกไว้ "คนเดียว"

กับตัวผม ผมเป็นแค่เด็กคนหนึ่งคับ เป็นคนเงียบๆ ชอบใช้เหตุและผลแทนการใช้กำลัง ไม่ค่อยอยากพูดเพราะอยากใช้ตอนที่ดีกว่านี้ 

การเรียนก็ใช่คับอยู่ที่เรา แต่ ปัญหาภายใน"ครอบครัว" ปัญหาทางจิตใจที่เด็ก"คนหนึ่ง"ต้องเก็บเงียบเอาไว้เป็นเวลานานจนรู้สึกว่ามันเป็นเรื่อง"ปกติ"

ผมจำได้ว่าผมเคยยิ้มกว้างเคยยิ้มที่มีความสุขจริงๆมาก่อน การเป็นอยู่ของแต่ละคนไม่คนไม่เหมืนกัน 
การผิดหวังในตัว "พ่อแม่"ที่หวังว่าพวกเขาจะช่วยเราได้ แต่"ไม่"เลย

"ผิดหวัง?"ใช่ไหมคับ #หมอพูด# ใช่คับ #ผมพูด#
เล่าความในใจที่สะสมมานาน  ผมต้องขอบคุณคุณหมอผมมากคับเขาทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมากบ้าง "หมอ"ให้ยาผมมาคับมันก็ไม่ใช่อะไรมากก็แค่ยาที่เหมาะสำหรับคนเป็นโรค"ซึมเศร้า"แต่ผมไม่ได้ใช้หรอกคับ

นับมาหลายปีแล้ว"หมอ"เคยนัดผมเอาไว้ครับ แต่ ผมแน่ใจแล้วว่าตัวผมสามารถผ่านมันไปได้ ผมเลยเลือกที่จะไม่ไปหาหมอหวังว่ามันจะดีขึ้น
- - - - - - - - ผมว่าผมคงจะคิดผิด - - - - - 
มันไม่ดีอย่างที่หวังคับ 

ผมมั่นใจว่าตัวผมเปลี่ยนไป ผมไม่ได้บ่น ด่า คิดมาก เหมือนแต่ก่อน ผมรู้สึกเฉยๆ รู้สึกโล่ง เหมือน ได้ปลดปล่อย ไม่ว่า"พ่อ แม่" จะต่อว่าผมหรือ พูดในสิ่งที่ทำให้ผมแยาขยาดใหน ผมก็ ไม่มีทางได้รู้สึกมันได้อีกแล้วคับ

ผมรู้สึกว่าตัวผมมันน่าจะถึงขีดจำกัดกัดแต่ ก็ยังรักษามันเอาไว้ ทำให้ผม เลือกที่ไม่โต้ตอบ เลือกที่ ปล่อยมากมันไป
รู้สึกเหงา แปลกๆแต่เวลาอยู่คนเดียวมันมีความสุขทำอาหารคนเดียวในบ้านโดยที่ไม่มี "พ่อ แม่"ไม่อยู่บ้านหลังเลิกเรียน 
น่าขำนะคับชอบคุยคนเดียวรู้ตัวว่าคุยกับอากาศ ทำอาหารกินข้าวเพื่อนลดความเครียด 
ผมรู้สึก ว่างเปล่า ปล่อยวางทุกสิ่ง